به‌نظر می‌رسد همه‌ی حباب‌های اقتصادی داستانی مشابه دارند. در همه‌ی آنها فردی وجود دارد که ترکیدن حباب و از بین رفتن سرمایه‌های سرمایه‌‌گذاران را غیرممکن می‌خواند. در جریان رکود اقتصادی بزرگ قرن بیستم، اقتصاددان مشهور اروینگ فیشر ادعا کرد که ارزش سهام‌ها به مرز بالای ثابتی رسیده است و سقوط نخواهد کرد. چند روز پس از آن، سهام‌های بازار سقوط ۸۹ درصدی را تجربه کردند. در سال‌های ۲۰۰۷ و ۲۰۰۸، لری کودلو مدیر کنونی شورای اقتصاد ملی آمریکا اظهار نظرهای امیدوارکننده‌ای داشت که در نهایت غلط از آب درآمد.

در جریان حباب بیت کوین در سال ۲۰۱۷، افتخار مثبت‌اندیشی به جان مک‌آفی، بنیان‌گذار شرکت McAfee LLC و یکی از طرفدران بزرگ ارز دیجیتال می‌رسد. او در توییتی در هفتم دسامبر سال ۲۰۱۷ (۱۶ آذر ۱۳۹۶) نوشت:

ارزش بیت کوین اکنون ۱۶۶۰۰ دلار است. آن دسته از افراد مسن‌تر بین شما که اعتقاد دارند این پدیده حباب است، قطعا مفاهیم جدید بلاک چین را درک نکرده‌اند. شاید هم اهمیت زیادی به درک آنها نداشته‌اید. به‌هرحال، حباب بودن این مفاهیم جدید غیرممکن است و اصلاح قیمت و موارد دیگر هم رخ نخواهد داد.

چند روز پس از توییت مک‌آفی، ارزش بیت‌کوین به ۱۹۵۱۱ دلار رسید و پس از آن، سقوط ادامه‌دار خود را شروع کرد. کل بازار ارز دیجیتال، در جریان این سقوط، کاهش ۸۲ درصدی ارزش را تجربه کرد.

قیمت بیت کوین در سال‌های ۲۰۱۷ و ۲۰۱۸

سقوطی دیگر برای ثبت در کتاب رکوردها

سقوط ارزش بیت‌کوین و دیگر ارزهای رمزنگاری شده به‌معنای مرگ این پدیده‌های جدید نیست. درواقع بیت‌کویت در تاریخ خود چند حباب و سقوط شدید را تجربه کرده و البته به بازار بازگشته است. یکی از شدیدترین سقوط‌های گذشته، در سال ۲۰۱۱ بود که بیش از سقوط امسال هم ثبت شد.

شایان ذکر است سقوط رخ داده در سال ۲۰۱۸، باز هم برای سرمایه‌گذاران اولیه‌ی بیت‌کوین سودده بوده است. به‌بیان‌دیگر آنها اگر تمام دارایی‌های اولیه‌ی خود را حفظ کرده باشند (با اصطلاح HODL در اکوسیستم بیت‌کوین شناخته می‌شود)، باز هم در حاشیه‌ی سود قرار دارند. نکته‌ی قابل توجه دیگر این که با وجود سقوط شدید قیمت، اکنون بیت‌کوین ارزشی سه برابر شروع سال ۲۰۱۷ دارد. به‌علاوه اگر سرمایه‌گذاران اولیه، بخش یا تمامی بیت‌کوین خود را در زمان اوج قیمت فروخته باشند، اکنون در وضعیت اقتصادی عالی قرار دارند.

حباب بیت‌کوین برای سرمایه‌گذاران عادی، باید تجربه‌ای آموزنده باشد. آنها افرادی هستند که در زمان مناسب و سال‌های اولیه در فناوری‌های جدید سرمایه‌گذاری نمی‌کنند یا شانس مناسب برای تشخیص زمان‌بندی‌های بازار را ندارند. مهم‌ترین درس برای آن‌ها،‌ این حقیقت است: حباب‌های اقتصادی واقعیت انکارناپذیر هستند. اگر مراقب نباشید، تمامی پس‌انداز زندگی شما را از بین خواهند برد.

سقوط شدید بیت کوین در سال ۲۰۱۸

از لحاظ تعریفی، حباب دارایی به‌معنای افزایش شدید قیمت و سقوط سریع آن است. طرفداران نظریه‌ی بازدهی بازار ادعا می‌کنند که این نوع حرکت قیمت‌ها بر اساس اعتقادات و تخمین‌های سرمایه‌گذاران درباره‌ی ارزش واقعی یک دارایی قابل سرمایه‌گذاری ایجاد می‌شود.

برای نقض نظریه‌ی عقیده و تخمین سرمایه‌گذاران در ارتباط با ارزش واقعی دارایی‌ها می‌توان سقوط‌های اقتصادی گذشته را بررسی کرد. کدام سرمایه‌گذاری در سال‌های ۱۹۲۹، ۲۰۰۰ و ۲۰۰۷ (رکودهای بزگ تاریخ اقتصاد در عصر اخیر)، ارزیابی خود را درباره‌ی سوددهی شرکت‌های باسابقه، استارتاپ‌های دوران دات‌کام و املاک و مستغلات تغییر داد که موجب ایجاد رکود شد؟

چه بر سر بیت کوین و سایر ارزهای دیجیتال آمده است

درباره‌ی داستان تلخ و شیرین بیت‌کوین در دو سال گذشته، می‌توان اظهار نظری شبیه به رکودهای اقتصادی بزرگ داشت. درواقع مشخص نیست که چرا مردم جهان، بیت‌کوین را ارز آینده دانستند و در دسامبر ۲۰۱۷، آن را به اوج رساندند. درباره‌ی‌ سقوط این ارز دیجیتال در سال ۲۰۱۸ هم می‌توان همین سوال را مطرح کرد.

در جریان سقوط بیت‌کوین، هیچ رقیب بزرگی نقش نداشت و آلت‌کوین‌های مطرح، خود سقوط‌های شدیدتری داشتند. به‌علاوه، قانون‌گذاران نیز تأثیری بر کاهش قیمت نداشتند و حتی در ماه‌های گذشته تاحدودی به سمت آن حرکت کرده‌اند. چالش‌های فناوری یا مشکلات ساختاری نیز باعث سقوط بیت‌کوین نشد. البته، شبکه‌ی آن تغییراتی داشت اما این موارد پیش از سقوط ارزش نیز پیش‌بینی شده بود.

درواقع، نکته‌ی کاملا واضح آن است که صعود و سقوط شدید ارزش بیت‌کوین هیچ ارتباطی با امیدواری یا نامیدی منطقی سرمایه‌گذاران نداشت. درعوض، به‌نظر می‌رسد نوعی از ابهام در بازار باعث این حرکت‌ها شد. ابهام در بازار، ترکیبی از حرکت‌های جمعی مردم، پیش‌بینی‌های ساده‌انگارانه و ورود سرمایه‌گذاران جدید و تازه‌کار معنی می‌شود. 

سرمایه‌گذاران تازه‌کار، بیش از همه‌ی افراد درگیر در اکوسیستم بیت‌کوین، خسارت دیدند. در سرتاسر جهان، داستان‌های زیادی درباره‌ی افرادی وجود دارد که سرمایه‌های زندگی خود را به قمار بیت‌کوین سرازیر کردند. آنها به‌مرور، از بین رفتن دارایی‌های خود را مشاهده کردند. بخشی از سرمایه به جیب بازیگران قدیمی بازار رفت و بخشی دیگر، کلا نابود شد.

سوال مهم این است که سرمایه‌گذاران تازه‌کار چگونه می‌توانند از چنین رخدادهایی دوری کنند؟ قطعا حباب‌های اقتصادی به‌راحتی قابل تشخیص نیستند. اگر تشخیص آنها آسان بود، در مرحله‌ی اول اصلا به‌وجود نمی‌آمدند. به‌هرحال، استراتژی‌هایی وجود دارد که می‌توان با استفاده از آنها،‌ از این پدیده‌های اقتصادی دور ماند.

استراتژی اول برای دوری از حباب‌های اقتصادی، فهم این قضیه است که هیچ سرمایه‌گذاری (بخوانید شرط‌بندی) سود تضمین‌شده ندارد. داستان امیدوارکننده‌ی پیرامون بیت‌کوین که اغلب توسط طرفداران سفت‌ و سخت آن تعریف می‌شد، جایگزینی پول سنتی توسط این ارز دیجیتال بود؛ اما این داستان همیشه نقاط ضعفی داشت.

دارایی‌های با نرخ نوسان بالا یا با انتظار سود بلندمدت، هیچ‌گاه ارزهای خوبی برای مبادله نخواهند بود؛ چون نوسان کوتاه‌مدت، کاربرد آنها را به‌عنوان ابزار پرداخت از بین می‌برد. به‌همین دلیل، هیچ‌کس از طلا یا سهام شرکت‌ها برای خرید پیتزا استفاده نمی‌کند. نقطه ضعف بزرگ بعدی بیت‌کوین برای تبدیل شدن به ارز جهانی، جدید بودن فناوری آن و چالش‌های فنی و امنیتی پیش رو خواهد بود.

از آن‌جایی که هیچ سرمایه‌گذاری، امن و با سوددهی تضمینی وجود ندارد، سرمایه‌گذاران عادی باید سبد خود را متنوع کنند. درواقع کمی سرمایه‌گذاری پس‌انداز در مواردی همچون بیت‌کوین، اشکال خاصی نخواهد داشت چون امکان افزایش قیمت آن، وجود دارد. البته، نباید سهم یا انرژی بالایی را روی چنین سرمایه‌گذاری گذاشت.

یک پدیده‌ی رایح در بین سرمایه‌گذاران، اختلال ترس از دست دادن یا FOMO است. در این پدیده، افراد با عجله در جریانی وارد می‌شوند و در نتیجه، شکست احتمالی و سقوط آن، تآثیر بسیار بدی بر آنها خواهد داشت. به‌هر‌حال در این مواقع اگر سهم کوچکی از دارایی را به سرمایه‌گذاری اختصاص داشته باشید، خسارت کمتری خواهید دید.

درنهایت، حباب بیت‌کوین تاحدودی برای جامعه خوب بود. مجموع سرمایه‌ای که وارد این قضیه شد، حدود چند صد میلیارد دلار در جهان تخمین زده شد که نسبت به رکود دهه‌ی ۲۰۰۰ یا حباب دات‌کام در دهه‌ی ۱۹۹۰ بسیار کمتر است. درنتیجه، خسارت و شدت اثر ترکیدن حباب، کمتر خواهد بود. به‌علاوه، تجربه‌ی چنین حباب اقتصادی کلاسیکی با اثرات مخرب پایین، درس خوبی به نسل امروزی می‌دهد. درسی که نسل‌های گذشته با تجربه‌های سخت آن را آموختند.

بعد از گذشت حدود یک سال وعده‌ی وزیر ارتباطات در مورد تشکیل کارگروه رسیدگی به فیلترینگ کسب‌وکارهای نوپا عملی شد و این کارگروه به شکایت بخش‌های دولتی از کسب‌وکارهای نوپا قبل از طرح در مراجعی مانند قوه‌ی قضاییه، رسیدگی خواهد کرد.

دی ماه سال گذشته برخی سایت‌های کاریابی آنلاین پس از دریافت ایمیلی از سوی کمیته‌ی فیلترینگ، به آن‌ها اخطار داده شده بود به دلیل انتشار محتوای مجرمانه و در صورت عدم حذف محتوای مربوطه مسدود خواهند شد. درحالی‌که بعضی سایت‌ها مدعی بودند ایمیلی دریافت نکرده و فیلترینگ آن‌ها بدون اخطار قبلی بوده است، رئیس سازمان فناوری اطلاعات ایران اعلام کرد این سایت‌ها تا زمان اصلاح‌نامه‌ی وزارت‌ کار، و با اخذ مجوز می‌توانند به فعالیت خود ادامه دهند.

حال بعد از گذشت یک سال بخش‌نامه‌ی مربوط به همین موضوع ابلاغ شده و بدنه‌ی دولت نمی‌تواند مستقیما با شکایت از استارتاپ‌ها درخواست فیلترینگ آن‌ها را داشته باشد. در این بخش‌نامه نوشته شده است:

بخشنامه به کلیه‌ی وزارتخانه‌ها، سازمان‌ها، شرکت‌های دولتی، استانداری‌ها و سایر دستگاه‌های اجرایی:

در اجرای تصویب‌نامه‌ی شماره‌ی ۵۴۹۹۱/۲۲۸۴۸ مورخ ۱۳۹۶/۱۱/۳ هيأت وزیران و به منظور حمایت از کسب‌وکارهای قانونی که در بستر فضای مجازی شکل می‌گیرند و کاهش موانع این‌گونه فعالیت‌ها و ایجاد سازوکار اجرایی مناسب برای ادامه و رونق این نوع کارها و ایجاد وحدت رویه در دستگاه‌های اجرایی مرتبط در مدیریت مشکلات حقوقی ناشی از گسترش این نوع فعالیت‌ها، «شیوه‌نامه‌ی تشکیل و نحوه‌ی عمل کارگروه کاهش موانع کسب‌وکارهای مجازی از طریق سامان‌دهی و کاهش شکایت دستگاه‌ها به طرفیت آن‌ها» که به تصویب کارگروه مربوطه رسیده است، متشکل بر (۱۳) ماده و دو تبصره جهت اجرا، ابلاغ می‌گردد.

شاید برای شما نیز این سوال پیش آمده باشد که وان‌پلاس  5G یا وان‌پلاس ۷، با چه طراحی به بازار عرضه خواهد شد. عکس جدیدی در فضای مجازی به‌اشتراک گذاشته شده است که در آن تصویر گوشی هوشمندی دیده می‌شود. برخی معتقدند تصویر مربوط به گوشی هوشمند وان‌پلاس ۷ و برخی هم آن را منتسب به گوشی هوشمند 5Gوان‌پلاس می‌دانند. 

تصویر فاش‌شده مربوط به جلسه‌ی داخلی شرکت وا‌ن‌پلاس با حضور پیت لائو، مدیرعامل وا‌ن‌پلاس را نشان می‌دهد. قطعا فردی که تصویر را تهیه کرده است، با آتش بازی کرده و معلوم نیست در ادامه‌ چه اتفاقی برایش خواهد افتاد!

همان‌طور که در تصویر مشاهده می‌کنید، طراحی پنل پشتی گوشی هوشمند 5G وان‌پلاس به‌خوبی دیده می‌شود. ماژول دوربین وان‌پلاس ۷ در مقایسه با آخرین گوشی‌های هوشمند این شرکت، طراحی با ابعاد بزرگ‌تری را نشان می‌دهد. گوشی هوشمندی که در اسلاید و در جلسه نمایش داده شده است، قرمز رنگ است و به‌نظر می‌رسد ماکت آن نیز روی میز جلسه قرار دارد. همچنین باتوجه به اینکه یکی از اعضای جلسه گوشی هوشمند با قاب سفید در دست دارد، انتظار می‌رود باید منتظر نسخه‌ی سفیدرنگ وان‌پلاس ۷ نیز باشیم.

البته مشخص نیست که گوشی هوشمند نشان داده شده در تصویر کدام محصول وان‌پلاس است، اما از آنجایی که به‌نظر می‌رسد گوشی هوشمند 5G وان‌پلاس، زودتر از وان‌پلاس 7 معرفی خواهد شد؛ در نتیجه می‌توانیم حدس بزنیم که ممکن است گوشی هوشمند نشان‌داده شده در تصویر وان‌پلاس 5G باشد. قرار است این گوشی هوشمند در اوایل سال ۲۰۱۹ میلادی معرفی شود و اپراتور تلفن همراه T-Mobile از آن پشتیبانی خواهد کرد. پیشتر نیز بعد از معرفی وان‌پلاس 6T، اپراتوز تلفن همراه تی‌موبایل وارد همکاری جدیدی با وان‌پلاس شده است. وان پلاس 6T‌، پرچمدار اقتصادی با حسگر اثر انگشت زیر نمایشگر معرفی شد. 

پیشتر گفته شده بود که با توجه به‌ تعداد آنتن‌های مورد استفاده در گوشی‌های 5G، وان‌پلاس هنوز دقیقا نمی‌داند چگونه طول موج mmWave مربوط به شبکه‌ی 5G را در گوشی هوشمند پیاده‌سازی کند. وان‌پلاس برای ارتباط 5G از طول موج زیر ۶۰ گیگاهرتز استفاده خواهد کرد. این طول موج در آمریکا توسط دو اپراتور مخابراتی تی‌موبایل و اسپرینت پشتیبانی می‌شود که براساس آخرین خبرها، این دو اپراتور در حال ادغام شدن هستند.

به‌علاوه باید اضافه کرد که اولین اپراتور تلفن همراه در انگستان برای پشتیبانی از وان‌پلاس 5G، اپراتور تلفن EE خواهد بود. باتوجه به اینکه این گوشی هوشمند 5G است و قطعات بیشتری در آن به‌کار رفته است؛ انتظار می‌رود که قیمت آن بین ۱۰۰ تا ۲۰۰ دلار بالاتر از قیمت وان‌پلاس 6T باشد. گوشی هوشمند 5G وان‌پلاس با تراشه‌ی اسنپدراگون ۸۵۵ کوالکام و مودم X50 به بازار عرضه شود. انتظار می‌رود که وان‌پلاس ۷ نیز با تراشه‌ی اسنپدراگون ۸۵۵ ولی با مودم 4G X24 معرفی شود. 

در وانواتو که کشوری جزیره‌ای و کوچک در جنوب اقیانوس آرام است، ۲۰ درصد از کودکان واکسن‌های خود را دریافت نمی‌کنند؛ زیرا دسترسی به روستاهای این منطقه دشوار است. در روستای خلیج کوک در ناحیه دورافتاده‌ای از جزیره‌ی آرومانگو در کشور وانواتو، جولی نووای یک ماهه واکسن هپاتیت و سل را که توسط یک هواپیمای بدون سرنشین ارسال شده بود، دریافت کرد. شاید این واکسن، اولین واکسنی نباشد که به این شیوه تحویل داده می‌شود؛ اما در کشور وانواتو این نخستین بار است. وانواتو اولین کشوری است که قصد دارد برنامه‌ی واکسیناسیون کودکان خود را رسما با استفاده از هواپیماهای بدون سرنشین اجرا کند. مادر جولی نووای به نماینده‌ی یونیسف گفت:

من بسیار خوشحالم که هواپیماهای بدون سرنشین این واکسن‌ها را به روستا آوردند؛ وگرنه من مجبور بودم برای گرفتن واکسن‌ها ساعت‌ها راه بروم. این جا تنها ۱۵ دقیقه با خانه‌ی من فاصله دارد.

کشور وانواتو مجمع‌الجزایری متشکل از ۸۳ جزیره‌ی آتشفشانی است. دسترسی به بسیاری از روستاها تنها ازطریق قایق و آن هم به‌دشواری امکان‌پذیر است. برخی از روستاها نیز در نقاط مرتفع کوهستانی واقع شده‌اند که در هنگام بارش زمین آنجا باتلاقی شده و دسترسی به محل را با مشکل رو‌به‌رو می‌کند. همچنین بسیاری از واکسن‌ها را باید در یخچال نگه‌داری کرد و اکثر روستاهای این منطقه برق ندارند. طبق گزارش صندوق کودکان سازمان ملل متحد، در حدود ۲۰ درصد از ۳۵ هزار کودک زیر پنج سال وانواتو، واکسن‌های خود را به‌طور کامل دریافت نمی‌کنند.

این کشور با حمایت یونیسف، دولت استرالیا و صندوق جهانی مبارزه با ایدز، سل و مالاریا از روز دوشنبه (۱۷ دسامبر ۲۰۱۸) اجرای برنامه‌ی هواپیماهای بدون سرنشین خود را آغاز کرد. در ابتدا سه جزیره به این منظور در نظر گرفته شده؛ ولی ممکن است در ادامه دیگر جزایر نیز وارد برنامه شوند.

جوزف هینگ و ربکا اولول در حال نشان دادن یک هواپیمای بدون سرنشین به کودکان. این هواپیما برای تحویل واکسن به مناطق دورافتاده استفاده خواهد شد

بااین‌حال این فعالیت‌ها در آینده ممکن است موجب بروز آشفتگی‌های غیرمعمولی شوند؛ کشور وانواتو یکی از مناطقی است که هنوز هم آیین بارپرستی در آن مرسوم است و هواپیماهای بدون سرنشین با اعتقاد بنیادی آن‌ها مطابقت دارند: کسانی که ایمان آورده‌اند، هدایای ارزشمندی از آسمان دریافت خواهند کرد! یک نماینده‌ی یونیسف می‌گوید:

این چیزی است که باید به‌دقت با آن برخورد شود.

برخلاف هواپیماهای بدون سرنشین نظامی که در ارتفاعات بالا پرواز می‌کنند، هواپیماهای بدون سرنشین تجاری باید نزدیک سطح زمین پرواز کرده و از بین درختان بگذرند و حتی با بارهایی نظیر نمونه‌های خون بازگردند. با پیشرفت در تکنولوژی هواپیماهای بدون سرنشین، ظرفیت استفاده از آن‌ها در زمینه‌ی سلامت جهانی نیز به‌شدت افزایش یافته و بسیاری از کشورها و گروه‌های خیریه آن‌ها را برای رسیدن به اهداف خود در نظر می‌گیرند.

اعضای گروه در حال نشان دادن چگونگی بارکردن واکسن‌ها برای یک پرواز آزمایشی یکی از هواپیماهای بدون سرنشین در وانواتو

از سال ۲۰۱۶، زیپلاین یک شرکت کالیفرنیایی بیش از ۸۰۰۰ پرواز را برفراز رواندا به‌منظور تحویل خون برای انتقال خون هدایت کرده است. هواپیماها توسط پرتاپگرهایی روانه‌ی پرواز می‌شوند و در مقصدهای خود فرود نمی‌آیند بلکه از ارتفاع کم بار خود را توسط چترهای نجات کاغذی به زمین می‌فرستند.

زیپلاین قصد دارد به‌زودی تحویل واکسن‌ها از این طریق را در رواندا آغاز کند و در ادامه، این کار را در کشور غنا نیز انجام دهد. واکسن‌های اضطراری هاری برای کودکانی که توسط سگ‌ها گاز گرفته شده‌اند، اولویت اول آن‌ها خواهد بود. از سال گذشته، یونیسف یک کریدور هوایی آزمایشی را برای ارسال هواپیماهای بدون سرنشین به مالاوی برای تحویل کمک‌های بشردوستانه از جمله واکسن‌ها اداره کرده است.

اما مورد اخیر، اولین قرارداد تجاری برای تحویل واکسن‌های معمولی کودکان است. یونیسف می‌گوید به استارتاپ استرالیایی اسووپ آئرو، تنها برای محموله‌هایی که سالم تحویل دهد، پول داده می‌شود. اسووپ این قرارداد را بعد از اثبات اینکه هواپیماهای بدون سرنشین او قادرند تا ۴۸ کیلومتر روی جزایر و خشکی‌ها پرواز کنند، برنده شد. این هواپیماها می‌توانند حدود ۲/۲ کیلوگرم محموله‌ی حاوی واکسن، بسته‌های یخ و یک نمایشگر دما برای اثبات اینکه دمای داروها طی پرواز سرد مانده است، حمل کنند.

در روز دوشنبه، به‌محض اینکه هواپیمای بدون سرنشین پس از یک پرواز ۲۵ دقیقه‌ای به روستا رسید، اهالی روستا یک رقص خوشامدگویی در اطراف آن برگزار کردند. شلدون یتنماینده‌ی یونیسف در جزایر اقیانوس آرام گفت:

کشور وانواتو محیط کاملا مناسبی برای این کار است. جمعیت آن کم و پراکنده است؛ دولت آن علاقمند است و مشکلاتی مانند شلوغی آسمان که در کشور بزرگ‌تری مانند اندونزی دیده می‌شود، وجود ندارد. بااین‌حال ما نمی‌خواهیم وعده‌ی بی‌جا بدهیم، ما قصد داریم این کار را به‌آرامی شروع کنیم.

میریام نامپیل پرستار ۵۵ ساله که این واکسن‌ها را تهیه کرد، در ناروین پورت یک شهر ساحلی زندگی می‌کند. کلینیک او دارای یخچال‌هایی است که با انرژی خورشیدی کار می‌کنند. او گفت:

این هواپیماها زندگی مرا تغییر خواهند داد. به‌طور معمول من باید حدود دو ساعت برای رسیدن به هر مقصدی راه می‌رفتم و بار واکسن‌ها نیز سنگین هستند. هزینه‌ی سفر با استفاده از قایق حدود ۷۰ دلار است که بیش از توان مالی وزارت بهداشت است و تنها در روزهای آرام، امن است.

این هواپیماهای بدون سرنشین سفید‌، با گستره‌ی بال‌هایی که به‌حدود ۲/۵ متر می‌رسد، شبیه مرغابی هستند. منتها حرکت آرام مرغابی را نداشته و شبح‌وار و آشفته پرواز می‌کنند. اریک پک خلبان سابق نیروی هوایی استرالیا که یکی از بنیان‌گذاران اسووپ است، می‌گوید:

این هواپیما می‌تواند در مناطق گرمسیری تا ارتفاع ۱۵۲ متری پرواز کند و نیز قادر است باران و بادهای دارای سرعت ۴۸ کیلومتر بر ساعت را تحمل کند.

آقای پک می‌گوید به‌زودی این هواپیماها سفرهای ۱۲۹ کیلومتر را انجام خواهند داد و چون با شبکه‌ی جهانی ماهواره‌ای ارتباط برقرار می‌کنند، می‌توانند از هرجای دیگری در جهان هدایت شوند و حتی اگر شبکه‌های محلی مختل شوند؛ چیزی که به کرات اتفاق می‌افتد، این‌ها می‌توانندپرواز کنند.

دکتر گوستیانا در حال نشان دادن دگمه‌ی برگشت به مبدا هواپیما که هواپیما را به‌جایی که از آن فرستاده شده است، باز می‌گرداند

آقای پک افزود:

اسووپ خلبان‌های محلی را آموزش خواهد داد و به وزارت بهداشت کمک خواهد کرد که هواپیماهای بدون سرنشین خود را تولید کند.

برای معرفی هواپیماهای بدون سرنشین وانواتو، پرستاران روستاییان و مقامات هواپیمایی را برای دیدن پرواز آزمایشی دعوت می‌کنند.

آقای یت گفت:

لازم است که ما به مردم یاد بدهیم که از جسمی که وزوز کنان در ارتفاع نزدیک آن‌ها در حال پرواز است، نترسند و نیز مطمئن شویم که برخی از کودکان با استفاده از سنگ‌انداز، سنگی به‌سوی آن‌ها پرتاب نکنند. هواپیماهای اسووپ نسبتا مقاوم هستند. در استرالیا احتمال برخورد پرنده‌های بزرگ با آن‌ها وجود دارد؛ اما در کشور وانواتو چنین پرندگانی وجود ندارد.

یکی دیگر از موضوعاتی که نیاز به برخورد آرام دارد، این است که: مردم وانواتو هنوز به جنبش جان فروم اعتقاد دارند؛ یکی از بارپرستی‌های جنوب اقیانوس آرام که طرفداران آن برای رسیدن محموله‌های ارزشمند از آسمان، دعا می‌کنند. قدمت این فرقه‌ها به بیش از صد سال می‌رسد اما پس از جنگ جهانی به اوج خود رسیدند.

ساکنان جزیره که اجدادشان توسط سفیدپوستان برای کار کردن در مزارع استرالیا و فیجی ربوده شده بودند، پرندگان نقره‌ای را می‌دیدند که بار عظیمی از مواد مختلف شامل غذا، دارو، ابزار و سلاح با خود داشتند و گاهی نیز چیزهایی به آن‌ها می‌رسید. در این زمان این افسانه رواج پیدا کرد که این محموله‌ها هدایای از جانب اجداد گم‌شده‌ی آن‌ها هستند که خارجی‌ها آن‌ها را به‌سرقت می‌برند.

پس از پایان جنگ جهانی، این فرقه‌ها برای فریب دادن پرنده‌ها برای بازگشت، فرودگاه‌ها یا هواپیماهای مدل می‌ساختند. جان فروم کسی بود که در اذهان مردم با علامتی شبیه صلیب نقش ناجی آن‌ها را داشت. در جزیره‌ی تانا جنبش فروم چنان قدرتمند بود که یک حزب سیاسی را بنیان‌گذاری کرد. در جریان جنبش مستقل دهه‌ی ۱۹۷۰ این جنبش دربرابر ایجاد دولت ملی مقاومت کرد و به‌دنبال بازگشت به رسومات سنتی ملانزی بود.

وزارت بهداشت قصد دارد که درنهایت بتواند این هواپیماها را به جزیره‌ی تانا نیز ارسال کند. این کار ممکن است موجب ایجاد واکنش‌های غیرقابل پیش‌بینی در این منطقه شود. آقای یت گفت:

ما با احتیاط و به آرامی تکنولوژی را به مردم معرفی می‌کنیم و واکنش‌ آن‌ها را بررسی می‌کنیم. اما افرادی که باید این کار را انجام دهند، رهبران محلی هستند نه آمریکایی‌ها. هدف ما دست گذاشتن روی سیستم اعتقادی منطقه نیست بلکه فقط می‌خواهیم مطمئن شویم که کودکان منطقه دربرابر بیماری‌ها ایمن می‌شوند.

اسلک (Slack)، ابزار همکاری تیمی مبتنی بر فضای ابری با ارسال ایمیلی به کاربران ایرانی از مسدودسازی حساب کاربری آن‌ها به‌دلیل لزوم پیروی از تحریم‌های اعمال‌شده از سوی ایالات متحده خبر داد. در متن ایمیل اسلک چنین آمده است:

جهت پیروی از قوانین کنترل صادرات و تحریم‌های اقتصادی و مقررات اعلام‌شده از سوی وزارت بازرگانی و وزارت خزانه‌داری ایالات متحده‌ی آمریکا، اسلک استفاده‌ی غیرمجاز از محصولات و سرویس‌های خود در برخی کشورها و مناطق تحریم‌شده، از جمله کوبا، ایران، کره‌ی شمالی، سوریه و منطقه‌ی کریمه‌ در اوکراین را ممنوع می‌کند. ما متوجه شده‌ایم که تیم/حساب کاربری شما در یکی از مناطق یا کشورهای یادشده مستقر است و از این رو نسبت به مسدودسازی بلادرنگ حساب شما اقدام کرده‌ایم.

 اسلک یک ابزار همکاری تیمی ابری به حساب می‌آید که در سال ۲۰۱۳ توسط استورات باترفیلد شکل گرفته و نام آن از عبارت «Searchable Log of All Conversation and Knowledge» به‌مفهوم «لاگ قابل جست‌وجو از مکالمات و دانش» گرفته شده است. اسلک هم‌اکنون در پلتفرم‌های iOS، اندروید، ویندوز، macOS و لینوکس ارائه می‌شود و بیش از ۸ میلیون کاربر، شامل ۳ میلیون حساب کاربری پولی از آن بهره می‌برند.

شما می‌توانید در تصویر زیر، متن ایمیل ارسالی اسلک به کاربران ایرانی را مشاهده کنید:

مرتضی رحیمی مدیرعامل پیام‌رسان سروش، دیگر مهمان بخش گفتگوی خودمانی رویداد یلدای کارآفرینی بود که به پاسخ سوالات مجریان پرداخت. وی در ابتدا و در جواب پیام‌رسان مورد استفاده‌ی خود گفت:

من از پیام‌رسان سروش استفاده می‌کنم. با این حال برای رفع برخی دیگر از نیاز‌ها و ارتباط با تعدادی از دوستان، از پیام‌رسان‌های خارجی مثل واتساپ نیز بهره می‌برم.

این موضوع در در کشور ما به قانون نانوشته‌ای تبدیل شده است که کاربران تنها از یک پیام‌رسان استفاده کنند؛ در حالی که در بسیاری از کشورها، کاربران بر پایه‌ی نیاز‌های خود از چندین سرویس استفاده می‌کنند.

مرتضی رحیمی سپس در خصوص فیلتر توئیتر و تلگرام و مشکلات ایجادشده در این خصوص گفت:

ما از ابتدا هم با فیلترینگ تلگرام به هیچ وجه موافق نبودیم و معتقد هستیم کسب‌و‌کارها در سایه‌ی رقابت پیشرفت می‌کنند. اما متاسفانه، پیام‌رسان سروش عملکرد خوبی در ارتباط با رسانه‌ها و مردم نداشت و موفق به تبیین دیدگاه خود نشدیم که ما موافق فیلتر شدن هیچ سرویسی نیستیم.

فیلتر توئیتر یکی از دلایلی بود که تلگرام موفق به کسب جایگاه بزرگی در کشور شد.

وی درباره یکی شدن برخی از پیام‌رسان‌های داخلی برای تجمیع کاربران و سهولت استفاده از آن‌ها اعلام کرد که نمی‌توان به‌صورت قطعی، خوب یا بد بودن این موضوع را پیش‌بینی کرد. اینکه پیام ‌رسانی به‌صورت مونوپولی مورد استفاده واقع شود در هیچ جای دنیا انجام نمی‌شود و کار درستی نیست.

مدیرعامل سروش در ادامه در رابطه با تاریخچه سروش و مالکیت آن افزود:

سال ۹۳ تیمی از دانشجویان دانشگاه شریف شکل گرفت. دانشجوهای شریف به‌دنبال دو مشخصه در کارهای خود هستند؛ یکی چالش‌برانگیز بودن پروژه که پیام‌رسان‌ها اینطور هستند و پیچیدگی زیادی در بخش بک‌اِند دارد. دیگری نیز به‌دنبال سوپر‌اپ‌ها هستند. این تیم تشکیل‌یافته استارت پروژه‌ی پیام‌رسان سروش را زدند. شرکت مهیمن با پشتیبانی از این تیم، پایه‌های شکل‌گیری پیام‌رسان سروش را رقم زد.

در زمان فعالیت وایبر در ایران، سازمان صدا‌و‌سیما طی مناقصه‌ای موفق به خرید سهم عمده‌ای از پیام‌رسان سروش شد و در حال حاضر مالک این برند است. در حال حاضر ارتباط ما با صدا‌و‌سیما تنها در سیاست‌های کلی است و این سازمان در زمینه‌ی مدیریت محتوا و پروژه نقشی در سرویس ندارد.

رحیمی در ادامه‌ی گفتگو و در پاسخ به نبود اعتماد به پیام‌رسان‌های داخلی، عدم رابطه‌ی مستقیم و مناسب با رسانه‌ها و کاربران را از بزرگ‌ترین دلایل این معضل دانست و گفت:

ما در سروش از عدم شفافیت صدمه دیده‌ایم؛ خیلی جاها با آدرس‌دهی اشتباه آسیب زیادی به کار وارد شد. از آنجایی که ما تیم فنی بودیم و ارتباط ضعیفی با رسانه‌ها داشتیم، منجر به عدم موفقیت در معرفی صحیح خود به جامعه مخاطب شد. این در حالی است که بسیاری از موارد منتشرشده در خصوص پیام‌رسان سروش، صحیح نیستند.

مدیر عامل سروش در رابطه با دریافت وام‌های کلان بلاعوض از دولت گفت:

یکی از شایعات منتشرشده، همین نکته است. سروش تنها ۵ میلیارد تومان وام آن هم با سود ۸ درصد از بودجه‌ی تخصیص‌یافته‌ی وزارت ارتباطات برای پیشرفت کسب‌و‌کار‌های داخلی، دریافت کرده است. تمام این وام خرج توسعه و بهبود زیرساخت‌ها، خرید سرور و بهبود شبکه شده است. 

در حالی که مجری رویداد از دریافت همین مبلغ ۵ میلیارد تومان وام از عملکرد پیام‌رسان سروش انتقاد کرد و این مبلغ را آرزویی برای بسیاری از کسب‌و‌کارهای نوپا دانست، رحیمی گفت:

نباید فراموش کنید که ما به رقابت با سرویسی (تلگرام) رفتیم که ۴۰ میلیون کاربر در کشور داشت و صدها میلیون دلار هزینه‌ی توسعه‌ی آن شده بود. در این شرایط رقابتی، نمی‌توان با سرمایه‌گذاری اندک موفق شد و سروش باید با جذب سرمایه‌ی بیشتر موفق به ارایه‌ی کیفیت و امکانات مشابهی با رقبای قدرتمند خارجی خود می‌شد.

ما هم‌اکنون آماده‌ی جذب سرمایه‌ و همکاری با سرمایه‌گذاران داخلی را داریم.

مرتضی رحیمی در خصوص تعداد کاربران پیام‌رسان سروش، اعلام کرد که در حال حاضر ۱۴ میلیون کاربر ثبت‌نامی در این پیام‌رسان وجود دارد که در اوج ترافیک رکورد ۸ میلیون کاربر فعال را ثبت کرده است. این در حالی است که این پیام‌رسان در دوران فیلترینگ تلگرام، تنها ۴ میلیون کاربر جدید جذب کرده است. وی هم‌چنین درباره‌ی فیلترینگ تلگرام گفت:

فیلترینگ تلگرام نه تنها به ما کمک نکرد، بلکه آسیب جدی به کسب‌و‌کار ما وارد کرد. ما بهترین میزان جذب کاربر را در زمانی داشتیم که تلگرام دچار مشکل فنی می‌شد. فیلترینگ تلگرام باعث شد مردم نسبت به پیام‌رسان سروش جبهه گرفته و در ادامه شایعات منفی زیادی در فضای مجازی منتشر شد. ما هم‌چنین با تبلیغ سروش در صدا‌و‌سیما مخالف بودیم؛ این امر نه تنها به ما کمک نکرد بلکه تاثیر منفی روی روند جذب کاربران داشت. متاسفانه نظر ما تنها به عنوان یک پیشنهاد بررسی می‌شود و صدا‌و‌سیما به‌عنوان سهام‌دار اصلی سروش، تصمیم و سیاست نهایی را اتخاذ می‌کند. 

مدیرعامل سروش در پایان نشست نیز از کاربران و رسانه‌ها خواست تا به بررسی دقیق‌تر اطلاعات و اخبار منتشرشده در فضای مجازی بپردازند:

ما در مقابل هجمه رسانه‌ای نمی‌توانیم دوام بیاوریم. رسانه‌ها باید در این زمینه باید به دنبال انتشار واقعیات باشند. در بحث امنیت اطلاعات، در حال حاضر هاتگرام و طلاگرام فعالیت می‌کنند که هیچ نکته‌ی مثبتی در خصوص امنیت این سرویس‌ها وجود ندارد. اگر کاربران دغدغه‌ی امنیت حریم مجازی خود را دارند، در وهله‌ی اول باید کارشناسانه به دنبال نقد و بررسی عملکرد سروش بود؛ نه صرفا از روی شایعات. هم‌چنین در ادامه سایر موارد مانند اپلیکیشن‌ و سرویس‌هایی با دسترسی زیاد در گوشی‌های هوشمند را نیز جهت امن بودن آن‌ها بررسی کنند و دغدغه‌ی امنیت فضای مجازی خود را تنها معطوف به پیام‌رسان‌ها نکنند.

ما به هیچ وجه تاکنون اطلاعات کاربران خود را به مقامات قضایی نداده‌ایم و به همین دلیل، درحال‌حاضر حکم جلب من صادر شده است. آیا برای هیچ یک از شما کارآفرینان، صاحبان استارتاپ و دانشجویان حاضر در این رویداد قرار جلب صادر شده است و با استرس ناشی از آن آشنا هستید؟ این یکی از معضلات فعالیت در حوزه‌ی ما است.

اپلیکیشن محبوب کیبورد Gboard، در دسامبر سال ۲۰۱۶ میلادی با قابلیت پشتیبانی از حدود ۱۰۰ زبان مختلف معرفی شد. از آن زمان تاکنون، گوگل زبان‌های جدیدی به این اپلیکیشن محبوب اضافه کرده است.

در اوایل هفته‌ی جاری، با اضافه شدن ۵۰ زبان دیگر، اکنون Gboard پس از دو سال از زمانی که برای اولین بار معرفی شد، از بیش از ۵۰۰ زبان زنده‌ی دنیا پشتیبانی می‌کند. از سوی دیگر، براساس اعلام گوگل، در آخرین به‌روزرسانی اپلیکیشن، سرعت تایپ در زبان‌های مختلف برنامه سریع‌تر از قبل شده است.  

البته به نظر می‌رسد قبل از آخرین به‌روزرسانی Gboard، این برنامه قابلیت پشتیبانی از ۵۰۰ زبان زنده‌ی دنیا را داشته است. اگر به فهرست زبان‌هایی که جیبورد پیش از به‌روزرسانی از آن‌ها پشتیبانی می‌کرده است نگاهی بیاندازید، متوجه می‌شوید که در این فهرست در مجموع در حدود ۵۷۶ زبان مختلف دیده می‌شود. علاوه بر پشتیبانی از طیف گسترده‌ای از زبان‌ها، جیبورد امکان استفاده از ۴۰ اسکریپت متفاوت برای نوشتن در اختیار کاربران سراسر جهان قرار می‌دهد. اسکریپ‌ها تنوع بسیار زیادی دارند. مثلا اسکریپت رومی که برای بسیاری از زبان‌ها از جمله زبان انگلیسی استفاده می‌شود یا اسکریپ سیریلیک که در بسیاری از کشورهای اروپای شرقی مانند روسیه استفاده می‌شود، جزو اسکریپ‌های جیبورد هستند.

گوگل ادعا می‌کند که چنین تنوع گسترده‌ای از انواع زبان‌ها در برنامه‌ی جیبورد، بدین معنی است که این اپلیکیشن می‌تواند بیش از ۹۰ درصد زبان اول و رسمی مردم جهان را پوشش دهد. با این وجود، بعید است که با این تعداد زبان، جیبورد بتواند ۱۰۰ درصد زبان‌های دنیا را پوشش دهد. مردم سراسر جهان، به زبان‌های مختلف صحبت می‌کنند که تعداد آن‌ها به بیش از هزاران زبان می‌رسد. شاید روزی فرا برسد که جیبورد بتواند از تمامی زبان‌های دنیا پشتیبانی کند. 

فروش آیفون به‌اندازه‌ی قبل نیست و هرچه می‌گذرد ارائه‌ی یک گوشی هوشمند که جذاب‌تر از سال قبل باشد، سخت‌تر می‌شود. احتمال دارد که از این به بعد اپل برای جذب مشتری تمرکزش را روی نرم‌افزارها و سرویس‌هایی که روی این دستگاه‌ها اجرا می‌شوند بگذارد؛ مانند اپل موزیک و سرویس ویدیویی که در آینده‌ی نزدیک معرفی خواهد شد.

این یکی از دلایلی است که Apple دیگر آمار فروش محصولات خود را اعلام نمی‌کند. با اینکه ممکن است دشوار باشد، تیم کوک می‌خواهد دید افراد را نسبت به اپل تغییر دهد.

کوک در مردادماه طی کنفرانس گزارش مالی گفته بود:

با توجه به اشتیاقی که از سمت کاربران مشاهده می‌کنیم، احساس بسیار خوبی نسبت به سرویس‌های فعلیمان داریم؛ اما در مورد برنامه‌های آینده‌مان هم، که شامل چند سرویس جدید می‌شود، هیجان‌زده هستیم.

اپل ممکن است در سال‌های آتی بسیار متفاوت از آن شرکتی باشد که در دهه‌ی گذشته دو سوم درآمد خود را از گوشی‌های هوشمندش به‌دست می‌آورد.

البته این موضوع به معنی این نیست که به‌زودی وابستگی اپل به iPhone کاهش می‌یابد؛ بلکه قرار است سرویس‌هایی که روی دستگاه‌های این شرکت ارائه می‌شوند، بسیار متنوع و گسترده‌تر شوند. همه‌ی این سرویس‌های جدید به‌شکل اشتراکی خواهند بود و به احتمال زیاد نهایتاً در سال آینده‌ی میلادی معرفی خواهند شد.

باب اودانل تحلیلگر Technalysis Research می‌گوید:

اپل شرکت متفاوتی خواهد بود. دیر یا زود این اتفاق می‌افتاد.

اپل از اظهارنظر در این باره خودداری کرد.

در حال حاضر نیز به‌لطف شمار زیاد کاربران دستگاه‌های این شرکت، افراد زیادی از سرویس‌های اشتراکی اپل استفاده می‌کنند؛ بیش از ۱.۳ میلیارد دستگاه فعال اپل در سرتاسر جهان توسط افراد استفاده می‌شود و تا آخر ماه سپتامبر این شرکت ۳۳۰ میلیون کاربر با پرداخت حق اشتراک داشت که ۵۰ درصد نسبت به سال گذشته رشد داشته است. این میزان، در سال مالی ۲۰۱۸ که ماه سپتامبر به پایان رسید، ۱۴ درصد از درآمد اپل را که معادل ۳۷.۲ میلیارد دلار است، تشکیل می‌داد.

تیم کوک در ماه نوامبر در جریان کنفرانس گزارش مالی این شرکت با حضور تحلیلگران، گفت:

ما در سه‌ماهه‌ی چهارم امسال در همه‌ی قسمت‌های جهان به رکوردهای جدیدی دست پیدا کردیم. همچنین در قسمت درآمدهای حاصل از اپ استور، سرویس‌های ابری، اپل کِر، اپل‌موزیک و اپل پِی رکوردهای جدیدی ثبت کردیم.

با این وجود موفقیت سرویس‌های اپل قطعی نیست؛ زیرا به‌هرحال تعداد سرویس‌هایی که کاربران حاضر به پرداخت حق اشتراک برای آن‌ها باشند محدود است و همچنان سرویس‌های اپل به میزان زیادی به تعداد کاربرانگوشی‌های این شرکت وابسته هستند.

اپل و استریم تلویزیونی

یکی از سرویس‌های مهم اپل که مدت زیادی است شایعاتی در مورد آن می‌شنویم، احتمالاً سرویس استریم ویدیویی خواهد بود.

در یک سال گذشته اپل بودجه‌ی یک میلیارد دلاری جهت تولید محتوا توسط افراد صاحب‌نام در زمینه‌ی فیلم و تلویزیون، مانند اپرا وینفری، ریس ویترسپون، ام. نایت شیامالان و استیون اسپیلبرگ، اختصاص داده است. این شرکت همچنین دو مدیر رده‌بالای Sony Pictures Television را جهت پیشبرد این هدف استخدام کرده است. تیم کوک نیز در یکی از صحبت‌های خود اشاره‌ی کوچکی به این سرویس کرده بود. سرویس استریم ویدیویی اپل ممکن است به‌شکل رقیبی برای نتفلیکس، هولو و آمازون پرایم باشد یا شکل دیگری داشته باشد؛ مثلاً بسته‌ای شامل سرویس‌های متنوع که اپل موزیک هم بخشی از آن است. بسیاری انتظار دارند که این سرویس ویدیویی در اوایل سال آینده‌ی میلادی از راه برسد.

علاوه‌براین انتظار می‌رود اپل سرویس اشتراک خبری، بر پایه‌ی Texture نیز عرضه کند که مانند نتفلیکسی برای روزنامه‌ها و مجلات خواهد بود و با پرداخت یک حق اشتراک، دسترسی نامحدود به تمام مجلات و محتوای خبری را فراهم خواهد کرد. اپل در ماه مارس تکسچر را خریداری کرد و احتمال دارد در بهار آینده آن را به عنوان بخشی از سرویس‌های خود ارائه دهد؛ البته این در صورتی است که آن‌ها بتوانند موافقت ناشران را در این زمینه کسب کنند.

فعالان رسانه نیز نگران هستند که این سرویس اپل ممکن است باعث از دست دادن مشترکان فعلیشان شود. اگر کاربر بتواند به‌جای پرداخت ۱۰ دلار برای اشتراک یک روزنامه، با همان قیمت به چندین روزنامه و مجله دسترسی پیدا کند، چرا باید از اشتراک مستقل ناشران استفاده کند؟

پس از این‌ها به سرویس آیکلاد می‌رسیم. میلیون‌ها کاربر برای پشتیبان‌گیری و همگام‌سازی دستگاه‌های خود و ذخیره‌ی عکس‌هایشان از این سرویس بهره می‌برند؛ با این وجود اپل چند سال است که این سرویس و میزان حافظه‌ی پیشنهادی و قیمت‌گذاری آن‌ها را به‌روز نکرده است.

به این دسته می‌توان سرویس‌های مرتبط با سلامتی وتناسب‌اندام را نیز اضافه کرد. اپلیکیشن ECG در اپل واچسری ۴ به کاربر اجازه می‌دهد تا با استفاده از Digital Crown و سنسورهای دیگر، رفتار الکتریکی مربوط به تپش قلب را پایش و آن‌ها را به‌منظور تشخیص بیماری‌های احتمالی تحلیل کند.

در ماه ژوئن اپل آپدیتی برای iOS ارائه داد که امکان به‌اشتراک‌گذاری سوابق پزشکی الکترونیکی را با اپلیکیشن‌های شخص ثالث، برای بیماران بیش از ۵۰۰ بیمارستان و کلینیک فراهم می‌کرد. حال گزارش‌ها خبر از صحبت‌های اپل با وزارت امور کهنه‌سربازان ایالات متحده آمریکا می‌دهند که قصد دارد دسترسی به سوابق پزشکی الکترونیکی را برای ۹ میلیون کهنه‌سرباز، روی آیفون‌هایشان فراهم کند.

اودانل می‌گوید:

[سوابق سلامتی الکترونیکی] شدیداً نیازمند تغییری بنیادی هستند. این کار ممکن است جذاب به‌نظر نرسد، اما اهمیت زیادی دارد.

فراتر از آیفون

با این وجود شاید برای اینکه این سرویس‌ها واقعاً مورد توجه قرار بگیرند، لازم باشد اپل آن‌ها را برای محصولات دیگر شرکت‌ها نیز عرضه کند. حتی بسیاری از طرفداران سرسخت اپل نیز از محصولات شرکت‌های مختلف مانند تلویزیون‌های ال‌جی یا سامسونگ، کامپیوترهای لنوو یا دل و اسپیکر هوشمند آمازون یا گوگل، استفاده می‌کنند.

به‌هرحال شرکتی مانند مایکروسافت هم با کارهایی مانند عرضه‌ی نرم‌افزارهای آفیس (ورد، اکسل، پاورپوینت،Outlook و وان‌نوت) برای آیپد و تبلت‌های اندرویدی توانست شرایط خود را بهبود ببخشد؛ یا می‌توان آمازون را مثال زد که با فراهم کردن امکان استفاده از دستیار صوتی الکسا در دستگاه‌های شرکت‌های مختلف به برترین شرکت در بازار اسپیکرهای هوشمند تبدیل شده است.

اپل می‌تواند برای نمونه‌ای در این زمینه نگاهی به فروشگاه موسیقی iTunes خود داشته باشد. زمانی که این سرویس در سال ۲۰۰۳ و ۶ ماه پس از عرضه برای کامپیوترهای مک، برای سیستم‌عامل ویندوز در دسترس قرار گرفت، میزان دانلودهای آن با رشد قابل توجهی همراه شد.

پس از آیتونز تقریباً همه‌ی سرویس‌های اپل داخل اکوسیستم این شرکت باقی ماندند؛ به‌جز اپل موزیک که اپلیکیشن اندروید آن در اوت ۲۰۱۶ منتشر شد، و به‌تازگی هم برای اسپیکرهای هوشمند آمازون اکو ارائه شد که به کاربران این امکان را می‌دهد تا از الکسا بخواهند از طریق این سرویس استریم موسیقی برایشان آهنگ پخش کند.

تحلیلگر شرکت Creative Strategies، کارولینا میلانِزی در این رابطه می‌گوید:

زمانی که اپل تصمیم گرفت سرویس اپل موزیک را برای اکو ارائه کند، واضح بود که آن‌ها، شاید برای اولین بار پس از آیتونز، دارند به‌جای سخت‌افزار، بیشتر روی سرویس‌ها تمرکز می‌کنند.

اما اپل موزیک استثنا است و سرویس‌هایی نظیر Apple News هنوز محدود به محصولات اپل هستند. اگر اپل می‌خواهد سرویس‌های جدیدش، از جمله سرویس ویدیویی آن‌ها، مورد توجه گسترده قرار بگیرد شاید مجبور باشد آن‌ها را خارج از اکوسیستم خود نیز عرضه کند.

میلانزی می‌گوید:

آیا شاهد عرضه‌ی اپلیکیشن TV اپل برای دستگاه‌هایی مانند کروم‌کست و کامپیوترهای ویندوزی خواهیم بود؟ آیا نسخه‌ای از اپلیکیشن Apple News وجود خواهد داشت که من بتوانم روی یک کامپیوتر با سیستم‌عامل Windows 10 نصب کنم؟ چون اگر چنین باشد، اپل به شرکتی تبدیل می‌شود که به‌جای تولید سخت‌افزار، روی کابران تمرکز دارد.

در سال ۲۰۱۹ متوجه این موضوع خواهیم شد.

مایکروسافت در تلاش است تا کار کردن با اپلیکیشن‌های محبوب آفیس را ساده‌تر کند. روز گذشته، اپلیکیشن جدیدمایکروسافت آفیس برای ویندوز ۱۰ از سوی مایکروسافت معرفی شد. 

اپلیکیشن جدید مایکروسافت آفیس، می‌تواند همچون هابی برای تمامی نیازهای کاربران، جایگزین اپلیکیشن فعلیMy Office شود. با استفاده از این اپلیکیشن، کاربران می‌توانند به تمامی برنامه‌های آفیس مایکروسافت در قسمت بالای پنجره، دسترسی داشته باشند و بین برنامه‌های مختلف سوئیچ کرده و وارد برنامه‌ی مورد نظر شوند.

همچنین، برنامه‌ی جدید، آخرین اسنادی که کاربر روی آن کار کرده است را به وی نشان می‌دهد. ضمنا با استفاده از قابلیت جستجو، کاربران می‌توانند اسنادی که در روی نمایشگر نشان داده نمی‌شود را جستجو کرده و به آنها دسترسی داشته باشند. مایکروسافت اعلام کرده که بعد از تجربه‌ی شرکت رویOffice.com که همچون هاب مرکزی برای کاربران وب عمل می‌کند، اپلیکیشن جدید را مدل‌سازی کرده است. اخیرا، مایکروسافت طیف وسیعی از نرم‌افزارهای آفیس را بازطراحی کرده است که شامل به‌روزرسانی برنامه‌هایی همچون اپلیکیشن Outlook برای iOS می‌شود. 

در حال حاضر، اپلیکیشن جدید آفیس در دسترس کاربران Windows Insiders قرار دارد و به‌زودی در دسترس تمامی کاربران ویندوز ۱۰ قرار خواهد گرفت. اپلیکیشن جدید آفیس مایکروسافت رایگان است و با اپلیکیشن‌هایی همچون آفیس ۳۶۵، آفیس ۲۰۱۹، آفیس ۲۰۱۶ و آفیس آنلاین سازگاری دارد. کاربران می‌توانند بعد از انتشار همگانی برنامه، آن را از طریق مایکروسافت استور دریافت کنند. گفتنی است اپلیکیشن جدید آفیس از تابستان ۲۰۱۹ روی دستگاه‌های جدید ویندوز ۱۰ از پیش نصب خواهد شد.

دانشمندان تنظیم‌کننده‌ی ژنتیکی جدیدی پیدا کرده‌اند که نقش بزرگی در تولد کودک با جنسیت مذکر یا مونث‌ و چگونگی توسعه‌ی سیستم تولیدمثلی او در آینده دارد. طی روال طبیعی، جنین دارای دو کروموزوم X به دختر و جنینی دارای یک کروموزوم X و یک کروموزوم Y، به پسر تبدیل خواهد شد؛ اما ژن جدید و ژن‌های مرتبط با آن، می‌توانند در این فرایند مداخله کنند. این یافته‌ها می‌تواند به ما درکی جدید درباره‌ی بخش‌هایی از DNA بدهد که با عنوان DNA زائد (Junk DNA) شناخته می‌شوند. بخش‌هایی از توالی ژنوم که حاوی هیچ ژنی نیست؛ اما تنظیم‌کننده‌هایی دارد، روی فعالیت ژن‌ها تأثیر می‌گذارند. اصطلاح درست‌تر آن‌ها DNA غیرکدکننده است. بریتانی کرافت، یکی از پژوهشگران مطالعه می‌گوید:

کروموزوم Y دربرگیرنده‌ی ژن مهمی به‌نام SRY است. این ژن روی ژن دیگری به‌نام SOX9 اثر می‌گذارد که در آغاز توسعه‌ی بیضه‌ها در جنین نقش دارد. برای توسعه‌ی طبیعی بیضه‌ها باید مقدار زیادی از ژن SOX9 وجود داشته باشد. اگر فعالیت ژن SOX9 دچار اختلال شود و سطوح کمی از آن موجود باشد، یکی از بیضه‌ها توسعه پیدا نخواهد کرد و به تولد فردی با اختلال توسعه‌ی جنسی منجر می‌شود.

این اختلالات توسعه‌ی جنسی (DSD) درحالی‌که برچسب پزشکی نامناسب و بحث‌برانگیر بیناجنسی (Intersex) را دریافت می‌کنند، اختلالی هستند که نام آن‌ها نشان می‌دهد: وضعیتی که در آن اندام‌های تولیدمثلی به‌طور طبیعی توسعه نمی‌یابند و بُروز ترکیبی از ویژگی‌های نر و ماده در فرد را سبب می‌شوند.

علت این مشکلات بیناجنسی مختلف که تقریبا از هر پنج‌هزار نفر یک نفر را درگیر می‌کنند، به‌خوبی درک نشده؛ اما شاید نتایج پژوهش جدید بتواند در حل معمای آن کمک کند.

براساس تجزیه‌‌و‌تحلیل ۴۴ فردِ دارای چنین صفاتی پژوهشگران سه افزاینده (Enhancers) را در مناطق غیرکدکننده‌ی DNA پیدا کردند که سطوح SOX9 را کنترل می‌کردند. درون این جامعه، دو فرد با کروموزوم‌های XX و کپی‌های اضافه از این افزاینده‌ها و مقدار بیشتر SOX9 وجود داشتند که به‌جای تخمدان بیضه داشتند. پژوهشگران همچنین دو فرد را پیدا کردند که کروموزوم‌های XY داشتند و این افزاینده‌ها را نداشتند (مقدار کمتر SOX9) و به‌جای بیضه تخمدان داشتند. اندرو سینکلیر، یکی از اعضای گروه پژوهشی می‌گوید:

این افزاینده‌ها در DNA قرار دارند؛ اما در منطقه‌ی خارج از ژن‌ها و در بخش‌هایی از ژنوم که قبلا به‌عنوان DNA زائد یا ماده‌ی تاریک ژنوم شناخته می‌شدند. کلید تشخیص بسیاری از اختلالات ممکن است این افزاینده‌ها باشند که در ماده‌ی تاریک ژنوم پنهان شده‌اند.

تاکنون پژوهشگران هنگام مطالعه‌ی عوامل ژنتیکی مسبب صفات بیناجنسی این مناطق غیرکدکننده‌ی DNA را از مطالعه حذف می‌کردند. براساس یافته‌های این پژوهش، این روند شاید در پژوهش‌هایی بعدی تغییر کند. با درنظرگرفتن حدود یک‌میلیون افزاینده که تقریبا ۲۲هزار ژن را در ژنوم انسانی کنترل می‌کنند، ظرفیت فراوانی برای پژوهش‌های آینده درباره‌ی این موضوع فراهم می‌شود که چگونه افزاینده‌ها با مناطق کدکننده‌ی ژنوم ما در تعامل هستند. کرافت می‌گوید:

این مطالعه درخورتوجه است؛ زیرا در گذشته، پژوهشگران برای تشخیص بیماری‌ها فقط به ژن‌ها توجه می‌کردند؛ اما ما نشان دادیم لازم است افزاینده‌های خارج از ژن‌ها نیز بررسی شوند.

نتایج این پژوهش در مجله‌ی Nature Communications منتشر شده است.

مفهوم سفر در زمان همیشه ذهن همه‌ی ما، حتی فیزیک‌دانان را به خود مشغول کرده است. بااین‌حال، آیا این کار امکان‌پذیر است؟ البته که ممکن است. هم‌اکنون همه‌ی ما در هر ثانیه، در زمان به‌سوی آینده جلو می‌رویم.

باوجوداین، وقتی از سفر در زمان صحبت می‌شود، حرکت به‌سوی آینده با روال عادی مدنظر نیست که همه‌مان تجربه می‌کنیم. پرسش اصلی معمولا این است که آیا می‌توانیم با سرعت بیشتری به آینده سفر کنیم؟ بله، حتما می‌توانیم. اگر به‌سرعت نور برسیم و در مجاورت سیاه‌چاله قرار بگیریم، قادر خواهیم بود به هر نقطه‌‌ای از زمان سفر کنیم. سؤال جالب دیگر معمولا درباره‌ی امکان سفر به گذشته مطرح می‌شود.

دکتر گارو خانا دراین‌باره می‌گوید:

من استاد فیزیک دانشگاه ماساچوست هستم، در سال ۱۹۸۰ و وقتی هفت‌ساله بودم، برای اولین‌بار موضوع سفر در زمان را در سریالی تلویزیونی شناختم. تصمیم گرفتم نظریه‌ای را بیشتر بشناسم که اساس این ایده‌ی خلاقانه و درخورتوجه است: نسبیت انیشتین. بیست سال بعد توانستم پایان‌نامه‌ی دکتری و پژوهش‌های متنوعی در این زمینه انجام دهم. حالا یکی از دانشجوهای دکتری من مقاله‌ای در مجله‌ی Classical & Quantum Gravity منتشر کرده که روش آسانی برای ساخت ماشین سفر در زمان را توضیح می‌دهد.

منحنی‌های زمان بسته

نظریه‌ی عمومی نسبیت انیشتین چنان انعطافی را برای زمان ممکن می‌داند که برمبنای آن، زمان می‌تواند به خود بپیچد و یک حلقه در خود بسازد. تصور کنید در حال تجربه‌ی این حلقه هستید. با پیش‌رفتن در زمان به نقطه‌ی شروع برمی‌گردید و دوباره همان اتفاقات گذشته را تجربه می‌کنید. مانند حالت دژاوو یا آشناپنداری (حالت پیش‌دیدگی)؛ به‌جز اینکه متوجه این تکرار نمی‌شوید.

این ساختار در ادبیات علمی اغلب با عنوان منحنی‌های زمان بسته و در بین عموم مردم به‌عنوان ماشین زمان شناخته می‌شود. ماشین‌های زمان وسیله‌ای برای سفر سریع‌تر از سرعت نور هستند و فهمیدن سازوکار آن می‌تواند به درک بهتر ما از جهان کمک کند.

در چند دهه‌ی گذشته، فیزیک‌دانان مشهوری مثل کیپ تورن و استفان هاوکینگ، تحقیقات منحصربه‌فردی در زمینه‌ی مدل‌سازی‌های ماشین زمان انجام داده‌اند.

نتیجه‌ی کلی پژوهش‌های ترون و هاوکینگ نشان می‌دهد طبیعت از ایجاد حلقه‌های زمانی این‌چنینی جلوگیری می‌کند. شاید بهترین توضیح دراین‌باره را هاوکینگ در نظریه‌ی حفاظت از زمان‌بندی ارائه می‌دهد:

طبیعت اساسا اجازه‌ی تغییرات به زمان گذشته را نمی‌دهد و ما را از پارادوکس‌هایی نجات می‌دهد که درصورت امکان سفر در زمان به‌وجود می‌آمد.

شاید شناخته‌شده‌ترین تناقض‌های به‌وجودآمده در سفر به گذشته، پارادوکس پدربزرگ است که در آن، فردی به گذشته سفر می‌کند و پدربزرگ خود را به قتل می‌رساند. این مسیر تاریخ را تغییر می‌دهد و تناقضی به‌وجود می‌آید. این‌ طور به‌نظر خواهد رسید که فرد هرگز متولد نشده؛ بنابراین، نمی‌تواند در زمان سفر کند. این تناقض‌ها زمینه‌ساز بسیاری از فیلم‌ها و داستان‌های علمی‌تخیلی شده‌اند. از مشهورترین این فیلم‌ها می‌توان به بازگشت به آینده و روز قایق‌رانی اشاره کرد.

ماده‌ی عجیب

باتوجه‌به جزئیات موضوع، پدیده‌های مختلف فیزیکی ممکن است از ایجاد منحنی زمان بسته و توسعه‌ی آن در سیستم‌های فیزیکی مانع شود. رایج‌ترین پدیده‌ای که فیزیک‌دانان آن را زمینه‌ساز منحنی زمان بسته می‌دانند،ماده‌ی عجیب است. ماده‌ی عجیب ماده‌ای است که جرم منفی دارد. تا جایی که می‌دانیم،‌ در طبیعت مقدار منفی برای جرم وجود ندارد.

کارولین مالاری، دانشجوی دوره‌ی دکتری در دانشگاه مساچوست دارتموث، مدلی جدید برای ماشین زمان در ژورنال Classical & Quantum Gravity منتشر کرده که سفر در زمان را بدون نیاز به ماده‌ی ‌عجیب توضیح می‌دهد.

مدل مالاری دو خودرو بسیار دراز متشکل از مواد غیرعجیب را شامل می‌شود که جرم مثبت دارند و به‌صورت موازی پارک شده‌اند. یکی از آن‌ها با سرعت زیاد به‌سمت جلو حرکت می‌کند و ماشین دیگر را ترک می‌کند. مالاری توانست با شرایط خاصی حلقه‌ی بسته‌ی زمانی را در بین این ماشین‌ها ایجاد کند.

آیا می‌توانیم چنین مدلی را در حیاط خانه‌ خودمان هم بسازیم؟

اگر از این سؤال تعجب کردید، کاملا حق دارید. در این مدل، هر خودرو باید چگالی بی‌نهایت داشته باشد؛ یعنی اینکه خودروها باید به‌صورت یک نقطه‌ی یکتا باشند با دما و فشار و چگالی بی‌نهایت. علاوه‌براین، باید توجه کنیم چنین نقاطی فقط درون سیاه‌چاله‌ها یافت می‌شوند؛ ازاین‌رو، برای ما دردسترسی نیستند. بااین‌حال در مدل اخیر، این نقاط مشاهده‌شدنی و ملموس بوده و اثرهای فیزیکی واقعی به‌همراه داشته‌اند.

فیزیک‌دانان انتظار ندارند چنین اجسامی دردسترس باشند؛ بنابراین، متاسفانه ساخت ماشین زمان در آینده‌ی نزدیک ناممکن خواهد بود. باوجوداین‌، مدل اخیر پژوهشگران را به تجدیدنظر درباره‌ی چگونگی عملکرد حلقه‌های زمان بسته و نبود امکان وجود آن‌ها سوق می‌دهد.

اگر شما نیز پورشه‌ی کلاسیک را می‌خرید و در گاراژ نگه‌داری می‌کنید، بابت این سرمایه‌گذاری مطمئن به شما باید تبریک بگوییم. مثال‌های زیادی برای این موضوع وجود دارد که ارزش پورشه‌های کلاسیک در طول زمان افزایش می‌یابد؛ اما یکی از بهترین این مثال‌ها مدل 959 است. این خودرو در زمان تولید، دویست‌هزار دلار قیمت داشت؛ اما حالا قیمتش به‌راحتی از مرز یک‌میلیون دلار گذشته است.

در اواسط دهه‌ی ۱۹۸۰، پورشه 959 سریع‌ترین خودرو جهان بود که تردد آن در خیابان‌ها و جاده‌ها مشکل قانونی نداشت. حتی امروزه و با گذشت بیش از سه دهه، همچنان عده‌ای معتقدند 959 بهترین سوپراسپرت زمان خودش است.

در ویدئویی که در انتهای مطلب از این خودرو مشاهده خواهید کرد، داگ دمورو پورشه 959 قرمزرنگ را بررسی می‌کند و از عملکرد مناسب جعبه‌دنده‌ و راحتی زیاد و شتاب درخورتوجه این خودرو متعجب می‌شود.

نکته‌ای که شاید تابه‌حال نمی‌دانستید، وجود دنده‌ای مخصوص آفرود در این خودرو است که چنین چیزی برای خودرویی سوپراسپرت کاملا غیرعادی است. این دنده مخصوص حرکت در سرعت‌های پایین و مسیرهای خاکی و شنی است. دیگر مشخصه‌ای که توانایی‌های 959 را در خارج جاده بهبود می‌بخشد، قابلیت سیستم تعلیق این خودرو برای افزایش ارتفاع است. با این تفاسیر باید 959 را خودرویی مناسب برای مسابقات رالی نیز دانست.

در زمینه‌ی بخش فنی، 959 از پیشرانه‌ی ۲.۸لیتری تویین‌توربو از نوع شش‌سیلندر تخت استفاده می‌کند که توانایی تولید ۴۴۴ اسب‌بخار قدرت و ۵۰۰ نیوتون‌متر گشتاور را دارد. جعبه‌دنده‌ی شش‌سرعته‌ی دستی این خودرو نیروی پیشرانه را به هر دو محور انتقال می‌دهد و می‌تواند 959 را در کمتر از چهار ثانیه از حالت سکون به سرعت صد کیلومتربرساعت برساند و درنهایت، رسیدن به حداکثر سرعت ۳۱۷ کیلومتربرساعت را برای این خودرو میسر کند.

به‌بیانِ‌دیگر، 959 را باید 918 زمان خود دانست و با استانداردهای دهه‌ی ۱۹۸۰ این خودرو کاملا اَبَرخودرو محسوب می‌شود. درادامه، شما را دعوت می‌کنیم تا از ویدئو و گالری تصاویر زیر دیدن کنید.

تصمیم‌گیری درباره‌ی رهاکردن شغلی که مدت‌ها دوستش داشته‌ایم یا امور زندگی خود را به کمک آن می‌گذرانده‌ایم، کار دشواری است. در بازار کار امروزی، ترک کار موضوعی متداول است؛ اما این روند زمانی اهمیت می‌یابد که جرقه‌ای کوچک ناگهان شعله‌ور شود و گریبان سازمان را بگیرد؛ به‌گونه‌ای‌که تعداد زیادی از کارمندان به‌یک‌باره قصد رفتن کنند. در این وضعیت، دیگر کارمندان نیز به تکاپو خواهند افتاد و احتمالا چنین سؤالی در ذهن‌شان شکل بگیرد: وقتی همه رفته‌اند، من چرا هنوز اینجا هستم؟

اگر صندلی‌های همکارانتان یک‌به‌یک خالی می‌شوند، در‌حالی‌که نه اخراجی در کار بوده و نه قرار است آن‌ها در قسمت دیگری از سازمان مشغول به‌کار شوند، باید کمی بیشتر حواس‌تان را جمع کنید. در این حالت، باید وضعیت خود را به‌دقت ارزیابی و به پاسخ پرسش زیر فکر کنید و بعد تصمیم مهمی بگیرید:

اگر تعدادی از همکارانم به هر دلیلی شغل خود را رها کرده باشند، من هم باید از آن‌ها پیروی کنم؟

پاسخ درست به این پرسش و تصمیم‌گیری درباره‌ی آینده‌ی شغلی، به تعداد زیادی از عوامل وابسته است. ازدست‌دادن همکارانی دشوار است که روزی از کارکردن با آن‌ها لذت می‌بردیم و احترام خاصی برایشان قائل بودیم؛ اما خروج آن‌ها از سازمان لزوما به‌منزله‌ی آژیر خطر نیست. پیش‌ازاینکه فکر کنید بهترین راه برای ترک شغل فعلی چیست، باید بدانید چرا این شغل را رها می‌کنید. درادامه‌ی این مقاله، نکاتی درباره‌ی تصمیم‌گیری درست در این زمینه را مرور می‌کنیم. آیا شما نیز باید به تبعیت از سایر همکارانتان از قطار سازمان پیاده شوید یا آنکه باید راهکاری جایگزین را درپیش بگیرید؟ 

بله، به‌شرطی که بیشتر افرادی که کارشان را ترک کرده‌اند، در واحد شما مشغول بوده یا در سطح شما قرار داشتند

به دوروبرتان نگاهی دقیق بیندازید. آیا کسانی که شرکت را ترک می‌کنند در رده‌ی شما قرار دارند یا همکارتان در بخش مشترک هستند؟ اگر چنین است، باید حوا‌ستان را کمی بیشتر جمع کنید و تا وقتی عذرتان را نخواسته‌اند، به فکر چاره باشید.

به‌عنوان مثال، شرکتی که در آن مشغول به کار هستید، ممکن است تصمیم گرفته باشد مدیران پروژه وظایف دستیاران اجرایی را نیز برعهده‌ بگیرند. در نتیجه‌ی این رویکرد، اولین گروه از مدیران پروژه که قربانی این تصمیم جدید شده‌اند، تصمیم می‌گیرند سازمان را ترک کنند. این اتفاق ممکن است حجم کار و بار مسئولیت‌های شما به‌عنوان همکار این افراد را سنگین‌تر کند و به آسیب‌های متعددی برای شما بینجامد.

نه، به‌شرطی که همکارانتان صرفا از واحدی به واحد دیگر جابه‌جا شده باشند

اگر تعدادی از همکارانتان صرفا از واحدی به واحد دیگر در سازمان منتقل شده‌اند، جای نگرانی وجود نخواهد داشت. به احتمال زیاد این امر به‌دلیل تمایل خود فرد یا تغییرات تیمی غیرمرتبط با واحد شما رخ می‌دهد. سعی کنید دلایل خروج آن‌ها را ارزیابی و درباره‌ی تأثیرات احتمالی آن روی جایگاه و عملکرد خودتان تأمل کنید. اگر دلیل واضحی برای خروج آن‌ها پیدا کردید و این دلیل درباره‌ی شما صادق نیست، دلیلی برای ترک کار هم وجود نخواهد داشت. برای مثال، ممکن است خروج همکارانتان به‌دلیل ادغام بخش‌های فروش و بازاریابی باشد. 

بله، به‌شرطی که ارتباطات سازمانی غیرشفاف و فرایند گردش اطلاعات مسدود شود

در این وضعیت، هیچ‌کس اطلاعی ندارد که چرا اعضای تیم یک‌به‌یک سازمان را ترک می‌کنند و چه کسانی قرار است جای آن‌ها را بگیرند و خلاصه هیچ اطلاعی درباره‌ی مسائل مربوط به شرکت وجود ندارد. به‌عنوان مثال، آیا رفتن همکار کنار دستی‌تان به‌دلیل ازدست‌دادن یکی از مشتری‌های اصلی بوده یا خطای دیگری از او سر زده است یا شاید هم سازمان دچار شرایطی شده که او را وادار به ترک آن کرده است.

به‌علاوه در این وضعیت، پیام‌های متفاوت و گاه متناقضی مدیریت یا رأس سازمان منتشر می‌کند که به سردرگمی اعضای شرکت و پیچیده‌ترشدن کلاف ارتباطات سازمانی می‌انجامد.

بی‌نظمی و بی‌صداقتی اغلب فقط به رفتن تعدادی از نیروهای سازمان ختم نمی‌شود و مشکلات به‌مراتب بزرگ‌تری ایجاد می‌کند. بنابراین، هوشیار باشید و دقت کافی در این زمینه به‌خرج دهید. اگر سؤال می‌کنید و به جواب نمی‌رسید، احتمالا دلیلی در پسِ آن نهفته و نشانه‌ای از بروز مسئله‌ای بزرگ در سطح سازمان باشد.

نه، به‌شرطی که برای رفع مشکلات برنامه‌ای در کار است

اگر مطمئنید مدیرتان در‌حال‌رفع مشکلات و مسائلی است که موجب شده کارمندان شغلشان را ترک کنند، می‌توانید دست‌کم برای مدتی نفس راحتی بکشید؛ چراکه بالادستی‌ها به فکر اصلاح امور هستند.

بله، به‌شرطی که ارزش‌های سازمان دیگر مثل گذشته با ارزش‌های درونی شما هم‌راستا نیست

گاهی اوقات، رفتن یک‌باره‌ و هم‌زمان تعدادی از همکاران در سازمان امری کاملا تصادفی است. باوجوداین، گاهی هم دلیل آن چیز دیگری است؛ ازجمله تغییرات وسیع در رهبری سازمان و تغییرات گسترده در اولویت‌ها و فرهنگ سازمانی که موجب شده بسیاری از اعضای سازمان از شرایط ناراضی و به‌تدریج دچار فرسودگی شغلی شوند.

در این حالت، افراد هوشمند قبل از آنکه تبعاتی دامن‌گیرشان شود، سازمان را ترک می‌کنند. اگر شما نیز اعتقاد دارید تغییرات تازه با اهداف یا ارزش‌هایتان هم‌راستا نیست و اراده‌ای هم برای اصلاح اوضاع وجود ندارد، باید مسیر دیگران را دنبال کنید و به فکر کار جدیدی باشید. در مقابل، ترک شغل و استعفادادن در مواردی بهترین گزینه به‌‌نظر می‌رسد؛ اما شرایطی نیز وجود دارد که با استعفادادن تنها به ضرر خود عمل کرده‌اید. راه‌های خوب و دلایل ‌پذیرفتنی برای ترک‌کردن شغل وجود دارد؛ اما برخی دلایل برای استعفادادن مناسب نیستند.

نه، به‌شرطی که واقعا همه‌چیز تصادفی باشد

به‌تازگی، یکی از همکارانتان به‌دلیل زایمان به مرخصی طولانی‌مدت رفته است؟ دیگری نیز به‌دلیل دریافت حقوق بیشتر به شرکت رقیب پیوسته است؟ همکار دیگرتان نیز به‌دلیل آنکه قصد دارد به شهری جدید نقل مکان کند، سازمان را ترک کرده است؟ 

درواقع، نمی‌توان این‌ نمونه‌ها را نشانه‌ی اضمحلال و پس‌رفت سازمان تلقی کرد. درصورتی‌که سازمان مسیر درست را پیش گرفته و اوضاع کسب‌وکار هم بر وفق مراد است، بهتر است فکر رفتن را از سرتان بیرون کنید.

بله، به‌شرطی که واضح است قرار نیست کسی به‌عنوان جایگزین نیروهای قبلی استخدام شود

اگر وضعیت به‌گونه‌ای پیش برود که ناچار شوید به‌صورت دائم وظایف دیگران را به‌دوش بکشید و در‌عین‌حال، کسی دیدگاه شما را دراین‌باره جویا نشود یا حتی امکان ارتقای شغلی یا افزایش حقوق نیز برایتان متصور نیست، باید کمی محتاطانه‌تر عمل کنید. شاید زمان آن باشد که اولویت‌هایتان را یک‌بار دیگر وارسی کنید. افزایش چشمگیر حجم وظایف و توقعات بی‌جای سازمان از نیروی کار توانمند، نشانه‌ای از این واقعیت است که رأس سازمان و مدیرانش چندان به حفظ افراد خوب اهمیت نمی‌دهند و توجهی به مطالبات برحق آن‌ها نمی‌کنند.

نه، به‌شرطی که برنامه‌هایی برای جایگزینی افراد جداشده از سازمان وجود دارد

آیا واحد منابع انسانی شما به‌شدت سرگرم مصاحبه و استخدام نیرو برای پرکردن موقعیت‌های شغلی خالی است؟ این کار سازمان نشانگر آن است که شاید اتفاقات خوشایندی در راه باشد، به‌زودی اوضاع تغییر خواهد کرد و اساسا احتمالا نیازی به این نخواهد بود که مدتی طولانی فشار کاری بیشتری متحمل شوید. ازاین‌رو، حتما ارزشش را دارد اندکی صبر پیشه کنید و تا به‌سامان‌شدن اوضاع در سازمان بمانید؛ البته تا وقتی از کارتان لذت می‌برید.

بله، به‌شرطی که فرصتی برای پیشرفت دراختیارتان قرار نمی‌گیرد

وقتی آن دسته از همکارانتان که مسئولیت‌های بیشتر و سنگین‌تری درمقایسه‌با شما دارند، تصمیم به ترک سازمان می‌گیرند، این فرصت برایتان فراهم می‌شود به‌صورت رسمی بتوانید ارتقای شغلی بیابید یا دست‌کم مسئولیت‌های جدیدی بپذیرید. اگر دست‌اندرکاران شرکت و مدیران آن در این وضعیت صرفا به‌دنبال استخدام افرادی خارج از سازمان هستند و ارتقا و پیشرفت شما به‌هیچ‌وجه برایشان مطرح نیست، آن‌هم درحالی‌که فردی مشتاق و اهل کار هستید، می‌توان این‌طور نتیجه گرفت احتمالا شرکت شما را آن‌قدرها لایق سرمایه‌گذاری به‌منظور پیشرفت در حرفه‌تان نمی‌داند. درواقع، چنین سازمانی جای ماندن نیست و بهتر است سریع‌تر شغل خود را عوض کنید.

نه، به‌شرطی که همچنان جای رشد و ترقی برایتان وجود داشته باشد

ممکن است سازمان بخواهد فرصتی سخاوتمندانه دراختیارتان قرار دهد و این امکان را برایتان فراهم کند که به جایگاهی بالاتر ترقی کنید یا پروژه‌ای جدید عهده‌دار شوید. در این حالت، به‌جای خالی‌کردن میدان و ترک سازمان طرحی آماده کنید و در آن، درخواست ارتقای خود یا آمادگی‌ برای پذیرش مسئولیت‌های تازه را بیان کنید. بدین‌ترتیب، می‌توانید ورق را به‌نفع خودتان برگردانید. البته، تضمینی وجود ندارد که چنین راهبردی نتیجه‌بخش باشد؛ اما اگر سازمانتان به رشد و موفقیتتان تمایل نشان می‌دهد، احتمال بیشتری وجود دارد که در این مسیر موفق شوید و بتوانید کمی برای خود امتیاز بگیرید.

بله، به‌شرطی که قدیمی‌های سازمان ناگهان ساز رفتن کوک کنند

اگر اغلب کسانی که تا‌به‌امروز درکنارشان کار کرده‌اید، به‌مدت طولانی در سازمان حضور داشته‌اند، رفتن یک‌باره‌ی گروهی از آن‌ها می‌تواند نشانه‌ی این باشد که یک جای کار می‌لنگد: آیا به‌تازگی مدیری روی کار آمده که اوضاع را به کام همه تلخ کرده است؟ آیا مزایا حذف شده‌اند؟ تغییر چه چیزهایی کارمندان باسابقه‌ را به ترک سازمان متقاعد کرده است؟

ببینید چه عواملی در جهت منفی تغییر کرده و اگر دلیل کافی و قانع‌کننده پیدا کردید، آن‌گاه درباره‌ی رفتنتان راه چاره کنید و تصمیم درست بگیرید.

نه، به‌شرطی که جابه‌جایی شغلی در حوزه‌ی کاری‌تان مرسوم باشد

اگر تغییر شغل و جابه‌جایی نیرو، موضوعی متداول در حوزه‌ی کاری‌تان باشد، بهتر است درصورتی‌که شرایط مطلوبی دارید، فعلا فکر رفتن را از سرتان بیرون کنید. به‌طور مثال، می‌توان مشاغل حوزه‌ی فروش را در این زمره دانست؛ چراکه نیروهای فروش به‌دلیل روحیات خود و نیز ماهیت شغلی‌شان، ممکن است بارها از سازمانی به سازمان دیگر جابه‌جا شوند. 

البته گاهی ممکن است رفتن یک نفر از سازمان، به استعفای تعدادی زیادی از دیگر همکاران منجر شود. در این وضعیت، خروج یک‌به‌یک هم‌تیمی‌ها از سازمان می‌تواند استرس و ترس زیادی به ما تحمیل کند.

باوجوداین، می‌توان از این شرایط به سود خود بهره برد. بنابراین، قبل از هرگونه تصمیم‌گیری درباره‌ی ماندن یا رفتن، شرایط خود را در کمال آرامش و به‌دقت ارزیابی کنید و در پی راهکار درست بگردید. شاید بتوانید این شرایط را به‌نفع خود تغییر دهید؛ مثلا مسئولیتی تازه بپذیرید یا عهده‌دار پروژه‌ای جدید شوید که همیشه به آن چشم داشتید یا حتی ارتقای شغلی پیدا کنید.

این نکته را ازیاد نبرید که هریک از ما دلیل خودمان را برای ترک کار داریم و این دلایل لزوما درباره‌ی افراد دیگر مصداق ندارد. بنابراین، اگر همچنان به کارتان علاقه دارید، پشت‌تان به آن گرم است، هیجان کافی برا‌ی‌تان وجود دارد و از احترام لازم در سازمان برخوردارید، جای نگرانی نیست و دلیلی ندارد برای رفتن دستپاچه شوید و تصمیم عجولانه‌ای بگیرید. یادتان باشد هدف اصلی شما باید پیداکردن شغلی جدید در شرکتی بهتر باشد؛ چراکه هرچه به‌مدت طولانی‌تری بیکار بمانید، متقاعدکردن شرکت‌ها درباره‌ی توانایی‌هایتان سخت‌ترخواهد شد. بنابراین درصورتی‌که تصمیم به ترک کار خود گرفتید، تلاش کنید روند شغلی خود را همچنان حفظ کنید.

قیمت سهام انویدیا از ماه اکتبر سال جاری ۴۸درصد کاهش داشته و شایعه شده سافت‌بانک قصد دارد سهم ۴.۹درصدی خودش را از این شرکت پیشرو در زمینه‌ی تولید تراشه‌های گرافیکی بفروشد. بلومبرگ در گزارشی از منبعی ناشناس نوشته احتمالا سافت‌بانک تمام سهام یا بخشی از سهام سه‌میلیارددلاری خود از انویدیا را اوایل سال آینده خواهد فروخت. شایان ذکر است این شرکت سال گذشته مقدار درخورتوجهی از سهام انویدیا را خریده بود.

فروردین سال گذشته، سافت‌بانک ژاپن سهام انویدیا، یکی از شرکت‌های فناوری بزرگ آمریکا را خرید و سپس آن را به صندوق بین‌المللی خود اضافه کرد. این صندوق وسیله‌ای برای سرمایه‌گذاری است و هدف آن رسیدن به ارزش صدمیلیارد دلار تعیین شده است. سافت‌بانک با خرید این مقدار از سهام انویدیا به چهارمین سهام‌دار بزرگ این شرکت تبدیل شد.

تراشه‌های گرافیکی انویدیا در صنعت بازی بسیار محبوب هستند و حالا این شرکت بازار جدیدی میان کاربران خانگی استخراج‌کننده‌ی ارزهای دیجیتال پیدا کرده که قصد دارند با توسعه و بهبود دستگاه‌های استخراج، منابع درآمد تازه‌ای برای خود ایجاد کنند.

دلیل افت ارزش سهام انویدیا کاهش قیمت رمزارز نیست

در مرداد سال جاری، انویدیا به‌دلیل افت ارزش رمزارزها تمرکز خود را در این بازار کاهش داد؛ اما CCN با مقایسه‌ی سودمندی شرکت‌های رقیب مانند Bitmain در همان بازه‌ی زمانی این استدلال را به‌عنوان دلیلی پذیرفتنی برای ترک انویدیا از بازار رمزارزها رد کرد.  

دلیل اصلی افت ارزش سهام انویدیا به افت ارزش رمزارزها ارتباطی ندارد؛ بلکه دلیل اصلی آن کاهش تقاضا برای واحد پردازنده‌های گرافیکی (GPU) تراشه‌های استخراج رمزارز است. تراشه‌ها و ماشین‌ مدارهای مجتمع با کاربرد خاص، به‌دلیل کارایی مناسب عملکرد بهتری در بازار داشتند و به‌طور هدفمند برای استخراج رمزارز طراحی شده بودند.

هنگام خروج انویدیا از بازار، تقاضا برای تجهیزات استخراج ارزهای رمزنگاری‌شده فراوان بود و رقبایی مانند کانان (Canaan) و بیت‌مین (Bitmain) و سامسونگ متوجه ظرفیت این بازار شدند. تقاضا برای این ماشین‌های تخصصی به‌واسطه‌ی عملیات استخراج رمزارز زیاد و کارآمدی استخراج‌کننده‌های خانگی و کوچک افزایش یافته بود. کالت کرس، مدیرمالی انویدیا، در مرداد سال جاری گفت:

با اینکه پیش‌بینی می‌کردیم رمزارزها آینده‌ی درخشانی در سال‌های پیش رو داشته باشند؛ اما درحال‌حاضر هیچ برنامه‌ای برای مشارکت در این زمینه نداریم.

جیم کرامر، تحلیل‌گر CNBC، توضیحات بیشتری درباره‌ی بروز مشکلات ناگهانی انویدیا ارائه داد:

انویدیا هنوزهم بهترین تراشه‌های گرافیکی را می‌سازد که قدرت آن‌ها بسیار بیشتر از ریزپردازنده‌های سنّتی است. ای‌ام‌دی در زمینه‌ی مرکز داده عملکرد خوبی دارد و اینتل در بخش وسایل نقلیه‌ی خودران به رقیب خوبی تبدیل شده؛ اما انویدیا همچنان در بسیاری از موارد پیشتاز است. گمان می‌کنم این شرکت در پیش‌بینی‌های خود مرتکب اشتباه شده است.

با اینکه سهام انویدیا افت پیدا کرده؛ اما هنوزهم بزرگ‌ترین تولیدکننده‌ی کارت گرافیکی مخصوص بازی است. با‌این‌حال، می‌توان بخشی از دلیل افت ارزش سهام آن را کاهش تقاضا برای تراشه‌های صنعت بازی دانست. در سه‌ماهه‌ی سوم سال، عرضه‌ی تراشه‌های صنعت بازی به بازار بسیار زیاد بود، درنتیجه، شرکت عرضه‌ی خود را کاهش داد و پیش‌بینی چشم‌اندازهای سه‌ماهه‌ی چهارم را کاهش داد. تحلیل‌گران معتقدند بعد از این کار میزان درآمد شرکت در پنج سال آینده و هرسال به‌اندازه‌ی ۱۵درصد افزایش پیدا خواهد کرد.

اگر سافت‌بانک سهام انویدیا را بفروشد، بازهم سه‌میلیارد دلار درآمد به‌دست خواهد آورد. افزون‌براین، به‌دلیل ماهیت معامله‌ی کولار نهایتا از کاهش بیشتر ارزش سهام این شرکت جلوگیری خواهد شد. انویدیا همچنین به‌تازگی شایعه‌ی شرکت در تأمین مالی پیش از عرضه‌ی عمومی Bitmain را نیز رد کرده است.

بیش از پانزده سال است که طرفداران خودروهای اسپرت و گرندتورر ژاپنی، منتظر نسل جدید تویوتا سوپرا (Supra) هستند. تا امروز، نسل پنجم سوپرا مسیری طولانی طی کرده؛ اما سرانجام یکی از موردانتظارترین خودروهای چند سال گذشته، به‌زودی در نمایشگاه دیترویت ۲۰۱۹ به‌طور رسمی رونمایی می‌شود.

از سال ۲۰۰۲ تاکنون، طرفداران افسانه‌ی سوپرا تاریخچه‌ی این مدل دوست‌داشتنی را مرور کرده‌اند که این روند تا هنگام معرفی نسل جدید همچنان ادامه خواهد داشت. باوجوداین، سؤال‌هایی ازاین‌دست مطرح می‌شود: این مدل چه ویژگی‌هایی دارد؟ دلیل محبوبیت سوپرا در فرهنگ‌ها و کشورهای مختلف چیست؟ در این مقاله به روند شکل‌گیری چهل سال افسانه‌ی تویوتا‌ سوپرا خواهیم پرداخت تا به پیشواز نسل جدیدش برویم.

سال ۱۹۶۹؛ دورخیز تویوتا برای تولید خودرو اسپرت

با رونمایی مدل مفهومی EX-1 با طراحی آینده‌نگرانه در نمایشگاه توکیو اتو سالن سال ۱۹۶۹، مقام‌های تویوتا از تصمیم جدی خود برای حضور پررنگ‌تر در کلاس خودروهای اسپرت خبر دادند. EX-1 نماینده‌ی خودروهای اسپرت و گرندتورر آینده‌ی تویوتا بود. اسپویلر برقی سقفی و رینگ‌های جذاب با طرح مدل‌های Hot Wheels از ویژگی‌های جالب این کانسپت محسوب می‌شد. خبری از تولید EX-1 نبود؛ اما در سال ۱۹۷۰، الگوبرداری طراحان تویوتا از این مدل پدیدار شد.

سال ۱۹۷۰؛ تولد سلیکا

در نمایشگاه توکیو اتو سالن ۱۹۷۰، مدل سلیکا (Celica) به‌عنوان پدربزرگ سوپرا متولد شد. سلیکا با طراحی اسپرت کوپه، در پلتفرم و برخی قطعات با مدل کارینا (Carina) مشترک بود. تقاضای مردم آمریکا برای سلیکا به‌حدی بی‌شمار بود که مسئولان تویوتا با جسارت تمام، این مدل را در کلاس فورد موستانگ محبوب عرضه کردند.

سال ۱۹۷۸؛ اولین قدم‌ها به‌سوی سوپرا با سلیکا XX

مدل XX سلیکا با طول بیشتر و پیشرانه‌ی قدرتمندتر، پایه‌های سوپرا را ایجاد کرد. XX به‌دلیل وجود پیشرانه‌ی شش‌سیلندر خطی دولیتری و جای‌دادن دو سیلندر بیشتر در‌مقایسه‌با مدل استاندارد، کاپوت درازتری داشت و کابین لوکس‌تری هم دراختیار سرنشینان قرار می‌داد. چشم‌انداز سال ۱۹۶۹ مدیران ارشد تویوتا برای تولید خودرو گرندتورر اسپرت به واقعیت پیوست. رقیب اصلی سلیکا XX، داتسون (نیسان) 280ZX بود که زودتر از XX در ژاپن عرضه شد.

سال ۱۹۷۹؛ رونمایی اولین سوپرای تاریخ (A40 و A50)

با آغاز سال ۱۹۷۹، فروش سلیکا XX در آمریکا آغاز شد و خیلی زود مشکل متفاوتی پیش روی تویوتا قرار گرفت. شش سال پیش از عرضه‌ی این مدل، برند نوشیدنی مکزیکی Dos Equis XX به آمریکا رسیده بود و مدیران ارشد بخش آمریکای‌شمالی به‌منظور جلوگیری از هرگونه مشکل احتمالی، تصمیم گرفتند سلیکا XX را با نام سلیکا سوپرا معرفی کنند. سلیکا سوپرا از پیشرانه‌ی شش‌سیلندر خطی ۲.۶لیتری مدل کریسیدا با قدرت ۱۱۰ اسب‌بخار (BHP) و گشتاور حدود ۱۸۵ نیوتن‌متر استفاده می‌کرد. این قوای فنی برای رساندن سلیکا سوپرای ۱۲۷۰کیلوگرمی از حالت سکون به سرعت صد کیلومتربرساعت به ۱۰.۵ ثانیه نیاز داشت که مدت‌زمانی منطقی به‌نظر می‌رسید.

مدل پایه‌ی سلیکا سوپرا ۱۹۷۹ با قیمت ۹هزار و ۵۷۸ دلار (با نرخ امروزی حدودا ۳۲هزار و ۵۰۰ دلار) عرضه می‌شد. اگر اولین مدل‌های سوپرا در موتوراسپرت موفق ظاهر نمی‌شدند، احتمالا این خودرو به محبوبیت امروز نمی‌رسید. مقام‌های تویوتا معتقدند موفق‌ترین حضور اولین سوپرای تاریخ، انتخاب این مدل به‌عنوان خودروی ایمنی مسابقاتفرمول یک سال ۱۹۷۹ در گرن‌پری آمریکا است. سلیکا سوپرا برای عملکرد مناسب در این عنوان به سوپرشارژر مجهز شد.

سال ۱۹۸۱؛ رونمایی نسل دوم سوپرا (A60)

نسل دوم سوپرا تکرار نسل اول، اما با طراحی به‌روز بود. مثل نسل اول، سوپرا مدل ۱۹۸۱ هنوزهم عضوی از خانواده‌ی سلیکا بود و همچنان در ژاپن با نام سلیکا XX عرضه می‌شد. مدل بازار آمریکا نسل دوم سوپرا پیشرانه‌ی شش‌سیلندر خطی ۲.۸لیتری با قدرت ۱۴۵ اسب‌بخار و سیستم انتقال قدرت محور عقب و جعبه‌دنده‌ی پنج‌سرعته را دراختیار گرفته بود. البته، نمونه‌ی خودکار چهارسرعته به‌عنوان آپشن دردسترس کاربر قرار داشت. در سال ۱۹۸۲، تویوتا سوپرا برای اولین‌بار به اروپا رسید و به‌دلیل محدودیت عرضه و البته طراحی جذاب، مدلی کمیاب در این قاره بود.

سال ۱۹۸۶؛ جدایی سلیکا و سوپرا

سوپرا در نسل سوم (A70) به مدلی مستقل تبدیل شد. گفتنی است به‌دلیل صرفه‌جویی در هزینه‌های تولید، سلیکا با سیستم انتقال قدرت محور جلو عرضه شد؛ اما سوپرا همچنان محور عقب باقی ماند. نسل سوم سوپرا که برای اولین‌بار طعم استقلال را می‌چشید، با تجهیز به انواع سامانه‌های پیشرفته، نظیر ترمز ضدقفل ABS و سیستم تعلیق برقی TEMS تویوتا، درمقایسه‌با دو نسل گذشته سنگین‌تر بود. نسل سوم سوپرا به یکی از خواسته‌های همیشگی طرفداران این مدل از زمان عرضه‌ی نسل اول، یعنی سقف بازشو پاسخ داد. البته، سقف به‌طور کامل باز نمی‌شد و از نوع تارگا (Targa) مشابه پورشه بود. سقف تارگا در نسل چهارم هم وجود داشت و در مدل توربو استاندارد نیز به‌کار رفته بود.

سال ۱۹۸۷؛ تب توربو به سوپرا رسید

دهه‌ی ۱۹۸۰ صنعت خودروسازی، در توربوشارژر معنی می‌شود. مهندسان تویوتا به‌دلیل هزینه‌های گران، هدف سبک‌ترکردن سوپرا را کنار گذاشتند و درعوض، توربوشارژر به افسانه‌ی سوپرا اضافه شد. البته، توربوشارژر پیش‌ازاین در نسل دوم سوپرای ویژه‌ی بازار ژاپن وجود داشت؛ اما برای اولین‌بار با نسل سوم به بازارجهانی رسید. با اضافه‌شدن توربوشارژر به پیشرانه‌ی شش‌سیلندر خطی سه‌لیتری، ۲۳۰ اسب‌بخار دراختیار سوپرا قرار گرفت تا در زمانی حدود ۶.۵ ثانیه به سرعت صد کیلومتربرساعت برسد. در ادامه‌ی پیوند جدانشدنی با توربوشارژر، مدل Turbo A سوپرا با قدرت ۲۷۰ اسب‌بخار عرضه شد. این مدل برای کسب مجوز ورود سوپرا به مسابقات قهرمانی تورینگ ژاپن (JTCC) و تورینگ اروپا و حتی رالی قهرمانی جهان در گروه A طراحی شده بود. مدل تولید محدود 3.0GT با نهایت سرعت ۲۶۹ کیلومتربرساعت و زمان حدود ۵ ثانیه در آزمایش سرعت صفر تا صد کیلومتربرساعت، سریع‌ترین خودرو جاده‌ای ساخت ژاپن در سال ۱۹۸۸ بود.

سال ۱۹۹۱؛ استارت پیشرانه‌ی 1JZ

با عرضه‌ی اولین نمونه از پیشرانه‌های پرطرفدار سری JZ، تویوتا سوپرا به قدرت بیشتری دست پیدا کرد. این مدل خاص که در برخی از کشورها عرضه شد، به‌‌لطف موتور 1JZ با شش‌سیلندر خطی و سه‌ لیتر حجم، ۲۷۶ اسب‌بخار قدرت (BHP) دراختیار داشت که به محور عقب ارسال می‌شد. شایان ذکر است این مدل در آمریکا فروخته نشد. با آغاز دهه‌ی ۱۹۹۰، سوپرا توربو به‌عنوان گران‌ترین محصول تویوتا به قلمرو شورولت کوروت وارد شد. نسل سوم سوپرا در سال‌های ۱۹۹۱ و ۱۹۹۲ و ۱۹۹۳ با قیمت پایه‌ی ۳۹هزار و ۹۰۰ دلار (بیش از ۷۰هزار دلار با نرخ امروز) به‌ترتیب ۳۵۷۱ و ‍۱۱۷۴ و ۲۷۰۰ دستگاه فروخته شد. درواقع، سوپرا شش برابر بیشتر از ارزان‌ترین محصول تویوتا ترسل (Tercel) قیمت خورده بود.

سال ۱۹۹۳؛ معرفی محبوب‌ترین نسل سوپرا

مهندسان ژاپنی چهار سال تلاش کردند تا نسل چهارم تویوتا سوپرا با کد A80، از هر نظر بهتر از مدل‌های گذشته باشد. همان‌طورکه امروز می‌دانیم، تلاش‌های مجموعه‌ی تویوتا پرثمر بود و سوپرا A80 با قدرت بیشتر و وزن کمتر در‌مقایسه‌با نسل‌های قبل، موفقیتی شیرین محسوب می‌شد. مدل پایه‌ی نسل چهارم سوپرا با وزن ۱۴۵۹ کیلوگرم، از پیشرانه‌ی شش‌سیلندر خطی سه‌لیتری تنفس طبیعی با قدرت ۲۲۰ اسب‌بخار و گشتاور ۳۲۵ نیوتن‌متر استفاده می‌کرد. مدل توربوشارژ با قدرت ۳۲۰ اسب‌بخار و گشتاور ۴۲۷ نیوتن‌متر و برای اولین‌بار جعبه‌دنده‌ی شش‌سرعته‌ی دستی همراه بود تا پورشه 911 کاررا را کنار بزند و در کمتر از ۵ ثانیه به سرعت صد کیلومتربرساعت برسد.

سال ۱۹۹۵؛ شرکت در مسابقات ۲۴ساعته‌ی لمانز و آغاز مسیر موتوراسپرت

نسل چهارم تویوتا سوپرا در عمر نُه‌ساله‌اش در مسابقات مختلف داخل و خارج از ژاپن جاودانه شد. سال ۱۹۹۵، سوپرا برای اولین‌بار در مسابقات ۲۴ساعته‌ی لمانز کنار مدل‌هایی چون نیسان اسکای‌لاین GT-R، فراری‌ F40، ونتوری LM600 و مک‌لارن F1 GTR بزرگ قرار گرفت و مقام چهاردهم را کسب کرد. در لمانز سال ۱۹۹۶، سوپرا عملکرد موفقیت‌آمیزی نداشت و پس از طی ۲۰۵ دور، به‌دلیل نقص فنی از مسابقه کنار رفت.

سال ۲۰۰۱؛ ورود به دنیای تیونینگ غرب و آغاز جاودانگی

خودروهای اسپرت ژاپنی در خانه بسیار محبوب بودند و به‌لطف فرهنگ غنی تیونینگ این کشور، همواره در شب‌های توکیو و جاده‌های پرپیچ‌وخم کوهستانی جولان می‌دادند. به‌دلایل مختلف، قبل از دهه‌ی ۲۰۰۰ صحنه‌ی تیونینگ و مسابقات غیرقانونی خیابانی ژاپن برای غرب چندان شناخته شده نبود. یکی از عوامل مهمی که جهان را بیشتر با تیونینگ ژاپنی آشنا کرد، سینما بود. اولین نسخه از سری فیلم‌های سینمایی سریع و خشن (Fast & Furious) محصول سال ۲۰۰۱، مثالی ملموس است. در این فیلم، شخصیت اصلی، برایان اوکانر، با بازی پاول واکر فقید پشت فرمان دستگاه نسل چهارمی سوپرای نارنجی‌رنگ قرار گرفت که در‌مقایسه‌با نمونه‌ی استاندارد، کاملا دگرگون شده بود. این مدل سال ۲۰۱۵ با قیمت ۱۸۵هزار دلار در حراجی به فروش گذاشته شد. با افزایش محبوبیت خودروهای اسپرت ژاپنی و فرهنگ شرکت‌های تیونینگ این کشور در سطح جهان، انواع نمونه‌های متفاوت سفارشی متولد شدند. سوپرا درکنار مدل‌های دیگر ژاپنی مثل نیسان اسکای‌لاین GT-R، مزدا RX-7، هوندا سیویک، نیسان سیلویا،میتسوبیشی لنسر ایولوشن، سوبارو ایمپرزا و... به قهرمانان دنیای تیونینگ تبدیل شدند.

عرضه‌ی نسل چهارم سوپرا در سال‌های ۱۹۹۶ و ۱۹۹۸ در بریتانیا و ایالات متحده‌ی آمریکا پایان یافت. بازار ژاپن نیز فقط تا سال ۲۰۰۲ میزبان این مدل بود تا سرانجام تولید سوپرا به‌طور رسمی متوقف شود. فروش نه‌چندان چشمگیر و هزینه‌های سرسام‌آور تولید و ناسازگاری با قوانین آلایندگی آینده دلایل اصلی توقف تولید سوپرا اعلام شد. درمجموع و در طول ۲۴ سال تولید نسل‌های مختلف، ۵۹۳هزار و ۳۳۷ دستگاه تویوتا سوپرا تولید شد.

سال ۲۰۱۸؛ بازگشت سوپرا پس از غیبت طولانی

پس از رونمایی مدل‌های مفهومی و گمانه‌زنی‌های طولانی، سرانجام تولید نسل پنجم تویوتا سوپرا پس از گذشت بیش از یک دهه از توقف تولید نسل سوم تأیید شد. سوپرای جدید با مدل‌های گذشته تفاوتی بزرگ دارد: نسل پنجم حاصل همکاری مشترک تویوتا و بی‌ام‌و است. درواقع، میوه‌ی اول مهندسی مشترک ژاپنی‌ها و آلمانی‌ها، نسل جدید بی‌ام‌و Z4، پیش از سوپرا رونمایی شد. قطعات مشترک بین Z4 و سوپرا فراوان است؛ اما این دو مدل هیچ شباهتی به‌هم ندارند. Z4 جدید با طراحی بسیار بحث‌‌برانگیز، مدلی کروک است که سال ۲۰۱۹ به بازار می‌رسد. هنوز سوپرا به‌صورت رسمی معرفی نشده؛ اما باتوجه‌به مدل مفهومی مسابقه‌ای و انتشار تصاویر غیررسمی، احتمالا طرفداران صبور این مدل خواستنی ناامید نخواهند شد. نسل پنجم تویوتا سوپرا با الگوبرداری از مدل مفهومی FT-1 محصول سال ۲۰۱۴ طراحی شده است. سوپرا به‌عنوان جایگزین گران‌تر و قدرتمندتر تویوتا 86، با فورد موستانگ GT و بی‌ام‌و سری 4 رقابت خواهد کرد.

 زمان زیای تا رونمایی رسمی نسل جدید تویوتا سوپرا باقی نمانده است. هنوز مشخصات فنی این مدل موردانتظار اعلام نشده؛ اما می‌دانیم سوپرا درکنار بی‌ام‌و Z4 در اتریش تولید می‌شود و از برخی قطعات تولیدی بی‌ام‌و استفاده می‌کند. همچنین، مدل هیبرید و تمام‌چرخ محرک آن عرضه خواهد شد و فقط در قالب مدل کوپه دردسترس خواهد بود و سال ۲۰۱۹ به بازار جهانی عرضه می‌شود. براساس پیش‌بینی بسیاری از کارشناسان، نسل جدید تویوتا سوپرا در نمایشگاه خودرو دیترویت ۲۰۱۹ رونمایی خواهد شد. این نمایشگاه حدود یک ماه دیگر برگزار می‌شود.

کلام آخر

بیش از پانزده سال طول کشید تا تولید نسل جدید تویوتا سوپرا تأیید شود؛ اما طرفداران این مدل اسپرت ژاپنی، با شخصی‌سازی نمونه‌های مختلف و استفاده از پیشرانه‌های 1JZ و 2JZ در انواع مسابقات اتومبیل‌رانی به‌خصوصدریفت، همچنان نام سوپرا را در سطح جهانی زنده نگه داشتند. البته، این شرایط در ژاپن کاملا متفاوت است و سوپرا درکنار مدل‌های اسپرت و ماندگار برندهای ژاپن، همیشه افسانه خواهد بود. مقام‌های تویوتا کاملا اهمیت نسل جدید سوپرا را درک می‌کنند. شاید این وقفه‌ی طولانی برای تضمین بهترین کیفیت ممکن بوده است. باید منتظر بمانیم تا دست‌پخت جدید ژاپنی‌ها سرانجام آماده شود. آیا سوپرا جدید هم مانند Z4 جدید ناامیدکننده خواهد بود یا اوج همکاری تویوتا و بی‌ام‌و در پنجمین نسل از سوپرا نمایان می‌شود؟

مایکروسافت رسما ویژگی جدید ویندوز ۱۰ در بخش امنیت سیستم را رونمایی می‌کند. این سیستم انتظار می‌رفت سال آینده و با به‌روزرسانی 19H1 منتشر شود. مایکروسافت این سرویس را ویندوز سندباکس (Windows Sandbox) نام نهاده است. طبق اعلام دیروز مقام‌های مایکروسافت، این قابلیت که در نسخه‎‌های Pro و Enterprise تعبیه خواهد شد، محیط حفاظت‌شده و موقتی در میزکار ویندوز ایجاد می‌کند تا کاربران بتوانند نرم‌افزارهایی در آن اجرا کنند و بیازمایند که احتمال مخرب‌بودن آن‌ها را می‌دهند.

همچنین، اوایل امسال شایعاتی منتشر شده بود مبنی بر اینکه مایکروسافت درحال‌آماده‌سازی قابلیت امنیتی جدیدی برای ویندوز ۱۰ است که در آن زمان، InPrivate Desktop نام گرفته بود. شایان ذکر است برای اولین‌بار نیز در فرایند رسیدگی به درخواست باگ‌بش (Bug-Bash) در سامانه‌ی اخذ بازخورد کاربران اینسایدر مایکروسافت در مرداد، به این نام اشاره‌ شده بود و این پروژه را با عبارت Madrid کدگذاری کرده بودند.

در پست منتشرشده‌ی امروز وب‌سایت مایکروسافت، آمده است که این قابلیت برای کاربران ویندوز  ۱۰ نسخه Pro  و Enterprise که بیلد 18301 و بالاتر را روی سیستم خود نصب کرده‌اند، ارائه خواهد شد. این درحالی است که هنوز این بیلد برای کاربران اینسایدر هم منتشر نشده و ظاهرا قرار است تا آخر هفته منتشر شود. بعدتر در به‌روزرسانی این پست خبری عنوان شد این قابلیت روی همان نسخه‌ها با بیلد 18292 ارائه خواهد شد. همچنین، اشاره شده باید ضمن پشتیبانی سیستم از پردازنده‌ی AMD64، تنظیمات مربوط‌به قابلیت‌های مجازی‌سازی در BIOS سیستم فعال شود.

Sandbox ماشین مجازی چابکی است که از فناوری‌های کانتینرهای ویندوز (Windows Containers) بهره می‌برد. همچنین برای تشخیص زمان اجرای Sandbox، مایکروسافت از فناوری جدیدی به‌نام Integrated Scheduler استفاده می‌کند.

معاینه‌ی جسمی سالانه به‌طور معمول بررسی وزن و طرح سؤالاتی درباره‌ی عادات ناسالمی نظیر سیگارکشیدن را شامل می‌شود. باوجوداین، مطالعه‌ی جدیدی نشان می‌دهد ارائه‌دهندگان خدمات سلامت باید سؤال مهم دیگری نیز مطرح کنند: آیا افسرده یا مضطرب هستید؟

براساس نتایج پژوهشی جدید، اضطراب و افسردگی ممکن است عوامل پیش‌بینی‌کننده‌ی مشکلات سلامتی مختلفی از بیماری قلبی و فشارخون گرفته تا روماتیسم، سردرد، کمردرد و ناراحتی معده باشند. این‌ها اثرهای مشابهی نظیر اثرهای حاصل از عوامل تأیید‌شده‌ای مانند سیگار و چاقی هستند.

نیلز اندری و آنویف اودونوان نویسندگان مقاله‌ای که در مجله‌ی Health Psychology منتشر شده، اطلاعات مربوط به سلامت حدود پانزده‌هزار فرد بازنشسته با میانگین سنی ۶۸ سال را ارزیابی کردند. علائم افسردگی و اضطراب طی مصاحبه با شرکت‌کنندگان به‌دست آمد. از شرکت‌کنندگان درباره‌ی وضعیت استعمال سیگار سؤال و اطلاعات مربوط به وزن آن‌ها نیز ثبت شد. از این افراد، ۱۶درصد سطوح بالایی از اضطراب و افسردگی داشتند و ۳۱درصد چاق و ۱۴درصد در‌حال استعمال سیگار بودند. نتایج این مطالعه نشان می‌داد احتمال ابتلا به برخی بیماری‌ها در افرادی با سطوح بالایی از اضطراب و افسردگی به‌مراتب بیشتر از افرادی بود که دچار این وضعیت‌ها نبودند. احتمال بروز بیماری قلبی، سکته، فشارخون بالا و روماتیسم در میان افراد این گروه به‌ترتیب ۶۵، ۶۴، ۵۰ و ۸۷درصد بیشتر بود. اودونوان گفت:

این افزایش احتمال خطر ابتلا مشابه آن‌هایی است که در افراد سیگاری یا چاق دیده می‌شود. هرچند ظاهرا اضطراب و افسردگی درمقایسه‌با چاقی و مصرف سیگار موجب بُروز مشکلات بیشتری در زمینه‌ی روماتیسم می‌شوند.

سرطان تحت‌تأثیر افسردگی و اضطراب قرار نداشت

برخلاف دیگر بیماری‌های بررسی‌شده، سطوح بالای افسردگی و اضطراب ارتباطی با شیوع سرطان نداشت. این امر تأیید‌کننده‌ی نتایج مطالعات قبلی است؛ اما برخلاف دیدگاهی است که در میان بسیاری از بیماران رایج است. اودونوان گفت:

مطالعه‌ی ما همراه‌با بسیاری از مطالعات دیگر نشان می‌دهد فشار روانی عامل پیش‌بینی‌کننده‌ای برای بسیاری از انواع سرطان‌ها نیست. سلامت روان ازنظر بسیاری از بیماری‌های پزشکی اهمیت دارد و باید این یافته‌ها را ترویج دهیم؛ ولی درعین‌حال نیاز است از نسبت‌دادن سرطان به سابقه‌ی استرس و افسردگی و اضطراب اجتناب کنیم.

پژوهشگران دریافتند علائمی نظیر سردرد، ناراحتی معده، کمردرد و تنگی نفس در وضعیت استرس و افسردگی شدید به‌طوردرخورتوجهی افرایش می‌یابند. برای مثال، احتمال سردرد در این گروه ۱۶۱درصد بیشتر از شرکت‌کنندگان چاق یا سیگاری بود.

درمان سلامت روان می‌تواند موجب کاهش هزینه‌های مراقبت‌های مرتبط با سلامتی شود

نیلز می‌گوید:

علائم اضطراب و افسردگی به‌‌شدت با علائم جسمی ضعیف مرتبط هستند؛ ولی این مشکلات سلامتی هنوزهم توجه کمی را درمقایسه‌با سیگار یا چاقی در مراقبت‌های اولیه پزشکی به‌خود اختصاص می‌دهند. طبق اطلاعات ما، این مطالعه نخستین مطالعه‌ای است که به‌طور مستقیم افسردگی و اضطراب را با چاقی و سیگارکشیدن به‌عنوان عوامل خطرساز آینده برای آغاز بیماری مقایسه کرده است.

اودونوان گفت:

نتایج این مطالعه بر هزینه‌های بلندمدت ناشی از درمان‌نشدن افسردگی و اضطراب تأکید می‌کند. درمان مشکلات روانی ممکن است موجب صرفه‌جویی در هزینه‌های سیستم‌های سلامتی شود.

سورنا ستاری، معاون علمی و فناوری رئیس جمهور مقاومت بروکراتیک در ساختار اداری کشور را در برابر پشتکار و سخت‌کوشی استارتاپی شکننده و فناپذیر خواند. ستاری همچنین در بخشی از سخنان خود به این نکته اشاره کرد که استارتاپ‌ها نباید در انتظار کمک دولتی و جذب سرمایه از سوی دولت باشند، بلکه باید به دنبال سرمایه‌گذاران خصوصی باشند. وی دخالت دولت در پروسه‌ی سرمایه‌گذاری استارتاپی را به ضرر اکوسیستم و کسب‌و‌کارهای نوپا خواند. 

ستاری همچنین اعلام کرد که سرمایه‌ی دولتی نباید به‌صورت مستقیم در استارتاپ‌ها تزریق شود، بلکه باید آن را برای توسعه‌ی زیرساخت‌ها و تسهیل فعالیت استارتاپ‌ها به‌کار گرفت. او با اشاره به گفتگوهایی که اخیرا با مدیران اپراتور مخابراتی MTN داشته، به نقل از مدیران این اپراتور بزرگ آفریقایی، سرمایه‌گذاری در اسنپ را موفق‌ترین و بهترین سرمایه‌گذاری خارجی MTN در تاریخ این شرکت نامید. 

تحقیق و جستجو برای دستیابی به فناوری کارآمد سوپاپ، پیشرانه سفری بی‌پایان است که با زمان‌بندی بادامک، چرخه‌های مختلف احتراق، تنظیمات خیز (Lift) و مدت زمان باز و بسته شدن سوپاپ‌ها سروکار دارد. 

به همین دلیل، بعضی از شرکت‌ها معتقدند که سیستم‌های بدون بادامک، چشم‌انداز آینده برای بهبود کاراییپیشرانه احتراق داخلی هستند. شرکت بریتانیایی کم‌کان اتوموتیو (Camcon automotive) به‌دنبال حل این مشکل از زاویه‌ای دیگر است. نمونه اولیه پیشرانه‌ای که کم‌کان تولید کرده است، به‌عنوان اولین پیشرانه دارای سوپاپ‌های کنترل کاملا‌ً دیجیتالی شناخته می‌شود. 

رویکرد کم‌کان برای زمان‌بندی سوپاپ بسیار متفاوت از سایر شرکت‌ها است. محصول این روش که فناوری سوپاپ هوشمند نامیده می‌شود، از سوپاپ‌هایی تشکیل می‌شود که به میل‌لنگ پیشرانه متصل نیستند؛ بنابراین سوپاپ‌ها خود می‌توانند به‌طور مستقل عمل کنند. علاوه‌بر این، هر سوپاپ دارای میل‌بادامک کوچک و اختصاصی خود است، که روبه‌روی میل‌بادامک‌های تکی یا چندگانه برای کنترل مجموعه‌ی سوپاپ‌ها قرار می‌گیرد. این میل‌بادامک‌های کوچک توسط موتورهای الکتریکی کنترل می‌شوند و در تعامل با موتور الکتریکی می‌توانند باز یا بسته شوند.

چنین دستگاهی به پیشرانه اجازه می‌دهد تا تغییرات دقیق (و به‌موقع) برای خیز و مدت زمان باز و بسته شدن سوپاپ‌ها اعمال کند؛ در نتیجه میزان دقیق و زمان باز شدن تحت کنترل قرار می‌گیرد و بهبود زیادی در کار پیشرانه حاصل می‌شود. برای پیشرانه‌هایی که قصد دارند قدرت کمتر یا مصرف سوخت پایینی در محدوده دور معینی داشته باشند، مشکلی از نظر سازگاری پیش نخواهد آمد و حتی می‌توان انتشار آلایندگی را نیز در دورهای بالا به‌خوبی کاهش داد. 

برای خودروسازان، توانایی تنظیم زمان‌بندی سوپاپ در حین عملیات کارکردی پیشرانه، امکان تعادل مناسب قدرت، کنترل انتشار گازهای گلخانه‌ای و کاهش مصرف سوخت را فراهم می‌کند. در برخی موارد مورد نیاز مانند زمانی‌ که پیشرانه تحت بار باشد، زمان‌بندی سوپاپ‌ها به‌صورتی انتخاب می‌شود که بهترین نسبت مخلوط سوخت و هوا وارد محفظه احتراق پیشرانه شود و قدرت بیشتری را برای حرکت خودرو فراهم کند. وضعیت مخالف نیز ممکن است؛ به‌عنوان مثال هنگامی که خودرو با سرعت ثابت در بزرگراه حرکت می‌کند، در این سیستم زمان‌بندی سوپاپ برای بهترین میزان مصرف سوخت تنظیم خواهد شد.

اگرچه تمام این تنظیمات توسط حسگرهای الکترونیکی کنترل می‌شوند، اما تنظیمات واقعی سوپاپ‌ها مکانیکی هستند. ممکن است برخی فکر کنند که این سیستم، نوعی زمان‌بندی متغیر سوپاپ (Variable Valve Timing) باشد؛ اما در حقیقت چنین نیست و به‌طور دقیق می‌توان این سیستم را به‌طور بالقوه «زمان‌بندی نامحدود سوپاپ» نامید. طبق گزارش وبگاه نیواطلس، کم‌کان سیستم سوپاپ هوشمند خود را به مدت بیش از چند هزار ساعت روی پیشرانه‌های متصل به دینامومتر آزمایش کرده است. هم‌اکنون این شرکت روی دستگاه چندسوپاپه کار می‌کند، اما بیشتر به‌دنبال پیشرفت در زمینه کنترل آلایندگی و انتشار دی‌اکسیدکربن در پیشرانه اینجنیوم جگوار (Jaguar Ingenium) است.

کم‌کان اعلام کرد که فراتر از زمان‌بندی پیشرفته در پیشرانه‌های متداول چهار زمانه، این شرکت می‌تواند سیستم خود را روی پیشرانه‌های احتراق داخلی دوزمانه نیز اجرا کند. این کار به نوبه‌ی خود به‌طور بالقوه توان خروجی را تقریباً دو برابر می‌کند. در سوی دیگر، این شرکت ادعا می‌کند که حتی می‌توان با استفاده از سیستم سوپاپ هوشمند، پیشرانه‌های ۱۲ زمانه را هم کنترل کرد؛ البته این امر موجب کسب دستاوردهای شگرفی در زمینه کاهش مصرف سوخت خواهد شد. 

قبل از اینکه خودروسازان شروع به استفاده از این فناوری در پیشرانه‌های خود کنند، آزمایش‌های بیشتری لازم است. اما این فناوری در حیطه‌ی دنیای خودرو، ارزش توجه کردن و بررسی بیشتر را دارد.

به‌تازگی جرم آسمانی جدیدی کشف‌ شده که دورترین جرم آسمانی در منظومه‌‌ی شمسی محسوب می‌‌شود. این شی در مداری با فاصله‌‌ی ۱۰۰ برابر بیشتر از فاصله‌‌ی زمین تا خورشید قرار گرفته است.

تیم اکتشافی به این شی لقب فاراوت (Farout) را داده‌‌اند؛ این در حالی است که اتحادیه‌‌ی بین‌‌المللی اخترشناسیطی یک نام‌‌گذاری موقت، نام2018 VG18 را برای آن برگزیده است. پژوهش‌‌های اولیه نشان می‌دهد که شی مذکور یک سیاره‌‌ی کوتوله صورتی‌‌رنگ است. پیش‌‌تر، این تیم اکتشافی موفق شده بود یک سیاره‌‌ی کوتوله دیگر را نیز با نام گابلین (Goblin) شناسایی کند.

دیوید تولن، پژوهشگر دانشگاه هاوایی و یکی از اعضای تیم اکتشافی در بیانیه‌ای می‌‌گوید:

 تنها اطلاعاتی که در حال حاضر در اختیار ماست، فاصله‌‌ی بسیار زیاد این جرم از خورشید، قطر تقریبی و رنگ آن است. به‌‌خاطر فاصله‌‌ی بسیار زیادش از خورشید، 2018 VG18 با سرعت بسیار کمی در حال گردش است. به نظر می‌‌رسد هر دور گردش این جرم به‌‌دور خورشید، بیش از ۱۰۰۰ سال زمان می‌‌برد.

موقعیت 2018 VG18 در مقایسه با مدار سایر سیارات منظومه‌‌ی شمسی

فاراوت ۱۲۰ واحد نجومی (AU) از خورشید فاصله دارد. هر واحد نجومی برابر با ۱۵۰ میلیون کیلومتر یا معادل فاصله‌‌ی برآوردشده میان زمین و خورشید است. فاراوت در فاصله‌‌ی بیش از ۳.۵ برابر فاصله‌ی فعلی بین پلوتون و خورشید (که ۳۴ واحد نجومی است) قرار دارد. پیش‌از‌این، دورترین شی شناخته‌شده در منظومه‌‌ی شمسی، سیاره‌‌ی کوتوله‌‌ی اریس (Eris) بود که ۹۶ واحد نجومی با خورشید فاصله داشت. فضاپیمای وویجر۲ متعلق به ناسا به‌‌تازگی توانسته بود با رسیدن به فاصله‌‌ی ۱۲۰ واحد نجومی، حوزه‌‌ی نفوذ خورشید را ترک کند؛ این حوزه درواقع منطقه‌‌ای است که اجرام آسمانی می‌‌توانند طوفان‌‌های خورشیدی را تجربه کنند.

به‌‌طور خلاصه باید گفت در حال حاضر فاراوت، دورترین جرم آسمانی دیده‌‌شده در منظومه‌‌ی شمسی است. البته این بدان معنا نیست که هیچ شی دیگری دورتر از این فاصله وجود ندارد. ما هم‌‌اکنون نیز اجرامی با فاصله‌‌‌‌ای بیشتر از این را سراغ داریم؛ به‌عنوان مثال، سیاره‌‌ی کوتوله‌‌ی سدنا (Sedna) در مداری بیضوی شکل و با فاصله‌‌ی بیش از ۹۰۰ واحد نجومی کشف شده است و احتمالا چندین تریلیون ستاره‌‌ی دنباله‌دار دیگر نیز در ابر اورت می‌‌توان یافت که در فاصله‌‌ی ۵ تا ۱۰ هزار واحد نجومی از خورشید قرار گرفته‌اند.

فاراوت اولین‌‌بار در نوامبر سال جاری و توسط تلسکوپ ۹متری سوبارو در شیلی رصد شد و به‌‌دنبال بررسی‌‌های بیشتری که توسط تلسکوپ ماژلان دراوایل دسامبر به‌‌انجام رسید، وجود آن مورد تایید قرار گرفت. بنابر مشاهدات، این شی حدود ۵۰۰ کیلومتر عرض دارد که می‌‌توان آن را را در رده‌‌ی اجرام کروی و سیارات کوتوله دسته‌‌بندی کرد. براساس بیانیه‌‌ی منتشرشده، رنگ صورتی این جرم آسمانی حاکی از سطح یخی آن است.

تصویری خیالی از سیاره‌‌ی 2018 VG18 که با نام فاراوت نیز شناخته می‌‌شود

هدف تیم پژوهشی از بررسی این اجرام سماوی دوردست، جستجوی برای اثرات گرانشی سیاره‌‌ای بزرگتر از زمین با نام سیاره‌‌ی ۹ یا Planet X است که پژوهشگران انتظار دارند در مداری بسیار دور در حاشیه‌ی منظومه‌‌ی شمسی قرار گرفته باشد. نحوه‌‌ی حرکت برخی از اجرام آسمانی دوردست فرض وجود این سیاره‌ی مرموز را مطرح کرده‌‌اند؛ هرچند احتمال یافتن چنین سیاره‌‌ای بسیار ضعیف و البته دشوار است.

اسکات شپرد، پژوهشگر مؤسسه‌‌ی علمی کارنگی در واشنگتن دی‌‌سی و عضو تیم اکتشافی در این بیانیه اظهار کرده است:

2018 VG18 نسبت به هر شی شناخته‌‌شده‌‌ی دیگری در منظومه شمسی دورتر و سرعت گردش آن نیز کمتر است. بنابراین تعیین مدار گردشی آن، چند سال زمان خواهد برد. این سیاره‌ی کوتوله در موقعیتی مشابه با سایر اجرام منظومه‌‌‌‌ی شمسی قرار گرفته است که باعث تقویت این فرض می‌‌شود که این جرم آسمانی نیز دارای مداری مشابه با سایر اجرام منظومه‌ی شمسی باشد.

شباهت‌های دیده‌‌شده در مدار حرکتی بسیاری از این اجرام کوچک شناخته‌‌شده در منظومه‌‌ی شمسی، این فرضیه را تقویت کرده است که احتمالا یک سیاره‌‌ی بزرگ با فاصله‌‌ی چند صد واحد نجومی در حال تاثیر گذاشتن بر مدار گردش این اجرام کوچک است.

از آنجا که سیاره‌‌ی فرضی ۹ در فاصله‌‌ی بسیار دور (بین صدها تا هزاران واحد نجومی) قرار گرفته است، پژوهشگران بر این باورند که این سیاره می‌تواند مدار گردشی اجرام کوچکی را تحت تاثیر قرار دهد که در فاصله‌‌ی بسیار دورتر از محدوده‌‌ی اثر گرانشی سیارات داخلی منظومه‌‌ی شمسی قرار گرفته‌‌اند. این بدان معنی است که کاوش در الگوی گردش اجرامی نظیر فاراوت می‌تواند ما را به‌‌سوی موقعیت این سیاره‌‌ی مرموز هدایت کند و این شانس را در اختیار پژوهشگران قرار دهد که بفهمند در کجای آسمان باید به دنبال آن بگردند؛ به امید آنکه شاید روزی تلسکوپ‌‌های قوی‌‌تری در آینده بتوانند این سیاره را رصد کنند.

چاد تروخیو، پژوهشگر دانشگاه آریزونا و سومین عضو از تیم اکتشافی در این بیانیه می‌‌گوید:

این کشف یک دستاورد بزرگ بین‌المللی در حوزه‌ی پژوهش است که با به‌‌کارگیری تلسکوپ‌‌های واقع در هاوایی و شیلی و تحت مدیریت کشور ژاپن و همچنین کنسرسیوم موسسات تحقیقاتی و دانشگاه‌های ایالات‌ متحده محقق شد. به‌‌لطف تلسکوپ‌‌هایی مجهز به دوربین‌‌های دیجیتالی با میدان دیدی گسترده، ما اکنون می‌‌توانیم به اکتشاف کرانه‌‌هایی دوردست از منظومه‌‌ی شمسی بپردازیم.

در جریان رویداد یلدای کارآفرینی شنبه، گپ و گفت‌هایی نیز با حضور شهرام شریف به عنوان یکی از روزنامه‌نگارهای شناخته‌ی شده‌ی حوزه‌ی فناوری و اکبر هاشمی به عنوان مدیرمسئول هفته‌‌نامه شنبه انجام شد. اولین مهمان پنل گفتگوی این دو روزنامه‌نگار حوزه‌ی کسب‌و‌کار و فناوری، ژوبین علاقه‌بند، مدیرعامل اسنپ بود که طی این گفتگو سوالات متعددی را پاسخ داد. 

ژوبین علاقه‌بند در ابتدای سخنان خود با اشاره به سرمایه‌گذاری‌های خارجی صورت گرفته در اسنپ، اعلام کرد که مجموعه‌ی اسنپ به سرمایه‌گذاری‌های خارجی صورت گرفته در این استارتاپ افتخار می‌کند. براساس اطلاعات ارائه شده توسط ژوبین علاقه‌بند، ام‌تی‌ان، ایرانسل و شماری از سرمایه‌گذاران اروپایی هر کدام ۳۰ درصد از سهام اسنپ را در اختیار دارند. اسنپ در آخرین جذب سرمایه‌ی خود، ۱۰ درصد از سهام خود را نیز به گروه سرمایه‌گذاری مالک فروشگاه‌های هایپراستار واگذار کرده است. ژوبین علاقه‌بند در پاسخ یکی از سوالات در مورد مدل کسب‌و‌کار به این نکته اشاره کرد که گروه اینترنت ایرانیان در پی سرمایه‌گذاری روی کسب‌وکارهایی است که در سایر نقاط جهان موفق بوده‌اند و این گروه سرمایه‌گذاری در پی بومی‌سازی و پیاده‌سازی این کسب و کارها در داخل کشور است. 

علاقه‌بند با اشاره به اینکه چهارشنبه‌ها شلوغ‌ترین و پرکارترین روزهای کاری اسنپ است، اعلام کرد که این سرویس طی چهارشنبه‌ی گذشته از مرز ۱.۵ میلیون درخواست عبور کرده و رکورد جدیدی را در پایتخت به ثبت رسانده است. 

ژوبین علاقه‌بند با اشاره به سرمایه‌گذاری گسترده‌ی صورت گرفته در اسنپ، این سرمایه‌ها را منجر به ایجاد شغل در کشور خوانده است. وی در ادامه‌ی سخنان خود در رابطه با انحصارطلبی منتسب به اسنپ، به این نکته اشاره کرد که اسنپ به دنبال انحصارطلبی نیست. وی تلاش‌های اسنپ برای ملزم کردن رانندگان برای قطع همکاری با رقبا در صورت همکاری با اسنپ را افزایش کیفیت سرویس‌دهی خوانده است. وی دریافت پیشنهاد جدید از سوی سایر سرویس‌ها همزمان با درگیر بودن راننده با یک سرویس را آزاردهنده خواند و اعلام کرد که این موضوع باعث کاهش کیفیت سرویس‌دهی می‌شود. وی اعلام کرد که این مشکل باید با همکاری رقبا حل شود. 

به‌نظر می‌رسد که همکاری فیسبوک با برخی غول‌های بزرگ فناوری، گسترده‌تر از آن است که پیشتر افشا شده بود. تاکنون خبرهای مختلفی در مورد رسوایی‌های فیسبوک‌ منتشر شده؛ اما ظاهرا آخرین خبرها حاکی از آن است که شرکت‌هایی همچون اسپاتیفای  و نتفلیکس نیز به پیام‌های خصوصی کاربران دسترسی داشته‌اند. 

نشریه‌ی نیویورک تایمز در مقاله‌ای جنجالی، به بررسی ابعاد موضوع همکاری فیسبوک با شرکت‌های بزرگ فناوری برای اشتراک‌گذاری داده‌های کاربران پرداخته است. ظاهرا براساس برخی اسناد داخلی فاش‌شده‌‌ی، فیسبوک با برخی شرکت‌های بزرگ همچون اپل، آمازون، مایکروسافت، اسپاتیفای و نتفلیکس همکاری تجاری تنگاتنگی داشته است. به‌نظر می‌رسد با وجود تمام تعهداتی که فیسبوک پذیرفته بود تا داده‌های کاربران را حفاظت کند، در برخی از این قراردادها، کماکان فیسبوک حریم خصوصی کاربران را رعایت نمی‌کند و برخی شرکت‌های بزرگ، به داده‌های کاربران این شبکه‌ی اجتماعی دسترسی دارند.  

گابریل جی ایکس دنس، مایکل لافورجیا و نیکولاس کانفسور درمقاله‌ی جنجالی نیویورک تایمز به این موضوع پرداخته‌اند: «اسناد و همچنین مصاحبه‌های انجام‌شده با حدود ۵۰ کارمند سابق فیسبوک و شرکت‌های تجاری همکار، نشان می‌دهد فیسبوک با وجود موضوعات مطرح‌شده در مورد حفاظت از داده‌‌‌های کاربران، کماکان به برخی از شرکت‌ها اجازه‌ی دسترسی به داده‌های کاربران را می‌دهد. همچنین، از مصاحبه‌کنندگان سوالاتی در مورد میزان رضایت یا عدم رضایت فیسبوک از توافق‌نامه سال ۲۰۱۱ با کمیسیون تجارت فدرال پرسیده شد. طبق این توافق‌نامه، فیسبوک برای اشتراک‌گذاری داده‌های کاربران باید به‌صورت صریح از آن‌ها سوال کند. 

در مجموع، باتوجه به اسناد مربوطه، به‌نظر می‌رسد که بیش از ۱۵۰ شرکت که بیشتر آن‌ها در حوزه‌ی فناوری فعالیت دارند و شرکت‌هایی همچون فروشگاه‌های خرده‌فروشی آنلاین یا سایت‌های سرگرمی تا شرکت‌های خودروسازی و اصحاب رسانه‌ هستند؛ توافقاتی برای دسترسی به داده‌های کاربران فیسبوک با این شبکه‌ی اجتماعی داشته‌اند. اسناد و مدارک از درخواست به‌اشتراک گذاری داده‌های صدها میلیون‌ کاربر ها در هر ماه خبر می‌دهد. برخی از این قراردادها مربوط به سال ۲۰۱۰ میلادی هستند و برخی از این توافق‌ها تا سال ۲۰۱۷ و برخی حتی تا سال ۲۰۱۸ نیز همچنان فعال بوده‌اند». 

براساس گزارش منتشر‌شده از سوی نیویورک‌تایمز و وال‌استریت‌ژورنال در ابتدای سال جاری میلادی نیز، فیسبوک کماکان داده‌ها‌ی کاربران را در اختیار شرکت‌هایی که با آن‌ها قرارداد داشته، قرار می‌داده است و این اشتراک‌گذاری در شرایطی انجام می‌‌شود که کاربران از این موضوع بی‌اطلاع هستند.  اشتراک‌گذاری‌ها شامل موارد ذیل می‌شود: 

• دسترسی اپل به شماره تماس کاربران فیسبوک و اطلاعات واردشده به تقویم آن‌ها. حتی اگر کاربران به‌اشتراک‌گذاری داده‌ها را غیرفعال کرده باشند، روند به‌اشتراک‌گذاری به‌عنوان بخشی از قرارداد همکاری، انجام می‌شود. اپل در گفتگویی با نشریه‌ی تایمز اعلام کرد که نسبت به این موضوع بی‌اطلاع بوده و خبر نداشته که اجازه‌ی دسترسی به داده‌های کاربران را نداشته است.
• دسترسی آمازون به نام و اطلاعات تماس کاربران. براساس توافق‌نامه‌ای که در حال حاضر غیرفعال شده، آمازون به نام و اطلاعات تماس کاربران دسترسی داشته است. آمازون درباره‌ی نحوه‌ی استفاده از این داده‌ها توضیحی ارائه نداده و تنها به ذکر این نکته بسنده کرده که به‌صورت مناسبی، از داده‌ها استفاده کرده است. کشمیر هیل از نویسندگان وب‌سایت Gizmodo، در توییتر خود به این نکته اشاره کرده که ممکن است آمازون از داده‌ها برای مبارزه با تقلب استفاده کرده باشد.

• دسترسی بینگ، موتور جستجوی مایکروسافت به نام و سایر اطلاعات مربوط به پروفایل کاربری. مایکروسافت ادعا می‌کند که این داده‌ها را حذف کرده است و به آن‌ها دسترسی ندارد. فیسبوک هم ادعا می‌کند که فقط داده‌های عمومی کاربران در دسترس مایکروسافت قرار گرفته است.

• دسترسی نتفلیکس، اسپاتیفای و رویال بانک کانادا به پیام‌های خصوصی کاربران در فیسبوک. 

در مقاله‌ی نشریه‌ی تایمز به سه نوع همکاری فیسبوک در اشتراک‌گذاری داده‌ها اشاره شده است. اولین نوع اشتراک‌گذاری داده‌ها را فیسبوک «یکپارچه‌سازی» یا «integrations» نامگذاری کرده است و به اپلیکیشن‌های سفارشی‌سازی‌شده‌ای اشاره دارد که فیسبوک برای شرکت‌هایی همچون بلک‌بری تهیه می‌کند. از آنجایی که این اپلیکیشن‌ها با سیستم‌عامل گوشی هوشمند به‌صورت یکپارچه مورد استفاده قرار می‌گیرند، می‌توانند داده‌های گسترده‌ای را در اختیار شرکت‌ها قرار بدهد. در سال جاری میلادی، این موضوع بسیار مورد توجه قرار گرفت و بسیاری از کاربران تصور می‌کنند که سازندگان گوشی‌های هوشمند به داده‌های شخصی آن‌ها دسترسی دارند.

نوع دوم اشتراک‌گذاری داده‌‌های شخصی کاربران، قرارداد فیسبوک با بینگ، به‌عنوان بخشی از برنامه‌ی از پیش تعریف شده‌ای به نام «شخصی‌سازی فوری» یا « instant personalization» بود. این ویژگی در سال ۲۰۱۰ میلادی معرفی شد و به‌صورت پیش‌فرض، هر کاربر فیسبوک می‌توانست از این ویژگی استفاده کند. کاربران با کمک این ویژگی می‌توانستند سرویس‌های خود را شخصی‌سازی کنند و شامل همه‌ی اطلاعاتی می‌شد که فیسبوک در مورد کاربر می‌دانست یا تمایل داشت به‌اشترک گذاشته شود. برای مثال، Yelp نشان می‌دهد که دوستان فیسبوک، هنگام بازدید از صفحه، از طریق وب‌سایت داخل برنامه شده‌اند. 

وقتی این برنامه استارت خورد، بسیار مورد انتقاد قرار گرفت و در نهایت در سال ۲۰۱۴ پرونده‌اش بسته شد. اما به گفته‌ی تایمز، بینگ همچنان در طی سال ۲۰۱۷ میلادی نیز، به داده‌های کاربران دسترسی داشته است و دو شرکت دیگر نیز در تابستان امسال، به این داده‌ها دسترسی داشته‌اند. از یک طرف، این داده‌ها اطلاعات عمومی از جمله نام دوستان، محل تولد و اطلاعاتی از این دست بوده‌اند و از سوی دیگر، دادن دسترسی فیسبوک به این داده‌ها‌ قابل قبول نیست و یادآور رسوایی کمبریج آنالیتیکا است.

نوع سوم و آخرین مدل اشتراک‌گذاری داده‌ها، مربوط به معاملات منفردی است که فیسبوک در طول سال‌ها وارد همکاری در آن معامله‌‌ها شده است. این قراردادها شامل همکاری فیسبوک با شرکت‌هایی از جمله نتفلیکس، اسپاتیفای و رویال بانک کانادا می‌شود. فیسبوک دسترسی به پیام‌های خصوصی کاربران از جمله خواندن و نوشتن پیام را در اختیار این شرکت‌ها قرار داده است. این کار از طریق API نوشته‌شده در سال ۲۰۱۰ به‌عنوان بخشی از تلاش اولیه‌ی شرکت در ایجاد پلتفرم پیام‌رسانی (‌پیش از مسنجر) انجام شده است؛ برای مثال، در مورد Spotify، شرکت می‌توانست به  پنجره‌ی گفتگوی کاربر وصل شود و برای دوستان شما موسیقی ارسال کند. به‌نظر می‌رسد یکی از کارمندان شرکت، به‌اشتباه پیامی برای مدیریت ارسال کرده؛ هرچند نشریه‌ی تایمز به جزئیات این داستان نپرداخته و توضیحی در مورد آن منتشر نکرده است.

در مقاله‌ی منتشرشده از سوی نشریه‌‌ی تایمز، اطلاعات نگران‌کننده‌ی دیگری هم وجود دارد. به‌نظر می‌رسد با وجودی که گمان می‌رفت فیسبوک داده‌‌های کاربران را به اشتراک نمی‌گذارد، ولی شرکت‌ یاهو و شرکت تحقیقاتی روسیYandex، سال‌ها است که به داده‌های کاربران دسترسی دارند. به‌طور خلاصه، بحث عدم امنیت داده‌ها مطرح است و به‌نظر می‌رسد که فیسبوک به این موضوعات اهمیتی نشان نمی‌دهد. هفته‌ی گذشته، کارولین اورسون، مدیر کل بازاریابی، در بیانیه‌ای در مورد حفظ حریم خصوصی اعلام کرد:

حفظ حریم خصوصی پایه و اساس شرکت ما است.

اورسون، نظر خود را در همان روزی مطرح کرد که فیسبوک کیوسک پاپ‌آپی در بریانت پارک نیویورک افتتاح کرد. آن روز، کاربران سوالاتی در مورد نحوه‌ی استفاده از داده‌های کاربری در پلتفرم فیسبوک می‌پرسیدند. احتمالا، اگر کاربران از فهرست ۱۵۰ شرکتی که در دهه‌ی گذشته با فیسبوک همکاری داشته‌اند، مطلع بودند، سوالات بیشتری مطرح می‌کردند. در پاسخ به گزارش تایمز، فیسبوک اذعان داشته است که باید سخت تلاش کند تا بتواند مجددا اعتماد کاربران را جلب کند. همچنین فیسبوک در مورد برخی از مزایای به اشتراک‌گذاری داده‌ها از جمله ایجاد فضایی برای گسترش توانایی‌ها و تجربه‌های شخصی در سایر سایت‌ها و خدمات توضیح داده است. 

استیو ساتروفیلد، مدیر سیاست‌گذاری حوزه‌ی حفظ حریم خصوصی و سیاست‌گذاری عمومی فیسبوک، در ایمیلی اعلام کرد:

شرکت‌‌های همکار فیسبوک نباید حریم خصوصی کاربران را نادیده بگیرند و این اشتباه است که بگوییم این شرکت‌ها چنین کاری را انجام می‌دهند. در طول سال‌ها، با شرکت‌های مختلفی همکاری کرده‌ایم. کاربران می‌توانند از فیسبوک روی دستگاه‌ها و سیستم‌های عامل مختلف استفاده کنند که تحت پشتیبانی فیسبوک هم قرار ندارند. همچون بسیاری از بازی‌ها، استریم‌های ویدئویی و سرویس‌های موسیقی یا اپلیکیشن‌های شخص ثالث که به‌صورت مستقل از فیسبوک قابل استفاده هستند، برخی شرکت‌های همکار می‌‌توانند به‌صورت مستقل از فیسبوک، ویژگی‌های خاصی را در محصولات خود در نظر بگیرند؛ ولی نمی‌توانند از داده‌ها با اهداف خاصی استفاده کنند. 

مقاله‌ی تایمز بسیار جالب توجه است. ابتد در مورد اتهامات صحبت می‌کند، بعد توافقات یک‌طرفه را مطرح می‌کند و در نهایت به پایان دادن به ویژگی‌های شخصی‌سازی فوری اشاره می‌کند. برای شرکتی که به موفقیت‌های خوبی دست پیدا کرده است و اکنون خبرهایی در مورد به‌اشتراک‌گذاری داده‌های کاربران در مورد آن مطرح می‌شود، انکار دوباره‌ی تمام موارد اعتماد‌به‌نفس زیادی می‌خواهد. وقتی موضوع «شخصی‌سازی فوری» مطرح شد و به‌صورت گسترده مورد استفاده قرار گرفت، فیسبوک امید خود را به این ویژگی نبسته بود. به‌ فاصله‌ کوتاهی از طرح این ویژگی، موضوع رسوایی کمبریج آنالیتیکا مطرح شد. اکنون شواهد نشان می‌دهد که در عرض سه سال گذشته، هیچ‌چیز تغییری نکرده است. 

ظاهرا اتفاق‌های پی‌درپی در حال وقوع هستند. دو ماه قبل، بزرگ‌ترین روزنه‌ی امنیتی در تاریخ فیسبوک گزارش شد. دقیقا پنج روز قبل از آن نیز، خبر دیگری در مورد به‌اشتراک‌گذاری داده‌ها از طریق فیسبوک منتشر شده بود. شر (Cher) در توییتی نوشت: 

از گوگل استفاده نمی‌کنم و از حساب کاربری فیسبوک که حتی خودم هم نمی‌دانستم چنین حساب کاربری دارم، خودم را خلاص کرده‌ام. اگر شما را دوست نداشتم، حساب توییتری خودم را هم مسدود می‌کردم. این شرکت‌ها به هیچ چیز اعتقادی ندارند و فقط دنبال پول هستند و نه چیز دیگری؛ آن‌ها ممکن است با روسیه وارد همکاری بشوند و دموکراسی را از بین ببرند.

شر- ۱۸ دسامبر ۲۰۱۸

وقتی به این داستان نگاه می‌کنیم، دو موضوع کلی به چشم می‌خورد. اول اینکه، در حال حاضر مشخص است که همکاری سایر شرکت‌ها با فیسبوک در به‌اشتراک‌گذاری داد‌ه‌های می‌تواند خطر جدید در اعتبارسنجی آن‌ها ایجاد کند. هر شرکتی که نامش در این گزارش ذکر شده است، باید پاسخ روشن و مستدلی برای سهامداران، قانون‌گذاران و خبرنگاران داشته باشد؛ بهتر است پاسخ‌ها خوب و کامل باشند. دوم اینکه، بیشتر توجه‌ها به‌ این موضوع معطوف بوده که فیسبوک داده‌ها را به شرکت‌ها می‌فروخته است؛ ولی ظاهرا داستان اصلی، صحبت از بخشیدن داده‌ها می‌کند.

استارتاپ Cainthus، شرکتی نوپا در حوزه‌ی فناوری تشخیص چهره محسوب می‌شود که به‌طور اختصاصی روی شناسایی گاوها در دامداری‌ها کار می‌کند. مدیر این استارتاپ یعنی دیوید هانت جلسه‌ای با نویسنده‌ی مقاله‌ی اصلی یعنی دیوید اون و یک دامدار ایرلندی به نام استفان لالر داشته است. لالر در دامداری خود در نزدیکی شهر دوبلین، روزانه شیر حدود ۳۰۰ گاو را می‌دوشد. کنترل رفتار گاوها و نحوه‌ و مقدار غذا خوردن آن‌ها، چالشی بود که لابر را به هانت رساند.

کاینتوس از دوربین‌های نظارتی درکنار بینایی ماشین و تصویربرداری پیش‌گویانه برای ردگیری حیوانات و رفتار آن‌ها استفاده می‌کند. لالر مانند بسیاری از دامداران بزرگ دیگر جهان، برای پیشرفت کسب‌وکار و افزایش تولید خود، انواع فناوری را به‌کار می‌گیرد. فرزندان این دامداران امروز در فکر شرکت‌های بزرگ همچون گوگل هستند اما خودشان، از فناوری‌ها در همان کسب‌وکارهای قدیمی استفاده می‌کنند. لالر تصمیم دارد برای خرید بعدی دامداری خود، یکروبات تهیه کند.

تشخیص چهره‌ی دام‌ها

برادر دیوید هانت یعنی راس، مدیر امور مالی استارتاپ است. آن‌ها ۳۶ سال سن دارند و در یک منطقه‌ی کوچک کشاورزی و دامداری در کانمارا در ساخل غربی ایرلند بزرگ شده‌اند. آن‌ها برای مدت‌ها تنها خانواده‌ی منطقه محسوب می‌شدند که کامپیوتر شخصی داشتند. این دو برادر پس از فارغ‌التحصیلی از دانشگاه شغل‌هایی را در حوزه‌های کسب‌وکار و مالی پیدا کردند.

برادران هانت ابتدا در کارخانه‌ی غلات پدر خود استخدام شدند و پس از مدتی مدیریت آن را به‌طور کامل بر عهده گرفتند. آن‌ها ابتدا نرم‌افزارهای شرکت را به‌روزرسانی کرده و به فضای ابری منتقل کردند. سپس برنامه‌ی معاملات آتی روی غلات را لغو کردند. درآمد شرکت در ۲.۵ سال پس از شروع فعالیت برادران هانت، تقریبا دوبرابر شد.

دیوید و راس هانت پس از کسب موفقیت‌های اولیه در شرکت غلات، از کار در آنجا خسته شده و هر دو به انکوباتوری در سیلیکون‌ولی پیوستند. پیتر دیاماندیس و ری کورزویل، مدیران این انکوباتور بودند. درنهایت آن‌ها استارتاپ Cainthus را در سال ۲۰۱۶ تأسیس کردند. شریک دیگر آن‌ها رابین جانستون نام داشت که در نزدیکی مزارع تولید لبنیات در کانادا بزرگ شده بود و سابقه‌ای هم در حوزه‌ی بینایی کامپیوتری داشت.

نام شرکت Cainthus ترکیبی از کلمه‌ی Canthus به معنای نقطه‌ای در گوشه‌ی چشم و حرف i به‌عنوان نماد هوش مصنوعی (intelligence) است. راس اعتقاد دارد برای پیدا شدن بهتر در گوگل، باید اسم شرکت را اختراع کرد.

دیوید و راس هانت اعتقاد دارند کشاورزی صنعتی است که کمترین تأثیر را از تحولات دیجیتالی گرفته است. آن‌ها می‌گوید هوش مصنوعی می‌تواند تأثیرات محیطی کشاورزی روی طبیعت را نیز کاهش دهد. تأثیرات مذکور با افزایش بهره‌وری و کاهش خطرات کشاورزی و دامداری ایجاد می‌شود.

آیدان کانولی یکی از سرمایه‌گذاران اولیه‌ی استارتاپ کاینثوس بود. او مدیر نوآوری در شرکت فناوری کشاوری Alltech است و اعتفاد دارد این استارتاپ، دنیا را تغییر خواهد داد. به‌عنوان مثال دامداران با گله‌های بزرگ، با استفاده از فناوری‌های استارتاپ کاینثوس، مانند دامداران با گله‌های کوچک‌تر، رفتار تک‌تک‌ گاوها را شناسایی و تحلیل می‌کنند.

شرکت عظیم بین‌المللی Cargill فعال در صنعت جهانی غذا، از ابتدای سال جاری به جمع سرمایه‌گذاران و شرکای توسعه‌ای Cainthus پیوست. این شرکت در مدت یک هفته‌ی منتهی به نگارش مقاله، ۵ مزرعه‌ی دامداری دیگر را فناوری خود مجهز کرد. ۳ مزرعه‌ی جدید در کانادا و ۲ مزرعه در ایتالیا، مشتری‌های جدید آن‌ها بودند.

برادران هانت، چشم‌انداز خود را فراتر از کشاورزی و دامداری ترسیم کرده‌اند. حوزه‌ی تشخیص چهره و رفتار دام‌ها، به استارتاپ کاینثوس نسبت به رقبا برتری حدودی داده است. آن‌ها در مقابل شرکت‌های فعال در زمینه‌ی تشخیص چهره‌ی انسان‌ها، پیشرفت‌های آسان‌تری داشته‌اند؛ چرا که دام‌ها برخلاف انسان‌ها پوشش متفاوت روی صورت ندارند، در صورت کنترل تصویری شکایت نمی‌کنند و درنهایت، می‌توان رفتارهای آن‌ها را تغییر داد.

نکته‌ی مهم برای آینده‌ی استارتاپ کاینثوس، پیاده‌سازی آن برای تحلیل رفتارهای انسانی و کاربردهای جامع‌تر خواهد بود. به‌عنوان مثال می‌توان از نسخه‌های بعدی این فناوری برای کنترل ورزشکاران و اعلام خطر در مواقع گوناگون بیماری یا مصدومیت اشاره کرد. البته، قطعا ظرفیت به‌کارگیری فناوری برای کاربردهای نامناسب هم وجود دارد و باید مراقب آن بود. دیوید درباره‌ی این کاربردهای خطرناک می‌گوید: «اگر در ابتدا به‌اندازه‌ی کافی از این فناوری نترسید، یعنی مفهوم آن را به‌طور کامل درک نکرده‌اید.»

روش کار و برنامه‌نویسی هوش مصنوعی

اون در ادامه‌ی مقاله داستانی را تعریف می‌کند که در آن، جزییات شناختن دوستی پس از ۲۰ سال دوری را شرح می‌دهد. او در داستان خود توضیح می‌دهد که چگونه پس از گذشت این همه سال، با دیدن دوستی در مسیر پیاده‌روی، حتی باوجود تغییرات متعدد در ظاهر، او را شناسایی کرده است.

نام‌گذاری روی چهره‌ها مانند فرمول‌سازی تئوری‌های توطئه، نیاز به شناسایی الگوها دارد. برخی افراد در این بخش ضعیف هستند و همسر، فرزند و حتی خودشان را هم به‌خوبی در عکس‌ها تشخیص نمی‌دهند. درمقابل، برخی افراد مهارت بالایی در تشخیص الگوها دارند.

نیروی پلیس اسکاتلندیارد در جریان شناسایی دو محکوم به قتل یک جاسوس روسی و دخترش، از افرادی با عنوان Super Recognizers استفاده کرد. این افراد به مهارت فوق طبیعی در تشخیص چهره و به‌یادسپاری خصوصیات متفاوت آن دارند. اغلب افراد، در دسته‌بندی میان گروه‌های فوق جای می‌گیرند.

روند تحقیقات روی شناسایی افراد در تصاویر با استفاده از کامپیوتر، در دهه‌های ۶۰ و ۷۰ میلادی شروع شد. چالش اولیه آن بود که کامپیوتر بتواند وجود چهره را در یک عکس تشخیص دهد. چالش بعدی در سال‌های آینده ایجاد شد و آن، تشخیص چهره‌هایی بود که در حالت مناسبی ثبت نشده بودند. یک روش برای حل این چالش، سخت مدل‌های سه‌بعدی از سر انسان و نرمال‌سازی چهره‌ها با زوایای مختلف در عکس بود.

یکی از نقاط عطف اصلی در تاریخ بینایی کامپیوتری، معرفی اولین پردازشگرهای گرافیکی یا همان GPU در دو دهه قبل برای کامپیوترهای شخصی بود. البته واحدهای پردازش گرافیکی ابتدا برای گیمرها طراحی شدند؛ اما به‌قدری در انجام محاسبات تکراری در برخی حوزه‌های عالی بودند، که محققان هوش مصنوعی آن‌ها را به کار گرفتند.

اغلب سیستم‌های تشخیص چهره‌ی امروزی، از فناوری به‌نام شبکه‌ی عصبی استفاده می‌کنند. این شبکه‌ها کمی متفاوت از برنامه‌های سنتی برنامه‌نویسی شده‌اند. به‌عنوان مثال برای برنامه‌نویسی این شبکه‌ها، کدهایی برای شناسایی رنگ مو یا طول بینی نوشته نمی‌شد. به‌جای آن، شبکه‌ی عصبی با دیدن و مطالعه‌ی نمونه‌های فراوان و متضاد، آموزش می‌بیند و آن‌ها را در سطح پیکسلی با هم مقایسه می‌کند.

هوش انسانی، وظیفه‌ی تربیت و آموزش شبکه‌ی عصبی را بر عهده می‌گیرد. هر زمان که هوش مصنوعی دچار اشتباه شود،‌ پارامترهای گوناگون آن توسط متخصصان بهینه‌سازی می‌شود. البته در برخی سطح‌ها، الگوریتم‌ها مشخص می‌کنند که کدام شباهت و تفاوت قابل‌توجه است. به‌همین خاطر، شبکه‌های عصبی برخی اوقات به‌نام جعبه‌ی سیاه شناخته می‌شوند.

اون در جریان نگارش مقاله با یکی از مدیران آزمایشگاه بینایی کامپیوتری دانشگاه ماساچوست در آمهرست دیدار کرده است. اریک لرند میلر یک دانشمند عاوم کامپیوتر بوده که سال‌ها روی بینایی کامپیوتری تحقیق کرده است. او اعتقاد دارد بسیاری از توسعه‌های پیش‌گام حوزه‌ی هوش مصنوعی و بینایی کامپیوتری در چند سال اخیر ایجاد شده‌اندو

میلر در توضیح ظرفیت‌های کنونی در حوزه‌ی بینایی بصری، در دسترس بودن پایگاه‌های داده‌ی عظیم از تصاویر کامپیوتری را مثال می‌زند. میلر در این‌باره می‌گوید:

تصور کنید که به سال ۱۹۱۸ رفته‌اید و یک سیستم قوی شبکه‌ی عصبی را به فردی معرفی می‌کنید. شما می‌گویید که این سیستم تنها با دیدن چند میلیون تصویر چهره، بینایی کامپیوتری را خواهد آموخت. قطعا اختراع شما در آن زمان خارق‌العاده محسوب می‌شود، اما این تعداد عکس از چهره‌ی افراد، تنها امروز و آن هم با دسترسی ساده به اینترنت قابل دسترسی است.

میلر یکی دیگر از قابلیت‌های مفید ایجاد شده در سال‌های اخیر را توانایی افزودن هویت به تصاویر در مراکز داده‌ی بزرگ می‌داند. چنین قابلیتی در سرویس‌هایی همچون Amazon Mechanical Turk قابل دسترسی است. در این سرویس، برخی کارهای تکراری که انسان‌ها آن را بهتر انجام می‌دهند، با هزینه‌های پایین انجام می‌شود. به‌عنوان مثال کارهایی همچون نوشتن متن از روی صدا یا تشخیص تصاویر مناسب برای شبکه‌های اجتماعی در چنین سرویس‌هایی توسط انسان‌ها و با هزینه‌های نسبتا پایین انجام می‌شود. استارتاپ کاینثوس نیز از سرویس‌های مشابه استفاده می‌کند.

این استاد دانشگاه ماساچوست در سال ۲۰۰۷ از قابلیت‌هایی مشابه موارد بالا برای ایجاد پایگاه‌های داده‌ی مرجع استفاده کرد. این پایگاه با نام Labeled Faces in the Wild بعدها توسط شرکت‌های بزرگی همچون فیسبوک، گوگل و تنسنت برای آموزش شبکه‌ی عصبی استفاده شد.

بهبود شبیه‌سازی در پردازنده‌های گرافیکی، کامپیوترها و شبکه‌های عصبی، یکی از قابلیت‌های مهمی است که موجب پیشرفت‌های سریع در حوزه‌ی بینایی کامپیوتری شده است. پیشرفت‌های مذکور از حدود سال ۲۰۱۲ به دنیای فناوری معرفی شدند و بعدها اختراعاتی همچون فیس آیدی اپل، راننده‌ی خودکار تسلا و یادگیری عمیق، دراثر آن پدید آمدند.

اون برای ادامه‌ی تحقیقات خود سفری به آزمایشگاه آی‌بی‌ام واتسون داشت و با مدیر بخش هوش مصنوعی آن یعنی جان آر. اسمیث دیدار کرد. اسمیث در این دیدار درباره‌ی یک پروژه‌ی بینایی کامپیوتری برای تشخیص سرطان پوستی ملانوما توضیح داد.

متخصصان پوست برای تشخیص ملانوما از پارامترهایی حفظی استفاده می‌کنند. مواردی همچون شکل نامتقارن لکه‌ی پوستی، مرزهای نامشخصی، چندرنگ بودن و پیشرفت در طول زمان، نشانه‌هایی از این سرطان در نظر متخصصان پوست محسوب می‌شود. آزمایشگاه IBM تمامی این موارد را کنار گذاشت و به‌جای آن، دیتابیسی از تصاویر سرطانی و غیرسرطانی ایجاد کرده و آن را برای یادگیری عمیق الگوریتم استفاده کرد.

اسمیث می‌گوید زمانی‌که از پارامترهای انسانی برای آموزش هوش مصنوعی استفاده نمی‌کنیم، نتایج بهتری حاصل می‌شود. وقتی الگوریتم‌های آزمایشگاه آی‌ب‌ام برای تشخیص سرطان ملانوما استفاده شد، دقت آن به‌صورت کلی بیشتر از متخصصان پوست بود.

یکی از پروژه‌های جالب آزمایشگاه آی‌بی‌ام با هوش مصنوعی، گلچینی از ویدیوهای ورزشی را تنها باتوجه‌به پارامترهایی خاص ایجاد کرده است. این گلچین، با تحلیل مواردی همچون تشویق تماشاچیان، هیجان صدای گزارشگر، خوشحالی تیمی بازیکنان و حتی موقعیت خط سه امتیازی بسکتبال، از تصاویر خام ورزشی ایجاد شد. محققان از سرویس مذکور برای ایجاد گلچینی از مسابقات تنیس زنان استفاده کردند و نتیجه، به جز یک بخش کوچک از یک مسابقه، عالی بود.

در ارتباط با استارتاپ کاینثوس، یکی از تجهیزات و قابلیت‌های در دست توسعه‌ی آن‌ها، عینک واقعیت مجازی برای مشاهده و بررسی دام‌ها توسط صاحبان مزرعه است. این عینک در مراحل توسعه قرار دارد و پس از نهایی شدن، به دامدار امکان می‌دهد تا از راه دور، رفتار دام‌ها و شرایط سلامت و خوراک آن‌ها را به‌صورت انفرادی بررسی کند.

یکی از متخصصان کاینثوس درباره‌ی فواید پیاده‌سازی سیستم بینایی کامپیوتری برای دام‌داری‌ها، از رفتار این حیوانات می‌گوید. گاوها طبیعتا موجوداتی کم‌تحرک هستند و بیماری، می‌تواند به‌راحتی آن‌ها را از پای در بیاورد. به‌علاوه آن‌ها به انسان به چشم دشمن نگاه می‌کنند و بسیاری اوقات، بیماری خود را نیز از آن‌ها پنهان می‌کنند. یک سیستم نظارتی از راه دور و بررسی بدون حضور فیزیکی، شناسایی بیماری و درمان آن را سریع‌تر و کاربردی‌تر می‌کند.

نژادپرستی و تعصب هوش مصنوعی

جوی بولاموینی محقق MIT Media Lab در سال ۲۰۱۶ در یک سخنرانی تدکس، اشاره‌ی جالب توجهی به سیستم‌های کامپیوتری و بینایی آن‌ها داشت. او از تجربه‌ی خود در ارتباط با سیستم‌های بینایی کامپیوتری گفت که چهره‌اش را به‌خاطر سیاه‌پوست بودن، حتی به‌عنوان چهره تشخیص نمی‌داد. تجربه‌ی جوی دو بار به این شکل تکرار شده بود و او اعتقاد دارد هوش مصنوعی، نمادی از تعصب خودآگاه و ناخودآگاه طراحان و توسعه‌دهندگان خود هستند.

این محقق MIT، تعصب هوش مصنوعی را با اصطلاح Coded Gaze معرفی می‌کند. کلمه‌ی Gaze به‌معنای خیره شدن و اشاره‌ای به رفتارهای نژادپرستانه یا تعصبی نسبت به رنگین‌پوستان محسوب می‌شود. تصور می‌شود که هوش مصنوعی و ماشین‌ها، تعصب‌ها و نژادپرستی‌های انسانی را نداشته باشند اما تا امروز نشانه‌های امیدوارکننده‌ای از آن‌ها دیده نشده است.

جوی تلاش‌های متعددی برای ازبین‌بردن تعصب در هوش مصنوعی و سیستم‌های مشابه دارد. پروژه‌‌ی او با نام Gender Shades نشان می‌دهد زنان رنگین پوست بیش از مردان سفید پوست توسط سیستم‌های بینایی کامپیوتری تجاری اشتباه گرفته می‌شوند. او بنیاد Algotithmic Justive League را راه‌اندازی کرد تا با روش‌های گوناگون، تعصب‌های موجود در هوش مصنوعی را شناسایی کرده و از بین ببرد.

نیروی پلیس نیویورک از سال ۲۰۱۲ سیستمی با نام Domain Awareness System به‌کار گرفت که به‌کمک مایکروسافتتوسعه یافته است. این سیستم از چندین دوربین نظارتی عمومی و چندین دوربین‌ متعلق به کسب‌وکارهای خصوصی استفاده می‌کند. کلیر گاروی عضو ارشد مرکز تحقیقات فناوری و جریم خصوصی در دانشگده‌ی حقوق جورج‌تاون، در مصاحبه‌ای با اون درباره‌ی فناوری مورد استفاده توسط NYPD گفت: «پلیس نیویورک هیچ اطلاعاتی درباره‌ی فناوری مورد استفاده‌ی خود با ما در میان نمی‌گذارد».

تنها پس از شکایت دانشکده‌ی حقوق جورج‌تاون از دپارتمان پلیس نیویورک، این مرکز، اسنادی را در اختیار دانشگاه قرار داد. اسناد ارائه شده، دو سال قبل از سوی دانشگاه درخواست شده بودند. درمقابل، پلیس سن‌دیگو اطلاعات کاملی درباره‌ی سیستم بینایی کامپیوتری خود در اختیار عموم قرار می‌دهد و حتی جلساتی عمومی برای توضیح آن دارد.

شورای شهر سیاتل، سال گذشته طرحی را ارائه‌ کرد که به موجب آن، سیستم‌های نظارت شهری باید افشاسازی شوند. امسال، آن‌ها رای به حذف شبکه‌ای از دوربین‌ها و تجهیزات ردگیری گوشی‌های همراه دادند که در سال ۲۰۱۳ نصب شد. به‌هرحال برخلاف این شهر، اکثر شهرهای بزرگ آمریکا هیچ اطلاعاتی درباره‌ی سیستم‌های نظارتی خود منتشر نمی‌کنند. هیچ قانون فدرالی شهرها را مجبور به ارائه‌ی اطلاعات درباره‌ی سیستم‌های نظارتی نمی‌کند و تنها فعالان حقوق بشر مانند گاروی، قابلیت کسب اطلاعاتی (آن هم کلی) از شهرها دارند.

گاروی فارغ‌التحصیل حقوق بوده و فعالیت‌های متعددی در جهت مقابله با شناسایی چهره‌ی غیرقانونی توسط پلیس داشته است. او اعتقاد دارد قوانین آمریکا به پلیس اجازه می‌دهد تا در دیتابیس‌های مدارک و تصاویر شهروندان جست‌وجو کند. به‌علاوه احتمال استفاده از تصاویر در آموزش سیستم‌های بینایی کامپیوتری نیز وجود دارد.

هم‌اکنون پدیده‌ای به‌نام استفاده‌ی غیرقانونی از بینایی کامپیوتری و تشخیص چهره وجود ندارد؛ چون هنوز قانونی برای مرزبندی این کاربردها تصویب نشده است. به‌هرحال گاوری اعتقاد دارد اگر تصویر افراد در دیتابیس‌های قابل دسترسی موجود باشد (که به احتمال زیاد هست)، پلیس در هر بار جست‌وجو، آن‌ها را نیز به‌عنوان مذنون بررسی خواهد کرد. البته گاوری به ظرفیت‌های بالای بینایی کامپیوتری اعتقاد دارد اما لزوم قانون‌مند کردن آن‌ها را تذکر می‌دهد.

در کانادا و اروپا، قوانین حریم خصوصی، شبکه‌های اجتماعی را از ارائه‌ی خدمات تگ کردن اتوماتیک تصویر افراد، منع کرده‌اند. گاروی و همکارانش در پی تصویب چنین قانون‌هایی در آمریکا، یک پیشنهاد چهارده صفحه‌ای به مقامات ارائه کردند. در این بیانیه، درکنار موارد دیگر از مقامات امنیتی درخواست می‌شود که تصاویر متهمان پرونده‌ها را پس از اعلام بیگناهی آن‌ها، از دیتابیس افراد دستگیرشده، پاک کنند. نسخه‌ی اولیه‌ی بیانیه در سال ۲۰۱۶ منتشر شد اما تا به امروز هیچ اقدام قانونی در ارتباط با آن انجام نشده است.

مردم امروزی که با شبکه‌های اجتماعی بزرگ شده و با آن‌ها اخت گرفته‌اند، تاحدودی مفهوم حریم خصوصی را به‌معنای واقعی بی‌ربط می‌دانند. البته، حتی آنهایی که بیش از همه زندگی خود را به اشتراک می‌گذارند هم باید نگران باشند. چهره، برخلاف اثر انگشت یا خصوصیات عنبیه‌ی چشم، بدون اطلاع خود افراد قابل اسکن و استفاده در سیستم‌های نظارت از راه دور است.

گاروی درباره‌ی تشخیص چهره توسط نیروهای امنیتی مثال جالبی دارد. در یک تظاهرات اعتراضی اگر نیروی پلیس از افراد بخواهد که کارت شناسایی خود را نشان دهند، قطعا آن‌ها می‌ترسند (و این کار را انجام نخواهند داد). درحالی‌که چهره‌های افراد و اسکن آن‌ها توسط دوربین‌های نظارتی، پیامدی مشابه همین اتفاق دارد.

سیستم‌های بینایی کامپیوتری به پلیس‌ها و کارفرمایان امکان می‌دهند که رفتار و حرکت‌های افراد را حتی خارج از حوزه‌ی اختیارات و قانون بررسی کنند. به‌عنوان مثال آن‌ها با استفاده از فناوری می‌توانند محل تفریح کردن مردم پس از کار، فعالیت‌های خیریه یا حتی نشانه‌هایی از بیماری را با تحلیل رفتارهای شخصی، شناسایی کنند. تیم کوک، مدیرعامل اپل در کنفرانسی با موضوع حریم خصوصی در ماه اکتبر (مهر) گفت:

اطلاعات شخصی ما، از رفتارهای روزمره تا خصوصی‌ترین موارد، در سطوح نظامی و با دقت بالا علیه خودمان استفاده می‌شود.

در ماه می سال جاری میلادی (اردیبهش ۹۷)، چهل‌ویک سازمان غیرانتفاعی ازجمله ACLU و بنیاد خط مقدم الکترونیک، در نامه‌ای سرگشاده به جف بزوس،‌ مدیرعامل آمازون از او درخواست کردند که فروش فناوری تشخیص چهره‌ی شرکت خود موسوم به Rekognition را به دولت و آژانس‌های دولتی متوقف کند. دو ماه پس از ارسال نامه، سازمان ACLU آزمایشی روی سیستم تشخیص چهره‌ی آمازون انجام داد و برخی از اشکالات آن را فاش کرد.

در آزمایش سیستم تشخیص چهره‌ی آمازون، بیست‌و‌هشت نفر از اعضای کنگره‌ی آمریکا با چهره‌های مظنونین در دیتابیس دستگیرشدگان برابر دیده شد. تعداد زیادی از افراد، اعضای سیاه‌پوست فراکسیون سیاه کنگره بودند که نمونه‌ای دیگر از تعصب برنامه‌های کامپیوتری را نشان می‌دهد.

آمازون به آزمایش‌های انجام شده توسط ACLU اعتراض کرد. آن‌ها معتقد بودند تنظیمات سازمان غیرانتفاعی برای انجام آزمایش، پایین‌تر از استانداردهایی تنظیم شده است که عموما به سازمان‌های امنیتی پیشنهاد می‌شود. اما نکته‌ی واضح آن است که هیچ قانونی برای اجبار پلیس به تنظیمات صحیح در این سیستم وجود ندارد.

تحقیقات یک سازمان غیرانتفاعی بریتانیایی با هدف آزادی حقوق شهروندی به نام Big Brother Watch روی سیستم‌های نظارت تصویری در لندن، نتایج قابل توجهی را به‌همراه داشت. تحقیقات مشخص کرد که سیستم اتوماتیک مورد استفاده‌ی پلیس شهر لندن، نرخ مثبت کاذل ۹۸درصد دارد. در این مورد، نرخ مثبت کاذب به‌معنای اشتباه در تشخیص افراد گناهکار و بی‌گناه می‌شود. به‌علاوه، پلیس لندن تصویر بسیاری از شهروندان بی‌گناه را برای تحقیقات آتی نزد خود نگه می‌دارد.

یکی از منابع آگاه به توسعه‌ی سیستم نظارت تصویری پلیس نیویورک گفته بود که برای بهبود تصاویر نظارتی، چشم‌های برخی مجرمان را با چشم‌های افراد عادی جابه‌جا می‌کرده است. به‌عنوان مثال وقتی چشم‌های مجرمی در یک تصویر مناسب نبود یا بسته شده بود، این جابه‌جایی انجام می‌شد. گاروی می‌گوید چشم‌ها یکی از مهم‌ترین بخش‌های صورت هر فرد هستند و چنین رویکردی در دپارتمان پلیس،‌ مانند آن است که نیمی از اثر انگشت مجرم را خودتان نقاشی کنید!

گاروی و بولاموینی اعتقاد دارند برخی کاربردهای شناسایی کامپیوتری باید به‌طور کامل ممنوع شوند. به‌عنوان مثال استفاده از شناسایی زنده‌ی چهره در دوربین‌های مخصوص بدن پلیس‌ها، از نظر این کارشناسان نامناسب است. دوربین‌های بدنی پلیس‌ها عموما برای تشخیص زودهنگام خشونت از طرف مجرمان یا در مواقع دستگیری اشتباه پلیس‌ها، استفاده می‌شود. 

کارشناسان معترض در استفاده‌ی بدون چارچوب از سیستم‌های تشخیص چهره اعتقاد دارند که در اکثر آن‌ها، یک تحلیل‌گر انسانی وجود دارد که در جایی، زمان کافی را برای مشاهده‌ی تصاویر و مقایسه‌ی آن‌ها با یکدیگر داشته است. اما در دوربین‌های بدنی پلیس‌ها، همه‌ی اتفاقات در یک لحظه می‌افتد و پس از اعلام خطر (صحیح یا غلط) به پلیس، او در یک لحظه تصمیمی می‌گیرد که از اسلحه‌ی خود استفاده کند.

شرکت axon یکی از بزرگ‌ترین تولیدکنندگان دوربین‌های بدنی پلیس محسوب می‌شود. این شرکت، استارتاپ‌های فعال در هوش مصنوعی با نا‌م‌های Dextro و misfit را خریداری کرد تا دوربین‌های خود را توسعه دهد. چند سازمان غیرانتفاعی و مدافع حقوق بشر در نامه‌ای سرگشاده به شرکت درخواست کردند که الگوریتم‌های زنده‌ی تشخیص چهره را در دوربین‌های خود به کار نگیرد. به اعتقاد متخصصات منتقد، پایان دادن به زندگی افراد‌ مسئله‌ای نیست که بتوان به هوش مصنوعی در آن اعتماد کرد. به‌علاوه، باتوجه‌به وضعیت کنونی فناوری، تکیه کردن به آن نوعی بی‌مسئولیتی تلقی می‌شود.

آیا باید نگران باشیم؟

استفاده از بینایی کامپیوتری برای شناسایی یک دام در میان گله، بسیار آسان‌تر از شناسایی یک انسان ناشناس در تصویر دوربین‌های نظارتی است. یک دلیل آن است که کشاورز می‌داند برای هر دام، تصویری دقیقا برابر با آن در دیتابیس وجود دارد. به‌علاوه، راه‌های متعددی برای تشخیص بصری دام وجود دارد. به‌عنوان مثال استارتاپ کاینثوس از ویژگی‌های متعددی همچون مو یا خال‌های بدن و صورت نیز برای شناسایی گاوها استفاده می‌کند. به‌علاوه،‌ برچسب‌های شماره‌گذاری‌شده روی گاوها نیز در تشخیص آن‌ها توسط دوربین‌ها کارگشا هستند.

همه‌ی المان‌های تشخیص چهره‌‌ی دام‌ها در همه‌ی شرایط قابل دیدن نیستند، اما هر یک از آن‌ها به تأیید دیگر پارامترها کمک می‌کنند. درنهایت، سیستم می‌تواند یافته‌های خود را چندباره تأیید کند. به‌علاوه، زمانی‌که صورت دام به‌طور کامل مشخص نیست، می‌توان آن را با المان‌های دیگر ردگیری کرد. کاینثوس امید دارد که روزی حیوانات را با روش راه رفتن نیز تشخیص دهد. نوع راه رفتن نیز مانند چهره، خصوصیتی منحصر به‌فرد محسوب می‌شود.

چین، نزدیک به دویست میلیون دوربین نظارتی عمومی دارد که از هر کشور دیگر در جهان، بیشتر است. این کشور در سال ۲۰۱۵ اعلام کرد که قصد دارد تا سال ۲۰۲۰ سیستمی یکپارچه برای کنترل افراد پیاده‌سازی کند. سیستمی که نظارت را همیشگی، جامع و گسترده خواهد کرد. شناسایی زنده و قابل اعتماد بیش از یک میلیارد نفر از روی چهره، هنوز ممکن نیست، اما چین فقط به شناسایی چهره‌ای محدود نخواهد شد.

میلر در ارتباط با سیستم نظارت تصویری چین توضیح می‌دهد:

تصور کنید شما یک شهروند چینی هستید و آدرس منزل‌تان توسط دولت ضبط شده است. درنتیجه وقتی آن‌ها فردی شبیه به شما را در شهر شی‌آن می‌بینند و آدرس خانه‌ی شما نیز در این شهر ثبت شده باشد، احتمالا او را به‌عنوان شما تشخیص خواهند داد.

به‌علاوه، وقتی دولت تلفن هوشمند شما را ردگیری کند و بداند که ۲۰ دقیقه‌ی پیش در یک رستوران بوده‌اید، تشخیص چهره دقیق‌تر خواهد شد.

سیگنال‌های تلفن همراه و تراکنش‌های مالی، توسط سازمان‌های متمرکز در چین کنترل و نظارت می‌شوند. این موارد، شبیه به برچسب روی گوش دام‌ها هستند که دقت شناسایی تصویری کامپیوتری را افزایش می‌دهند. میلر اعتقاد دارد چینی‌ها به‌سرعت درحال پیشرفت دادن فناوری‌های خود و هماهنگ‌تر کردن آن‌ها هستند. میلر با سناریویی پارنویاگونه، رفتار مأموران نظارتی چین را این‌گونه توضیح می‌دهد:

مقامات چینی امروز می‌توانند بگویند: هی، این مرد امروز صبح در استارباکس صبحانه خورد و الآن نیز به فروشگاه مک‌دونالد رفت. او رفتارهای آمریکایی زیادی دارد. باید از او بازجویی کنیم.

زمانی‌که سیستم نظارت تصویری چین کامل شود، آن‌ها می‌توانند سیستم امتیازدهی اجتماعی اجباری خود را اجرا کنند. سیستم مذکور در چین، ارزش افراد را با فاکتورهای قابل اندازه‌گیری و نظارت همچون خریدها (آیا بیش‌ازحد نوشیدنی می‌خورند؟)، تفریح‌ها (آیا بیش‌از‌حد بازی ویدئویی انجام می‌دهند؟) و حتی دوستان آنلاین مشخص می‌کند. درحال‌حاضر یک نمونه‌ی داوطلبانه از این سیستم در چین اجرا می‌شود.

افرادی که به‌صورت داوطلبانه در سیستم امتیازدهی اجتماعی چین شرکت کرده و امتیازهای بالایی دریافت می‌کنند، فرصت‌هایی همچون دسترسی به شغل، وام یا حتی سفرهایی دارند که دیگر مردم از آن محروم هستند. با اجرای برنامه‌های این‌چنینی آن برچسب‌های روی گوشی مجازی نیز گسترده‌تر می‌شوند.

بیایید مروری کلی بر برنامه‌های نظارتی کنونی داشته باشیم. به‌عنوان مثال،‌ پلیس نیویورک، پلاک ماشین‌های ورودی به و خروجی از شهر، گوگل، تمام مکان‌هایی که بازدید کرده‌ایم و چین، با استفاده از فناوری تشخیص قدم زدن اختصاصی خود، انسان‌ها را کنترل می‌کنند. یکی از توسعه‌دهندگان فناوری تشخیص راه رفتن چین ادعا می‌کند این سیستم، با مواردی همچون لنگیدن یا هرگونه تغییر روش راه رفتن، فریب نمی‌خورد.

آمریکایی‌های شاید تصور کنند که هیچ‌گاه نصب میلیون‌ها دوربین نظارتی را تحمل نکنند اما شاید چنین اتفاقی بدون اطلاع آن‌ها به‌مرور رخ دهد. به‌عنوان مثال اکثر ما به گسترده‌تر شدن خودروهای خودران علاقه داریم اما توسعه‌ی آن‌ها در همه‌ی شهرهای جهان، به‌معنای وجود چشم‌های اینترنتی در همه‌جا می‌شود.

دوربین خودروهای خودران برای جلوگیری از برخورد با موانع استفاده می‌شود. البته هر دوربین،‌قطعا اشخاص اطراف خود را نیز به‌خوبی تشخیص می‌دهد. ازطرفی، بسیاری از خوردوهای خودران، اطلاعات مکانی و داده‌های رانندگی را به‌صورت دائم ذخیره می‌کنند و در دوره‌های زمانی منظم آن‌ها را در سرورهای شرکت سازنده، بارگذاری می‌کنند.

چین هم‌اکنون از تمامی خودروهای برقی حاضر در کشور درخواست می‌کند که اطلاعات خود را به سیستم‌های نظارتی دولتی ارسال کنند. راس،‌هم‌بنیان‌گذار استارتاپ کاینثوس اعتقاد دارد اگر امروز چین به این مرحله رسیده است، دستیابی به قانون و فناوری دریافت اطلاعات تصویری هم ممکن خواهد بود.

فناوری تشخیص چهره، بسیار سریع‌تر از منتقدان و افرادی حرکت می‌کند که نگران آینده‌ی آن هستند. به‌بیان‌دیگر توسعه‌ی آن به‌حدی سریع است که متخصصان نمی‌توانند راه‌های مقابله و مدیریت آن را پیدا کنند. به‌علاوه، درحال‌حاضر فاصله بین اهداف دانشمندان و متخصصان و درک انسان‌های عادی از فناوری‌ها، روز‌به‌روز افزایش پیدا می‌کند.

میلر که خود در صنعت هوش مصنوعی فعالیت می‌کند، پس از ملاقات و ارتباط بیشتر با بولاموینی، تعهد بیشتری نسبت به مسائل حریم خصوصی و عدالت پیدا کرد. البته او هنوز درحال یادگیری  و به‌کارگیری مفاهیم اولیه است. این دانشمند هوش مصنوعی درباره‌ی پروژه‌های جدید خود پیرامون حوزه‌ی فعالیت، از سفارش وزارت دفاع آمریکا می‌گوید که با هدف افزایش عقلانیت هوش مصنوعی و بهبود حل مشکل توسط آن انجام می‌شود. وزارت دفاع آمریکا همیشه از پشتیبانان اصلی تحقیقات بینایی کامپیوتری بوده است.

این دانشمند هوش مصنوعی به‌تازگی با همکاری سه نفر از دانشجویانش، مقاله‌ای را در کنفرانس بینایی کامپیوتری در مونیخ ارائه کرد. نتیجه‌ی مقاله،‌ بهبود شبکه‌های عصبی در اصلاح اشتباهات است. به‌طور خلاصه فناوری مورد نظر میلر از مقایسه‌ی فریم‌های متوالی در فیلم‌ها،‌ برای بررسی اشتباهات و تشخیص‌های غلط استفاده کرده و آن‌ها را اصلاح می‌کند.

اشتباهات اصلاح شده در الگوریتم جدید، خود موضوع آموزش موارد بعدی می‌شوند. درنتیجه، احتمال اشتباه در موراد آتی کاهش پیدا می‌کند. صحبت میلر درباره‌ی فناوری جدید و شگفت‌زدگی او از پیشرفت آن، حسن ختامی برای این مقاله محسوب می‌شود:

قابلیت‌های فناوری جدید من را هیجان زده می‌کند چون بدون دخالت انسان در حال بهبود خود است. البته، این قابلیت‌ها تاحدودی ترسناک هم هستند. تصور کنید: سلام دیوید، اسم من هال است. چطوری؟ من دیشب باهوش‌تر شدم.

کار کردن در شرکتی مانند گوگل برای بسیاری از مردم باعث افتخار است اما شواهد نشان می‌دهد این موضوع تنها در مورد تعدادی از کارمندان گوگل صدق می‌کند. مقاله‌ی جدید گاردین نشان می‌دهد هزاران نفر از کارمندان گوگل به‌صورت موقت کار می‌کنند، فروشنده هستند یا به‌صورت قراردادی با این شرکت همکاری دارند. این مدل کارمندان به اختصار TVC نامیده شده و به شکلی متفاوت با آن‌ها رفتار می‌شود.

جالب است بدانید حدود ۴۹.۹۵ درصد از ۱۷ هزار کارمند گوگل در سراسر دنیا جزو TVCها هستند و به مدیران بخش‌های مختلف در یک کتابچه‌ی راهنما گفته می‌شود که چگونه باید با کارمندان درجه دوم خود رفتار کنند. در این راهنما نوشته شده مدیران اجازه ندارند به TVCها پاداش یا هدیه بدهند زیرا از لحاظ فنی توسط سایر کسب‌وکارها استخدام شده‌اند و این خلاف مقررات شرکت است.

همچنین اغلب فعالیت‌ها و جلسات گوگل تنها برای کارمندان تمام‌وقت است. به‌عنوان مثال به گزارش گاردین، گوگل به‌تازگی اعلام کرده کارمندان این شرکت می‌توانند پرونده‌های آزار و اذیت جنسی در محیط کار این شرکت را در دادگاه مطرح کرده و دنبال کنند؛ اما اخیرا مشخص شده که این امکان تنها برای کارمندان تمام‌وقت در نظر گرفته شده است. همچنین برخی پیمانکاران با وجود اینکه بخشی از کار را در دست دارند، نمی‌توانند در جلسات کاری گوگل حضور داشته باشند.

گاهی‌اوقات این‌طور به‌نظر می‌رسد که گوگل کارمندان خود را درجه‌بندی می‌کند. در طول تمام جلساتی که مدیران اجرایی روند کار را به سهام‌داران توضیح می‌دهند، مأموران امنیتی نگهبانی می‌دهند تا تنها کارمندانی با برچسب قرمز در جلسه حضور پیدا کنند.

همچنین هنگام ضبط ویدئو در دفتر یوتیوب، برخی TVCها گفته‌اند مانند سایر کارمندان تمام‌وقت به‌روزرسانی امنیتی دریافت نمی‌کنند و گوگل بابت انتشار این موضوع به گاردین اعتراض کرده است. یکی از سخنگویان گوگل در رابطه با این موضوع به گاردین گفت:

ما کارمندانی را در گوگل استخدام می‌کنیم تا کارهای مهم و اساسی شرکت را انجام دهند. همچنین افرادی را به‌عنوان کارمندان موقت، فروشنده و قراردادی استخدام می‌کنیم تا در مواردی که شخصی با تخصص کافی را در دسترس نداریم یا زمانی که کارمند تمام‌وقت شغلش را عوض می‌کند یا در پروژه‌های کوتاه‌مدت از آن‌ها کمک بگیریم. این کارمندان نقش مهمی را در پیش بردن کارهای شرکت ایفا می‌کنند اما توسط گوگل استخدام نشده‌اند بلکه توسط سایر شرکت‌ها استخدام شده‌اند.

با اینکه داشتن رفتار متفاوت با کارمندان TVC منطقی به‌نظر می‌رسد اما وجود راهنما برای نحوه‌ی رفتار با این کارمندان نشان می‌دهد گوگل محل کار جداگانه‌ای برای کارمندانش حتی زیر یک سقف در نظر گرفته است. این روزها با آشفته شدن بازار کار، روزبه‌روز به تعداد افرادی که به کارهای موقت و قراردادی روی می‌آورند افزوده می‌شود؛ از طرفی، کار کردن در شرکت‌های بزرگ تکنولوژی برای برخی باعث افتخار است و قبول می‌کنند که به‌صورت پاره‌وقت یا قراردادی استخدام شوند؛ درنتیجه انتشار حقایقی در مورد نحوه‌ی برخورد با این مدل کارمندان شاید برای این افراد مفید باشد.

سرانجام پس از مدت طولانی انتظار، نسل هشتم پورشه 911 درنهایت در مدل‌های Carrera S و Carrera 4S با مشتقات فراوانی طی سال‌های آینده وارد بازار می‌شود. خودروساز اشتوتگارت اعلام کرد که هنوز فناوری این شرکت برای تولید پورشه 911 تمام الکتریکی آماده نیست و خودروهای اسپرت نمادین 911 طی یک دوره هفت‌ساله برای تبدیل به خودروی الکتریکی برنامه‌ریزی شده‌اند. بنابراین طی این چند سال با پورشه 911 نیم‌-هیبریدی و پلاگین هیبرید روبه‌رو خواهیم شد که راه را برای ورود مدل‌های برقی در آینده آماده می‌کنند. 

آگوست اخلتنر، مدیر بخش ارتقای خودروهای اسپرت پورشه در مصاحبه با اتوکار گفت:

در حال کار روی پورشه 911 هیبریدی هستیم ولی شعاع حرکتی این خودرو در حالت تمام برقی، فعلاً محدود است. پورشه با استفاده از تجارب خود در هنگام کار روی 918 اسپایدر و مدل‌های برقی (هیبریدی) پانامرا و کاین، روشی برای به‌کارگیری پکیج هیبریدی در داخل پورشه 911 کشف کرد. 

مجموعه دنده‌ی جدیدی که ۱۰۰ میلی‌متر کوتاه‌تر از موارد استفاده‌شده در جعبه‌دنده نسل دوم پورشه پانامرا و کاین هستند، برای جعبه‌دنده جدید پورشه 911 انتخاب شده‌اند. این مجموعه دنده‌ها باعث می‌شود تا پورشه فضای بیشتری در عقب جعبه‌دنده دوکلاچه هشت‌سرعته ساخته‌شده توسط ZF، برای قرارگیری موتور الکتریکی مدور (دیسکی‌شکل) آزاد کند. همچنین این جعبه‌دنده PDK جدید بسیار قدرتمندتر از مدل‌های قبلی است، زیرا می‌تواند حداکثر گشتاوری حدود ۸۰۰ نیوتن‌متر را انتقال دهد که برای خودروی هیبریدی پورشه 911 ایده‌آل خواهد بود. 

سری 992 از پورشه 911 در ابتدا با نسخه به‌روزرسانی‌شده از پیشرانه بنزینی ۳ لیتری مجهز به توربوشارژر دوقلو عرضه خواهد شد، که در هر دو مدل محرک عقب Carrera S و مدل چهار چرخ محرک Carrera 4S می‌تواند ۴۴۳ اسب‌بخار قدرت و ۵۳۰ نیوتن‌متر تولید کند. باتوجه‌به اینکه تولید این مدل‌های هیبریدی در آینده احتمالاً با تغییرات بیشتری همراه خواهند بود، اخلتنر جزییات زیادی درباره‌ی پورشه 911 هیبریدی ارائه نداد.

بااین‌حال اخلتنر اشاره کرد که با انتخاب پورشه پانامرا توربو اس ای-هیبرید (Panamera Turbo S E-Hybrid) به‌عنوان مدل مرجع، این خودرو دارای ۱۳۴ اسب‌بخار قدرت و ۴۰۰ نیوتن‌متر گشتاور تولیدی توسط موتور الکتریکی است. با انجام محاسبات ساده ریاضی می‌توان قدرت و گشتاور پورشه 911 Carrera S مدل ۲۰۲۰ را با خروجی مدل هیبریدی جمع کرد و به اعداد ۵۷۷ اسب‌بخار و ۹۳۰ نیوتن‌متر رسید. البته باید این نکته را هم در نظر داشته باشیم که چنین اعدادی در تئوری کاربرد دارند و میزان توان و گشتاور در عمل می‌تواند بسیار متفاوت باشد. بهره‌گیری از چنین توانی باعث می‌شود تا پورشه 911 هیبریدی بتواند در زمان ۲.۹ ثانیه از حالت سکون به سرعت ۱۰۰ کیلومتربرساعت برسد، درحالی‌که بیشینه سرعت آن به ۳۳۰ کیلومتربرساعت محدود می‌شود. 

سیستم چهار چرخ محرک پورشه 911 نیز در مدل هیبریدی به کار رفته است تا بتواند ۵۰ درصد از نیروی محرکه را به چرخ‌های جلو انتقال دهد. تغییرات بیشتری نیز مشابه با 918 اسپایدر در بوستر ترمز اتفاق می‌افتد و عملکرد الکترومکانیکی آن با سیستم برقی جایگزین می‌شود. استفاده از این سیستم باعث خواهد شد تا علاوه‌بر بازیابی انرژی، عملکرد بهتری در ترمزگیری و شتاب‌گیری داشته باشد. 

باتوجه‌به اینکه باتری باید موتور الکتریکی را به حرکت درآورد، فضایی در جلوی پورشه 911 هیبریدی در نظر گرفته شده است تا علاوه‌بر آن، توزیع وزن نیز بهبود یابد. یکی دیگر از مزیت‌های طراحی مدل هیبریدی، استفاده از باکسوخت کوچک‌تر نسبت به مدل‌های معمولی است که باعث می‌شود تا باتری در پایین بخش جلویی قرار گیرد. 

البته استفاده از فناوری جدید باعث بزرگ‌تر شدن ابعاد خواهد شد، اما قدرت اضافی تولیدی موتور الکتریکی افزایش وزن را جبران می‌کند. باتری لیتیوم یون مورد استفاده در پورشه پانامرا توربو اس ای-هیبرید با ظرفیت ۱۴.۱ کیلووات‌ساعت برای این خودروی هیبریدی در نظر گرفته شده است و شعاع حرکتی این لیفت‌بک ۲۴۱۰ کیلوگرمی طبق استاندارد قدیمی NEDC، حدود ۵۰ کیلومتر ارزیابی می‌شود. 

اگرچه ممکن است زمان زیادی طول بکشد که پورشه 911 هیبریدی رونمایی شود، اما این محصول تا سال ۲۰۲۲ به فروش نخواهد رسید.  

هواوی در سال ۲۰۱۸ با مشکلات مختلفی روبرو بود. در دی‌ماه ۱۳۹۶ قانون‌گذاران آمریکا، AT&T را وادار به قطع روابط تجاری با هواوی کردند. بعد از آن قضیه تا جایی دامنه‌دار شد که در آذرماه ۱۳۹۷، دولت آمریکا به متحدانش گفت که محصولات هواوی را کنار بگذارند.

فشارها بر هواوی و قطع روابط تجاری با این شرکت به همین‌جا ختم نشد و خبرهایی مبنی بر قطع روابط تجاری برخی کشورهای اروپایی با هواوی منتشر شد. چندی بعد مدیر مالی هواوی به‌دلیل نقض تحریم‌های آمریکا علیه ایران در کانادا بازداشت شد.

اما در کنار همه‌ی خبرهای منتشرشده،‌ هواوی در خردادماه ۱۳۹۷ اعلام کرده بود که  قصد دارد حداقل ۲۰۰ میلیون گوشی در سال ۲۰۱۸  به بازار عرضه کند. اکنون انتظار می‌رود که هواوی پس از پیشی گرفتن از اپل در فصل دوم و سوم سال ۲۰۱۸، بتواند تا ۲۵ دسامبر برابر با ۴ دی‌ماه، به هدف خود یعنی عرضه‌ی ۲۰۰ میلیون گوشی هوشمند هواوی به بازار دست پیدا کند. با این حساب، حجم عرضه‌ی گوشی‌های هوشمند هواوی تنها در سال ۲۰۱۸ میلادی، رقمی در حدود ۲۰۰ میلیون دستگاه از برندهای هواوی و آنر خواهد بود. این در حالی است که در سال ۲۰۱۷، این شرکت موفق به عرضه‌ی ۱۵۳ میلیون دستگاه به بازار شده است. 

هواوی در ماه ژوئیه، عرضه‌ی ۱۰۰ میلیون دستگاه هواوی به بازار را جشن گرفت و هدف‌گذاری عرضه ی ۲۰۰ میلیون دستگاه را یک ماه قبل از آن مشخص کرده بود. واقعا جالب است که این شرکت چینی با وجود تمام مشکلات مربوط به قطع روابط تجاری با سایر کشورها و وضعیت رکود بازار، می‌تواند به اهداف برنامه‌ریزی‌شده‌ی خود برسد.

شرکت‌های سامسونگ و اپل در تلاش هستند تا شرکت‌هایی همچون هواوی، شیائومی و اوپو را از صحنه‌ی رقابت حذف کنند. با توجه به  تغییراتی که در سهم بازار مشاهده می‌شود، احتمال برتری قریب‌الوقوع این برندها در بازار رقابتی وجود دارد. حجم عرضه‌ی گوشی‌های هوشمند سامسونگ به بازار، در فصل سوم ۲۰۱۸ در حدود ۱۳ درصد نسبت به زمان مشابه در سال قبل کاهش یافته؛ در حالی که حجم عرضه‌ی محصولات اپل در بازه‌ی زمانی ماه ژوئیه تا سپتامبر بدون تغییر باقی مانده است.

هنوز مشخص نیست که درسال ۲۰۱۸، هواوی بتواند از اپل پیشی بگیرد؛ البته تحلیلگران انتظار دارند که حجم عرضه‌ی محصولات اپل در سال ۲۰۱۹ کاهش پیدا کند و همین مساله باعث می‌شود که طراحان میت ۲۰ پرو امیدوار باشند که هواوی بتواند در این رقابت، حداقل مدال نقره را از آن خود کند.

شاید موضوعی که در این خبر می‌خواهیم به آن بپردازیم، در نگاه نخست مثل فیلم‌های علمی تخیلی به نظر برسد؛ ولی پژوهشگران MIT پرینتری ساخته‌اند که می‌تواند نمونه‌های سه بعدی از اشیا را در مقیاس و با مقیاس یک هزارم نمونه واقعی نانو تولید کند.

ابتدا با کمک لیزر،‌ ساختار و چارچوب اصلی با مواد جاذب پلیمری پلی‌اکریلات ساخته می‌شود. سپس با روشی که دانشمندان از آن با عنوان ساخت انفجار درونی یاد می‌کنند، ساختار ایجادشده، با اضافه کردن مخلوط اسیدی، در هر جهت مکانی تا ۱۰ برابر کوچک می‌شود.

این روش شبیه تکنیک ساخت گسترش یا بسط میکروسکوپی است؛ اما به‌صورت برعکس. یعنی به‌جای اینکه سازه‌ی ایجادشده با تزریق ژل بزرگ‌تر شود،‌ در جهت مخالف حرکت کرده و سازه را کوچک‌تر می‌کند.

این روش ساخت به دانشمندان کمک می‌کند تا انواع متفاوت مولکول‌ها را برای ساخت امتحان کنند. روش فوق قابلیت کنترل را در فرایند ساخت سه‌بعدی قطعات فراهم می‌کند. پژوهشگران می‌توانند این روش را در رباتیک، پزشکی، حوزه‌های نوری و غیره برای ساخت اشیا در اندازه‌ی نانو به‌صورت آسان به کار بگیرند.

یکی از کاربردهای ابتدایی این فناوری، ساخت قطعاتی برای بررسی و آنالیز ویژگی‌های نور است. برای مثال قطعات تولیدشده با این فرایند در ساخت لنزهای پیشرفته‌تر برای تلفن‌های هوشمند و تجهیزات پزشکی کمک خواهد کرد. ادوارد بویدن از MIT می‌گوید:

شما با لیزر می‌توانید یک مولکول را به هرجایی که بخواهید متصل کرده و هر جرمی را به یک مولکول متصل کنید. این جرم می‌تواند یک نانوذره‌ی طلا یا تکه‌ای از DNA باشد. این مزیت بزرگ روش ساخت سه‌بعدی ما است.

دنییل اوران یکی دیگر از اعضای این گروه پژوهشگران از دانشگاه MIT اضافه می‌کند:

روش ما شبیه عکاسی روی فیلم است. محصول نهایی وقتی در معرض نور درون ژلی قرار می‌گیرد، ساخته می‌شود. روش ساخت انفجار درونی می‌تواند انواع مختلف ساختارهای ناپیوسته، الگوهای چند موادی و گرادیانی را بسازد.

این شیوه‌ی ساخت، روش‌های قبلی تولید نانو ساختارها را از چند جهت ارتقاء داده است. روش فعلی سریع و ساده‌تر است و در سه جهت مکانی عمل می‌کند،‌ همچنین قابلیت به‌کارگیری مواد مختلف را داراست.

هم‌اکنون پژوهشگران بین دقت ساخت و اندازه‌ی آن در حال بررسی و سنجش هستند. آن‌ها قادرند تا قطعاتی با اندازه‌ی یک میلی‌متر مکعب با تراکم ۵۰ نانومتر  تا یک سانتی‌متر مکعب با تراکم ۵۰۰ نانومتر بسازند.

گروه حتی مدعی است با بهینه‌سازی‌های مجدد می‌تواند دقت و تراکم مورد نیاز را برای ساخت قطعات با جزییات بیشتر فراهم کند. خبر خوب اینکه تجهیزات این‌ کار در آزمایشگاه‌ها هم‌اکنون مهیا شده است. ساموئل رودریگز در این‌باره می‌گوید:

پژوهشگران برای سال‌ها در پی یافتن روش‌هایی برای ساخت اشیا در سایز نانومتری بوده‌اند؛ ولی ما فهمیدیم که بهتر است روش‌های فعلی را ارتقا داده و با استفاده از بستر ژلی روش‌های موجود، اشیا را تا مقیاس نانو کوچک‌سازی کنیم.

در پنج سال آینده، هواوی دومیلیارد دلار روی امنیت سایبری هزینه خواهد کرد و این کار را با اضافه‌کردن نیروی انسانی بیشتر و امکانات آزمایشگاهی انجام خواهد داد. دلیل اصلی این اقدام افزایش نگرانی‌های جهانی درباره‌ی خطرهای مرتبط‌با ابزارهای شبکه‌ی این شرکت است. این غول چینی که اغلب فعالیت‌هایش به‌طور مخفیانه است، این‌بار با استقبال از حضور دو روزنامه‌نگار بین‌المللی در پردیس جدید خود در یکی از شهر‌های جنوبی چین، دیدگاه‌های خود را در یکی از نشست‌های مطبوعاتی بزرگش در دفاتر دونگوان تشریح کرد.

همان‌طورکه می‌دانید، در هفته‌‌ی اخیر دستگیری خانم منگ‌ وان‌ژو، مدیر مالی این شرکت و دختر بنیان‌گذار میلیاردر آن، رن ژنگ‌فای، در صدر اخبار قرار گرفت. گفتنی است منگ وان‌ژو را به درخواست ایالات متحده‌ی آمریکا در کانادا دستگیر کرده‌اند. این اتفاق به مشکلات این شرکت چینی دامن زده است؛ چراکه هواوی پیش‌ازاین عملا از بازار آمریکا تحریم شده بود. افزون‌براین، از ساخت شبکه‌های 5G این شرکت در بازارهای استرالیا و نیوزیلند نیز جلوگیری شده است؛ زیرا این نگرانی وجود دارد که این ابزارها جاسوسی چینی را تسهیل کند.

کن‌ وو می‌گوید:

با تحریم رقبا در زمین بازی نمی‌توانید برتری خود را رقم بزنید. فکر می‌کنیم هرگونه نگرانی یا اتهامات امنیتی درباره‌ی هواوی باید براساس شواهد واقعی باشد. بدون شواهد واقعی هیچ اتهامی را قبول نمی‌کنیم و با آن مخالف هستیم.

او گفت هواوی درباره‌ی استقلال عملیات خود با دولت‌های میزبان در سراسر جهان مذاکره کرده است. وی افزود ژاپن و فرانسه نه به‌طور رسمی، ولی استفاده از تجهیزات مخابراتی هواوی را منع کرده‌اند. بنابر گزارش‌های رسانه‌های اخیر، این‌طور به‌نظر می‌رسد که این دولت‌ها اقداماتی برای جلوگیری از استفاده از تجهیزات این شرکت انجام داده‌اند.

علاوه‌براین، منابع خبری به خبرگزاری رویترز گفته‌اند دولت ژاپن قصد دارد خرید تجهیزات شرکت هواوی را ممنوع کند. رسانه‌های دیگر گزارش داده‌اند سه اپراتور اصلی این کشور قصد ندارند از تجهیزات فعلی و تجهیزات 5G آینده‌ی هواوی استفاده کنند و فرانسه قصد دارد با اضافه‌کردن برخی از تجهیزات هواوی به فهرست هشدار بالا به‌صورت ضمنی این شرکت را هدف قرار دهد.

هواوی بارها اعلام کرده پکن نفوذی بر این شرکت ندارد. در نشست هواوی که روز سه‌شنبه در شن‌ژن برگزار شد، روزنامه‌نگاران توانستند نگاهی اجمالی به برخی از پیشرفته‌ترین آزمایشگاه‌های تحقیق و توسعه‌ی هواوی بیندازند. این تجهیزات در ساختمانی سه طبقه با نمای سفید و چهار ستون وجود دارد که خودشان آن را کاخ سفید نام‌گذاری کرده‌اند.

وو گفت هواوی بیش از ۲۵ قرارداد تجاری برای راه‌اندازی شبکه‌ی 5G منعقد کرده است. کمی قبل‌تر، یعنی در نوامبر، این غول فناوری چینی به ۲۲ قرارداد اشاره کرده بود. به‌گفته‌ی او، این شرکت بیش از ۱۰هزار ایستگاه پایه را برای نسل پنجم ارتباطات تلفن‌همراه ارسال کرده است. همچنین افزود هواوی انتظار دارد به درآمدی بیش از ۱۰۰میلیارد دلار در سال جاری برسد که این میزان رشدی درحدود ۸.۷درصد درمقایسه‌با سال گذشته محسوب می‌شود.

شایان ذکر است هواوی بزرگ‌ترین تأمین‌کننده‌ی تجهیزات مخابراتی در جهان و دومین تولیدکننده‌ی گوشی‌های هوشمند است و برخلاف دیگر شرکت‌های فناوری بزرگ چینی، نیمی از درآمد خود را از خارج از کشور دریافت می کند.

وو در روز سه‌شنبه گفت هواوی منتظر قضاوتی منصفانه درباره‌ی پرونده‌ی منگ وان‌ژو است که در روز اول دسامبر درونکوور دستگیر شده بود. این پس از آن بود که مقام‌های ایالات متحده‌ی آمریکا ادعا کردند هواوی تلاش می‌کند با استفاده از بانک‌ها تحریم‌های ایران را دور بزند. وان‌ژو انتظار استرداد احتمالی خود به آمریکا را می‌کشد. این درحالی است که بازارهای جهانی  درمعرض آشفتگی قرار گرفته‌اند و ادامه‌ی این وضع موجب تشدید تنش بین ایالات متحده‌ی آمریکا و چین خواهد شد که پیش‌ازاین نیز بر سر موضوعات تجاری کشمکش‌هایی تجربه کرده‌اند. منگ، دختر ۴۶ساله‌ی رن ژنگ‌فای، در استشهادی سوگندخورد بی‌گناه است و چنانچه به ایالات متحده استرداد شود، در دادگاه از خود دربرابر اتهامات واردشده دفاع خواهد کرد.

البته وو گفته است بازداشت منگ هیچ تأثیری بر سفر مدیران اجرایی شرکت نداشته است.

مایکروسافت اشکالاتی را برطرف کرده که از نصب آخرین به‌روزرسانی برای برخی کاربران ویندوز مانع می‌شد. بعد از انتشار به‌روزرسانی ماه اکتبر، مشکل پاک‌شدن برخی از فایل‌ها این غول نرم‌افزاری را به بازنشر آن در ماه گذشته مجبور کرد. پس از آنکه نصب این به‌روزرسانی روی سیستم‌هایی با نرم‌افزار یا درایورهای ناسازگار با مشکل مواجه شد، مایکروسافت کوشید مطمئن شود همه‌ی رایانه‌های شخصی موفق می‌شوند آخرین آپدیت ویندوز ۱۰ را دریافت کنند.

ناسازگاری با iCloud و نرم‌افزار امنیتی Trend Micro و وی‌پی‌ان‌ها برخی از اشکالاتی بودند که مایکروسافت به‌وضوح از آن‌ها در سایت پشتیبانی خود نام برده است؛ اما هم‌اکنون اعلام شده به‌روزرسانی اکتبر۲۰۱۸ ویندوز برای کاربرانی کاملا دردسترس است که به‌طور دستی گزینه‌ی «جست‌وجو برای به‌روزرسانی» را در منوی آپدیت ویندوز انتخاب می‌کنند. این بدان معنی است که احتمالا می‌توانید روی هر نوع رایانه‌ی شخصی به‌روزرسانی‌ها را جست‌وجو و بدون مشکل آپدیت اکتبر۲۰۱۸ را دریافت کنید.

درحال‌حاضر مایکروسافت پس از پشت‌سر گذراندن سالی پر از اشکالات متعدد، برنامه‌ریزی برای بهبود کیفیتویندوز ۱۰ (Windows 10) را دنبال می‌کند. با اینکه ویندوز ۱۰ روی بیش از هفتصدمیلیون دستگاه با اجزا و درایورها و نرم‌افزارهای مختلف کار می‌کند، آزمودن عملکرد ویندوز فرایند مشکلی است. بدون شک این شرکت عظیم نرم‌افزاری طی چند هفته‌ی گذشته روی برخی از این سناریو‌های پیچیده کار کرده تا موفق شود بدون اشکال آپدیت اخیر را برای همه‌ی رایانه‌ها ارائه دهد.

هفته‌ای نیست که گزارش جدیدی درباره‌ی تأثیر خیره‌شدن به صفحه‌‌نمایش بر مغز منتشر نشود. البته، به‌سختی می‌توان به این مقاله‌ها اعتماد کرد. یکی از دلایل بی‌اعتمادی، بی‌دقتی در اندازه‌گیری زمان سپری‌شده در صفحه‌‌نمایش است.

اسکرین‌تایم اصطلاح فراگیری است که می‌تواند به‌معنی پیغام‌دادن به دوستان و اجرای بازی‌های ویدئویی یا مرور توییتر باشد. شاید شنیده باشید که استفاده‌ی بیش‌ازحد از تلفن‌همراه باعث افزایش اضطراب و خشم می‌شود. براساس برخی پژوهش‌ها، افزایش اسکرین‌تایم رابطه‌ی مستقیمی با بیماری ADHD دارد. روان‌شناسان هم به‌دنبال پاسخی برای چگونگی تأثیر بازی‌های ویدئویی بر سلامت ذهنی هستند. باوجوداین، هنوز هم مقایسه‌های ترسناکی بین رسانه‌ی دیجیتالی و مخدر دیجیتالی وجود دارد و بعضی والدین تلفن‌های همراه را شیاطینی می‌دانند که به‌دنبال شکار فرزندانشان هستند.

بااین‌حال، یا پژوهش‌های واقعی در این زمینه وجود ندارد یا درصورت وجود، به نتیجه‌ی قطعی نمی‌رسند. یکی از دلایل عمده‌ی این نبود نتیجه‌گیری نیز وابستگی پژوهش‌ها به خودگزارش‌ها است. به‌عقیده‌ی دیوید الیس، مدرس علوم اجتماعی در دانشگاه لانکاستر، امکان اندازه‌گیری زمان سپری‌شده در تلفن‌همراه وجود دارد؛ اما ۹۰درصد پژوهش‌ها به انجام این کار موفق نشده‌اند.

مردم گزارش‌های مطمئنی از رفتار خود ارائه نمی‌دهند. برای مثال، کارهای خود را به‌درستی به‌خاطر نمی‌آورند و بسیاری از مسائل را فراموش می‌کنند و از پاسخ‌گویی طفره می‌روند. این مشکل قبلا در برنامه‌های غذایی هم وجود داشته است؛ به‌گونه‌ای‌که مردم در یادآوری و حتی توجه به میزان غذایشان بی‌توجه هستند. گاهی اوقات افراد به خود دروغ می‌گویند و اطمینان‌نداشتن به خودگزارش‌ها یکی از مشکلات عمده‌ی پژوهش‌های تغذیه است.

بنابراین، این نگرانی منطقی است؛ زیرا مردم معمولا اطلاعات دقیقی درباره‌ی زمان سپری‌شده در تلفن‌همراه ارائه نمی‌دهند. آخرین انتقاد علیه خودگزارش‌ها ماه گذشته ابتدا در سرور PsyArXiv و سپس برای اولین‌بار به‌وسیله‌ی New Scientist منتشر شد. این پژوهش هنوز به‌صورت مشترک بررسی نشده؛ اما نشان می‌دهد دلیلی برای ترس زیاد از تلفن‌همراه وجود ندارد. آندرو ریزبلیسکی، مدیر پژوهش‌های مؤسسه‌ی اینترنتی آکسفورد می‌گوید:

معمولا وقتی از کسی درخواست می‌کنید زمان سپری‌شده در صفحه‌‌نمایش را تخمین بزند، با اکراه این کار را قبول می‌کند.

در این بررسی که با مدیریت دیوید الیس از دانشگاه لانکاستر انجام شد، از ۲۳۸ شرکت‌کننده درخواست شد گزارشی از داده‌های ثبت‌شده در اپلیکیشن Screen Time شرکت اپل ارائه کنند. این اپلیکیشن زمان برداشتن تلفن‌همراه و زمان سپری‌شده در آن را نمایش می‌دهد. این نوع اندازه‌گیری برای پژوهش‌ها مطمئن‌تر هستند. پژوهشگران این آمار را به روش پرسشنامه‌ای نیز بررسی کردند و از افراد خواستند مواردی مثل زمان سپری‌شده در تلفن‌همراه یا میزان بررسی دستگاه‌های خود را تخمین بزنند.

همچنین، از شرکت‌کنندگان خواستند به مجموعه‌ای از مقیاس‌ها هم پاسخ دهند. این مقیاس‌ها برای ارزیابی وابستگی یا اعتیاد افراد به تلفن‌همراه و میزان نگرانی درباره‌ی مصرف تلفن‌همراه یا بررسی مداوم و بی‌دلیل درنظر گرفته شدند.

براساس نتایج، داده‌های اسکرین‌تایم اپل به‌خوبی مقیاس‌های موجود در پژوهش را ردیابی نمی‌کنند. اگر خودگزارش‌ها و اندازه‌گیری‌های هدفمند به‌خوبی با یکدیگر تطبیق پیدا کنند، همبستگی یک خواهد بود؛ اما اگر این تطبیق مناسب نباشد، همبستگی صفر خواهد بود. درنهایت مقدار همبستگی در این پژوهش، بین تخمین زمان سپری‌شده و زمان گزارش‌شده در اپلیکیشن Screen Time به‌دست آمد. در بخش پاسخ‌گویی به مقیاس‌ها برای ارزیابی رفتارهای مصرفی تلفن‌همراه کاربرها، کمتر از داده‌های Screen Time استفاده شد؛ بنابراین، خودگزارش‌ها دقیقا منطبق با داده‌های اسکرین‌تایم اپل نیستند. الیس می‌گوید:

البته رابطه‌ای بین آن‌ها وجود دارد؛ اما روابط بین رفتار واقعی و ارزیابی‌های پرسشنامه‌ای کاملا دور از یکدیگر هستند.

این پژوهش را قبل از انتشار باید کارشناسان بررسی کنند؛ اما پژوهشگران پس از تحلیل گزارش‌های سرور و ردیابی تماس‌ها و متن‌ها یا گزارش کلاینت‌ها از فعالیت‌های اینترنتی متوجه هماهنگی بعضی یافته‌ها با یافته‌های مشابه شدند. تمام این بررسی‌ها نشان می‌دهند خودگزارش‌ها با نتایج به‌دست‌آمده منطبق نیستند. پاتریک مارکی، استاد دانشگاه ویلانوآ، روی بازی‌های ویدئویی خشونت‌آمیز تحقیق کرده است. وی دراین‌باره می‌گوید:

این بررسی بسیار ساده، اما تعجب‌آور است. حتی چنین بررسی ساده‌ای هم می‌تواند اساس ترس دربرابر تلفن‌های همراه را دچار تردید کند.

 ژان توونگ، استاد روان‌شناسی دانشگاه سن‌دیگو و مؤلف کتاب ایجن: چرا کودکان امروزی کمتر سرکش و بیشتر صبور و کمتر خوشحال‌اند (و برای ورود به بلوغ آماده نیستند) است. او درباره‌ی خودگزارش‌ها می‌گوید:

این بررسی مناسب نیست. کاملا واضح است خودگزارش‌ها ناقص هستند. عملکرد علم این‌گونه است و اگر به‌دنبال بررسی بی‌نقص هستید، باید تا ابد صبر کنید.

توونگ برای بررسی خود به‌جای مقیاس‌های اعتیاد یا وابستگی از خودگزارش‌ها استفاده کرده و امیدوار است در آینده، پژوهش‌های بیشتری از اپلیکیشن Screen Time برای ردیابی کارهای مختلف استفاده کنند و بدین‌ترتیب به تفاوت بین زمان سپری‌شده در شبکه‌های اجتماعی یا برای مثال زمان سپری‌شده برای تماشای ویدئو دریوتیوب پی ببرند.

تأثیر استفاده از تلفن‌های همراه برای اندازه‌گیری بیشتر از اعتماد به حافظه‌‌ی پرخطای افراد است. جیمز هیترز، پژوهشگر انفورماتیک در دانشگاه شمال غرب معتقد است:

تلفن‌همراه مانند هر وسیله‌ی دیگری در زندگی مدرن دستگاه نمایش و توزیع و گردآوری اطلاعات است. بهتر است پژوهش‌ها براساس معیارهای حدس‌زدنی و ردیاب‌شدنی انجام شوند.

  جفری بوآس، استاد دانشگاه تورنتو، با اشاره به ناسازگاری‌ بین خودگزارش‌ها و مقیاس‌های هدفمند کاربرد تلفن‌همراه در سال ۲۰۱۲ معتقد است این کار چندان هم ساده نیست. محدودیت‌های عمده‌ی تکنیکی و اخلاقی و البته مالی برای دسترسی به داده‌های دستگاه‌ها و اپلیکیشن‌ها وجود دارد.

از دیدگاه تخصصی، پژوهشگرها معمولا مؤسسه‌های علمی را برای انتشار آثار خود به شرکت‌های فناوری ترجیح می‌دهند. بنابراین، ممکن است به داده‌هایی دسترسی نداشته باشند که این شرکت‌ها جمع‌آوری می‌کنند. قطعا پژوهشگران می‌توانند اپلیکیشن‌هایی برای نحوه‌ی استفاده از تلفن‌های همراه بسازند؛ اما این کار هم سختی‌های خود را دارد.

به‌همین‌دلیل، مشکلاتی در تطبیق‌پذیری دستگاه‌ها به‌وجود می‌آید. در پژوهش‌های قبلی، تیم دیوید الیس اپلیکیشنی برای گزارش‌گیری از فعالیت‌های تلفن‌همراه ساخت؛ ولی این اپلیکیشن فقط روی بعضی از دستگاه‌های اندروید کار می‌کنند. تمام این دستگاه‌ها صرفا می‌توانند بر ۲۳ نفر نظارت کنند؛ اما با بررسی اسکرین‌تایم، وسعت و انعطاف کار پژوهشی افزایش یافت.

حتی اگر اپلیکیشن بسازید، شرکت‌ها می‌توانند سیاست‌ها و مجوزهای سرمایه‌گذاری را تغییر دهند. برای مثال، بوآس از محدودیت‌هایی می‌گوید که پلی‌استور گوگل بر اپلیکیشن‌های گزارش تماس اعمال کرده است. او بخشی از تیم طراحی اپلیکیشن با هدف جمع‌آوری و تحلیل داده‌های گزارش متن و تماس کاربران اندرویدی بود. البته این داده‌ها با آگاهی و رضایت کاربر جمع‌آوری می‌شوند. او می‌گوید این تغییرات اپلیکیشن آن‌ها را غیرمعتبر می‌سازد.

خوشبختانه او قبلا داده‌های لازم خود را جمع‌آوری کرده؛ اما با نزدیک‌شدن این تغییر زمان‌بندی مشکل‌ساز می‌شود. بااین‌حال، بوآس با تأکید بر حریم شخصی این جابه‌جایی را منطقی می‌داند و می‌گوید:

نمی‌گویم شرکت‌های فناوری همیشه به پژوهشگران امکان دسترسی به داده‌ها را بدهند. بلکه این کار می‌تواند مانع از پژوهشگرانی شود که با هدف بررسی آثار فناوری بر کاربرها فعالیت می‌کنند.

علاوه‌براین، اگر برای این پژوهش‌ها از اپلیکیشن‌های شرکت‌های بزرگ فناوری استفاده شود، میزان شفافیت کمتر خواهد بود؛ اپلیکیشن‌هایی که با هدف جمع‌آوری اطلاعات هدفمند طراحی شده‌اند. برای مثال، به‌گفته‌ی ریزبلیسکی، اپلیکیشن اسکرین‌تایم اپل اپلیکیشن پادکست خود را به‌عنوان شبکه‌ی اجتماعی درنظر می‌گیرد؛ درحالی‌که این‌طور نیست و شاید دلیل این مسئله نوع دسته‌بندی انتخابی توسعه‌دهنده باشد. در درجه‌ی بعدی، مسائل اخلاقی مطرح می‌شوند. ریزبلیسکی دراین‌باره می‌گوید:

 مشکلات و مسائل زیادی برای نصب برنامه روی تلفن‌همراه شخص وجود دارد و اگر هدفی غیر از پژوهش در میان باشد، می‌توان آن را ابزار جاسوسی درنظر گرفت. البته، نمی‌گویم به‌راحتی می‌توان از اطلاعات افراد استفاده کرد.

حتی اگر پژوهشگران بتوانند به پروفایل شبکه‌ی اجتماعی یا داده‌های تلفن هوشمند جمع‌آوری‌شده‌ی شرکت فناوری دسترسی پیدا کنند، آیا به این معنی است که مجوز استفاده از این داده‌ها را دارند؟ برای مثال، پژوهشگران در پژوهشی با موضوع سرایت هیجانی تغییر بازدیدهای هفتصدهزار کاربر را بررسی کردند و این کار هجمه‌ها و انتقاد‌های زیادی به‌همراه داشت.

یکی از دلایل این جنجال‌ها، دریافت‌نکردن مجوز و ناآگاهی کاربران بود. در سال ۲۰۱۸، سازمان کمبریج آنالیتیکابه‌دلیل جمع‌آوری اطلاعات بیش از پنجاه‌میلیون کاربر فیسبوک به‌منظور تبلیغات سیاسی برای افراد مشخص، به تیتر اخبار تبدیل شد. به‌همین‌دلیل، آگاهی کاربران از جمع‌آوری این قبیل اطلاعات ضروری است. بوآس می‌گوید:

اگر هدف خود را با جزئیات کافی و البته به زبان ساده برای مردم توضیح دهید و از آن‌ها برای شرکت در این رویداد درخواست و رضایت آن‌ها را جلب کنید، هیچ مشکلی وجود نخواهد داشت.

پژوهشگران مسئول حفظ حریم شخصی کاربران هستند؛ ازاین‌رو، تیم بوآس محتوای پیام‌ها یا اسامی افراد را جمع‌آوری نکردند. استفاده از داده‌های تلفن‌همراه چه ازنظر اخلاقی و چه تکنیکی مشکل‌ساز است، اما چاره چیست؟ بعضی پژوهشگران مانند ریزبلیسکی تلاش می‌کنند دقیق‌ترین راه را برای جمع‌آوری خودگزارش‌ها پیدا کنند.

برای مثال، ریزبلیسکی از کاربران می‌خواهد به دو روش زمان سپری‌شده در صفحه‌‌نمایش را اعلام کنند: ۱. برمبنای ردیابی لحظه‌‌به‌لحظه‌ی اسکرین‌تایم؛ ۲. برمبنای حدس زمان سپری‌شده در انتهای روز. پس از کسب اطلاعات، وی نتایج را مقایسه می‌کند. به‌گفته‌ی ریزبلیسکی، نتیجه‌ی این مقایسه‌ها در ۴درصد مواقع منطبق هستند. بنابراین، داده‌های هدفمند کمابیش به روش پژوهشگران در درخواست داده‌ها‌ وابسته است.

بررسی‌هایی که معمولا به مقایسه‌ی خودگزارش‌ها با انواع دیگر خودگزارش‌ها یا اندازه‌گیری‌های هدفمند می‌پردازند، به پژوهشگران کمک می‌کنند درباره‌ی معیارهای اندازه‌گیری خود مطمئن شوند. همچنین، براساس یافته‌ها باید درباره‌ی پیامدهای اسکرین‌تایم آگاه بود. ریزبلیسکی می‌گوید:

فرض کنید مجموعه‌ای از بررسی‌ها به نحوه‌ی تعامل اشیاء زیر میکروسکوپ پرداخته باشند و ناگهان متوجه می‌شوید کمی وازلین روی لنز میکروسکوپ قرار دارد. بعضی از ما می‌دانیم وازلین روی لنز است و با ناامیدی سعی می‌کنیم لنز را تمیز کنیم؛ درحالی‌که شاید این مسئله برای دیگران مهم نباشد.