تمام افراد داراي ديابت نوع اول و بسياري از مبتلايان به ديابت نوع دوم براي كنترل قندخون خود و همچنين كاهش خطر كوري، بيماريهاي قلبي و آسيب سيستم عصبي ناچار به استفاده از انسولين هستند.تا همين اواخر، دو روش براي تزريق انسولين به بدن وجود داشت. در روش اول كه روشي سنتيتر است، فرد ديابتي با گذاشتن يك قطره از خوني كه از سرانگشت خود ميگيرد و با استفاده از يك كيت تست قندخون، ميزان انسولين قندخون خود را كنترل كرده و در صورت پايين بودن آن، انسولين به خود تزريق ميكند. روش دوم، پمپ انسولين است. در اين روش پمپ انسولين از طريق لوله ظريفي كه زير پوست در شكم قرار داده ميشود انسولين را وارد بدن بيمار ميكند. اين پمپ جانشين تزريق روزانه است. با اين حال با اين روش هم بيماران بايد همانند روش قديمي، ابتدا ميزان انسولين خون خود را اندازهگيري كنند. تحليل و بررسيها نشان داد پمپ انسولين و تزريق روزانه، تاثير مشابهي براي كنترل قندخون دارد. اما روش جديدتري كه در اختيار بيماران قرار گرفته، كنترل مستمر و خودكار ميزان انسولين موجود در بدن از طريق يك دستگاه نمايشگر است. دستگاههاي نمايشگر مستمر قندخون تقريبا هر 5 دقيقه يكبار با استفاده از يك سنسور كه به بدن متصل ميشود ميزان قندخون را اندازه گرفته و نتايج را به يك مونيتور ارسال ميكنند كه معمولا روي كمربند نصب ميشود.اين دستگاه هرگز جايگزين نمايشگر خانگي ميزان گلوكز نخواهد شد، اما ميتواند تقريبا هر دقيقه يكبار تغييرات را در سطح گلوكز خون اندازه بگيرد. البته حتي با وجود اين نمايشگر هم بيماران ديابتي هنوز بايد تا چهار بار در روز قندخون خود را با خونگيري از انگشت خود انجام دهند. اما آنها كه تنها از روش سنتي استفاده ميكنند و از اين نمايشگر بهره نميبرند احتمالا تا ده بار در روز بايد اين عمل را تكرار كنند.در اين ميان بتازگي پژوهشها نشان داده است آن دسته از افراد مبتلا به ديابت كه از تركيب پمپ انسولين با سنسورهاي اندازهگيري متوالي قندخون استفاده ميكنند بهتر از افرادي كه تنها از خونگيري از انگشت و تزريق انسولين بهره ميگيرند ميتوانند قند خونشان را كنترل كنند. فناوريهاي نوين به ديابتيهايي كه از انسولين استفاده ميكنند قدرت انتخاب بيشتري براي بهتر كنار آمدن با بيماريشان داده است. البته هنوز خيليها در استفاده از اين نوآوريها ترديد داشته و ترجيح ميدهند از روشهاي قديميتر استفاده كنند.
.: Weblog Themes By Pichak :.