ویلیام ردینگتون هیولت (William Redington Hewlett) معروف به بیل هیولت،‌ مهندس و کارآفرین آمریکایی بود که به‌همراه دوست و شریک صمیمی‌اش، یکی از غول‌‌های صنعت کامپیوتر را در قرن بیستم تأسیس کرد. او از تأثیرگذارترین افراد دنیای فناوری محسوب می‌شود که شرکتی بزرگ به‌نام هیولت-پکارد یا اچ‌پی را به دنیای فناوری آورد. شرکتی که هیولت به‌همراه دوستش تأسیس کرد، در میانه‌ی قرن بیستم نمونه‌ای از ساختار استارتاپی بود که از نظر بسیاری از مورخان دنیای فناوری، پیش‌گام شکل‌گیری سیلیکون‌ولی هم محسوب می‌شود.

ویلیام هیولت در سال ۱۹۳۸ به‌همراه دیوید پکارد با سرمایه‌گذاری ۵۳۸ دلاری، اولین ساختمان اختصاصی شرکت خود را در پالو آلتو کالیفرنیا تهیه کردند. شرکت آن‌ها بعدا به غول میلیارد دلاری HP تبدیل شد. اچ‌پی امروزه به‌عنوان پیش‌گامی در تولید سیستم‌های فناوری اطلاعات و محصولات مورد استفاده در صنایع پزشکی،‌علمی، آموزشی، کسب‌وکار و مهندسی شناخته می‌شود. شرکتی که هیولت و پکارد تأسیس کردند، در آستانه‌ی قرن ۲۱ به‌عنوان سیزدهمین شرکت بزرگ آمریکا شناخته می‌شد و با ۸۸ هزار کارمند، در ۱۲۰ کشور جهان فعال بود.

بنیان‌گذارهای اچ‌پی مهره‌هایی حیاتی در تشکیل سیلیکون‌ولی و تولد و بلوغ فرهنگ استارتاپی بودند. سیستم مدیریت در شرکت آن‌ها که به‌نوعی نشان‌دهنده‌ی فرهنگ سازمانی غیرمتمرکز بود، به‌مرور به سیستم غالب در پالو آلتو تبدیل و به‌ تمام جهان هم صادر شد.

تولد و تحصیل

ویلیام ردینگتون هیولت در ۲۰ مه سال ۱۹۱۳ در آن آربر میشیگان متولد شد. پدرش آلبیون والتر هیولت، پزشک و استاد دانشگاه پزشکی میشیگان بود. خانواده‌ی هیولت در سال ۱۹۱۶ به سان فرانسیسکو مهاجرت کردند و آلبیون شغلی در دانشگاه پزشکی استنفورد پیدا کرد که در آن زمان در سان فرانسیسکو قرار داشت. مهاجرت به منطقه‌ی خلیج سان‌فرانسیسکو (Bay Area) از همان سال‌ها هیولت را با دنیایی فرهنگی، علمی و ادبی آشنا کرد. خلیج مذکور از شرق به به دانشگاه کالیفرنیا برکلی و از غرب به داشگاه استنفورد می‌رسید. مجاورت با این دو دانشگاه بزرگ، شهر سان‌فرانسیسکو را با ظرفیت‌های رشد بالایی روبه‌رو می‌کرد.

ویلیام هیولت و دیوید پکارد

زمانی‌که بیل ۱۲ ساله بود، پدرش را از دست داد. مادرش، لویس ردینگتون، او را به‌همراه خواهد و مادربزرگش به اروپا برد، اما ویلیام پس از یک سال به سان‌فرانسیسکو بازگشت. او برای ادامه‌ی تحصیل در مقطع دبیرستان به مدرسه‌ی لاول (Lowell) در سان‌فرانسیسکو رفت. تحصیل بیل در دبیرستان با دستاوردهای علمی و تحصیلی زیادی همراه نبود. او دانش‌آموزی عادی محسوب می‌شد که از مشکل نارساخوانی هم رنج می‌برد. منتهی مشکل او در آن سال‌ها آن‌چنان شناخته‌شده نبود و خانواده تلاشی برای رفع آن انجام نداد.

ویلیام در دوران تحصیل، نشانه‌های مناسبی از کنجکاوی را در خود نشان می‌داد. او همیشه به‌دنبال کشف چگونگی رخدادها و ماهیت فناوری‌ها بود. همین رویکرد مدیر دبیرستان را متوجه استعدادهای او کرد که منجر به ارائه‌ی پیشنهاد به دانشگاه استنفورد شد. پیشنهاد مدیر به دبیرستان، بورسیه‌ی تحصیلی را برای بیل به‌همراه داشت و او در سال ۱۹۳۰ به دانشگاه استنفورد، محل تحصیل بسیاری از بزرگان دنیای فناوری رفت. البته خود ویلیام تصور می‌کرد که تنها به‌خاطر موقعیت‌های پدرش در استنفورد پذیرفته شده است. به‌هرحال صرف‌نظر از دلیل و مسیر ورود ویلیام به استنفورد، او به دنیای با ظرفیت‌های بالای پیشرفت وارد شده بود.

مشکل نارساخوانی ویلیام در دوران دانشگاه هم او را آزار می‌داد و حتی تاحدودی اعتماد به نفسش را کاهش داده بود. با وجود این او روشی برای به‌خاطر سپردن مسائل و نکته‌های درسی داشت که به‌مرور منجر به شکل گیری مهارت‌های بالا در ریاضی و علوم دیگر شد. فردریک ترمن، یکی از مشهورترین اساتید استنفورد، استاد هیولت بود. او از این شانس نهایت استفاده را برد و همین استاد بعدا در توسعه‌ی سیلیکون‌ولی نقشی اساسی داشت.

آشنایی ویلیام با دیوید پکارد در سال‌های ابتدایی تحصیل در استنفورد شکل گرفت. ترمن در تمامی دوران تحصیل آکادمیک مانند یک مشاور و مربی در کنار آن دو نفر بود. او برای اولین‌بار به ویلیام و دیوید پیشنهاد داد تا شرکتی الکترونیکی تأسیس کنند. البته ترمن گفته بود که آن‌ دو پیش از شروع کسب‌وکار اختصاصی، بهتر است مدتی را به کسب تجربه در موقعیت‌های دیگر بپردازند.

در کنار آرنولد باکمن

دیوید پکارد با توجه به توصیه‌های ترمن پس از فارغ‌التحصیلی در دوره‌ی کارشناسی برای شروع فعالیت کاری به جنرال الکتریک رفت. ویلیام برای دوره‌ی کارشناسی ارشد، MIT را انتخاب کرد. او تا سال ۱۹۳۶ در رشته‌ی مهندسی برق آن دانشگاه مشغول به تحصیل ماند و سپس برای ادامه‌ی دوره‌های تحقیقاتی به استنفورد بازگشت. ویلیام در سال ۱۹۳۹ مدرک مهندسی برق خود را از دانشگاه استنفورد دریافت کرد. از پروژه‌های مهم ویلیام در سال‌های پایانی استنفورد می‌توان به ساخت الکتروانسفالوگراف (دستگاه ثبت امواج الکتریکی مغز) اشاره کرد که قرارداد آن را هم به‌کمک ترمن به‌دست آورد.

دیوید پکارد در سال ۱۹۳۸ جنرال الکتریک را رها کرد تا به دوست قدیمی‌اش ویلیام بپیوندد. ترمن ابتدا دوره‌ی تحقیقاتی را به پکارد ارائه کرد و به آن دو نفر پیشنهاد داد تا شرکت خود را در سال ۱۹۳۹ تأسیس کنند. شرکتی که به‌نام Hewlett-Packard تأسیس شد. اولین ساختمان شرکت، گاراژ خانه‌ی پکارد در پالو آلتو بود که به‌نوعی پیش‌گام فرهنگ گاراژنشینی استارتاپ‌ها در پالو آلتو شد. سال ۱۹۳۹ با اتفاق دیگری هم برای هیولت همراه بود. او در همان سال با فلورا لمسون ازدواج کرد.

تولد سیلیکون‌ولی

هیولت و پکارد برای انتخاب نام اول در نام‌گذاری شرکت از سکه استفاده کردند. ویلیام برنده‌ شد و به‌همین دلیل شرکت آن‌ها هیولت-پکارد نام‌گذاری شد. علاوه بر گاراژ خانه‌ی پکارد، درروزهای ابتدایی آشپزخانه‌ی همسر او هم محل آزمایش و اختراع این دو مهندس استنفورد بود. آن‌ها در روزها و ماه‌های ابتدایی فعالیت به‌دنبال اختراع تجهیزات جدید بودند تا به‌هرحال اولین محصول رسمی شرکت خود را تولید کنند.

گاراژ افسانه‌ای هیولت-پکارد

از اختراعات اولیه‌ی هیولت و پکارد می‌توان به سیفون خودکار، دستگاه شوک برای کاهش وزن، دستگاه تنظیم نوت سازدهنی و حسگر تشخیص خطا برای سالن‌های بولینگ اشاره کرد. تقریبا هیچ‌یک از اختراع‌های آن‌ها موفق نبود. اولین محصول قابل ارائه‌ی هیولت و پکارد، یک اوسیلاتور مقاومتی خازنی بود که از روی تز دانشگاهی هیولت طراحی شد. دستگاه آن‌ها سیگنال ثابت و متغیر را در فرکانس‌های پایین ایجاد می‌کرد که برای اندازه‌گیری در کاربردهای صوتی، پزشکی، کشف نفت، لرزه‌نگاری، مطالعه‌ی اقیانوس‌ها و بسیاری کاربردهای دیگر مبتنی فرکانس‌های پایین استفاده می‌شد. این محصول در آزمایشگاه هیولت در استنفورد ساخته شد.

اولین قرارداد سودآور هیولت و پکارد در فروش اوسیلاتورها به والت دیزنی شکل گرفت. غول صنعت سرگرمی تصمیم گرفته بود تا از اختراع مهندسان جوان در صنعت سینما استفاده کند. هشت عدد از اوسیلاتورهای هیولت-پکارد برای اولین‌بار در فیام Fantasia والت دیزنی استفاده شدند که هر کدام ۷۱/۵ دلار قیمت داشتند.

ویلیام و دیوید در اولین سال فعالیت شرکت، سود ۱،۵۰۰ دلاری به‌دست آوردند. آن‌ها با استفاده از همین درآمد اولیه، اولین ساختمان شرکت را در سال ۱۹۴۱ ساختند. آن‌ها در سال‌های ابتدایی همه‌ی وظایف کاری از نظافت، حسابداری و انبارداری را خودشان انجام می‌دادند. هدف اولیه‌ی زوج نوآور پالو آلتو، ساخت تجهیزات الکترونیکی اندازه‌گیری بود. آن‌ها در هدف اصلی خود موفق بودند و در سال ۱۹۴۱ به رکورد فروش ۱۰۰ هزار دلار دست پیدا کردند.

با شروع جنگ جهانی دوم، هیولت به میدان‌های نبرد فراخوانده شد. او در دوران جنگ هم در حوزه‌های مرتبط با ارتباطات و فناوری دخیل شد و تا سال ۱۹۴۵، در شرکت حاضر نبود. هیولت-پکارد در سال ۱۹۴۷ با رسیدن به فروش ۱/۵ میلیارد دلار و جذب ۱۱۰ کارمند، به‌صورت رسمی به‌عنوان یک شرکت مشغول به کار شد. هیولت در شرکت جدید به‌عنوان معاون ارشد فعالیت می‌کرد.

قراردادهای نظامی در خلال جنگ جهانی دوم، درآمد بالایی را برای هیولت-پکارد به‌همراه داشت. با پایان جنگ جهانی دوم، این درآمدها هم به پایان رسیدند و منجر به عقب‌نشینی عملیاتی شرکت شدند. کاهش قراردادها منجر به کاهش ابعاد شرکت شد و برخی از کارمندان، هیولت-پکارد را ترک کردند. ویلیام و دیوید با رخدادهای پیش‌آمده پس از جنگ بسیار سرخورده شدند. آن‌ها از کاهش ابعاد عملیاتی شرکت تحت مدیریت‌شان راضی نبودند. درنتیجه زوج موفق استنفورد تصمیم گرفتند تا وابستگی کامل به قراردادهای دولتی را پایان دهند.

پس از کاهش وابستگی به قراردادهای دولتی، زمان برای ورود به بازارهای عمومی‌تر فرا رسیده بود. ویلیام و دیوید تصمیم گرفتند تا انواع محصولات موجود در صنعت الکترونیک را به بازار عرضه کنند و تا سال ۱۹۵۹ تنوع محصولات را به ۳۸۰ عدد رساندند. 

نقش‌ تأثیرگذار در اقتصاد و فناوری

همان‌طور که گفته شد، ویلیام ابتدا معاون ارشد هیولت-پکارد بود. او در سال ۱۹۵۷ به‌عنوان معاون اجرایی و در سال ۱۹۶۴ به‌عنوان مدیر کل مشغول به کار شد. او در سال ۱۹۷۷ از مقام مدیریت کل و در سال ۱۹۷۸ از مقام مدیریت عامل استعفا داد تا نیروهای جدید را در ساختار مدیریت شرکتش جایگزین کند. البته ویلیام باز هم فعالیت‌هایی جدی در هیولت-پکارد داشت و تا سال ۱۹۸۳ به‌عنوان عضوی از کمیته‌ی اجرایی مشغول به کار بود.

ویلیام هیولت در سال ۱۹۸۷ به‌صورت رسمی از هیولت-پکارد استعفا داد. البته او و پکارد بار دیگر در دهه‌ی ۱۹۹۰ به شرکت‌شان بازگشتند تا در اصلاح ساختارهای بوروکراتیک ایجادشده در آن سال‌ها، به مدیران کمک کنند. شرکت ا‌چ‌پی در دهه‌ی پایانی قرن بیستم با چالش مدیریت بیش‌ازحد متمرکز روبه‌رو بود و ارزش سهام نیز روز‌به‌روز کاهش می‌یافت. هیولت و پکار در اولین اقدام تلاش کردند تا گروه‌های مدیریتی متعدد در شرکت را کاهش دهند. گروه‌ها و کمیته‌های بسیار در هیولت-پکارد، مانع از فعالیت مستقل مدیران و ایجاد نوآوری در شرکت شده بود.

ویلیام هیولت علاقه‌ی شدیدی به ساخت تجهیزات الکترونیکی با ابعاد کوچک داشت. نوآوری‌های او باعث ساخت اولین ماشین‌حساب مهندسی جهان در سال ۱۹۷۲ شد که به‌عنوان اولین محصول مخصوص مصرف‌کننده در شرکت اچ‌پی نیز به‌فروش رفت. درواقع پیش از ماشین‌حساب مهندسی، اکثر محصولات آن‌ها به سازمان‌های علمی و دانشگاهی فروخته می‌شود.

روحیه‌ی نوآور بنیان‌گذارهای اچ‌پی، شرکت آن‌ها را در گذرگاه‌های متعدد توسعه‌ی دنیای سیلیکون در نقش اساسی قرار می‌داد. آن‌ها اولین شرکتی بودند که از نیمه‌هادی در محصولات خود استفاده کردند. موفقیت‌های اچ‌پی به‌مرور منجر به تولد شرکت‌های متعدد الکترونیکی در سیلیکون‌ولی شد. بسیاری از بنیان‌گذاران آن شرکت‌ها، کارمندان اچ‌پی بودند که توسط هیولت یا پکارد انتخاب و تربیت شدند.

شرکتی که هیولت به‌همراه دوست قدیمی‌اش تأسیس کرد، تأثیر بزرگی بر دنیای فناوری داشت. شاید مهم‌ترین تأثیر آن‌ها را بتوان در ساختار مدیریتی پیدا کرد؛ ساختاری سازمانی که بسیار متعهد به افراد بود. فرهنگ سازمانی آن‌ها، پایبند به ارتباط مداوم با نیروی انسانی شکل گرفت و همه‌ی افراد حاضر، حق و اختیار ورود به تصمیم‌گیری‌های سازمانی را داشتند. مدیران در هیولت-پکارد متعهد به ارتباط نزدیک با کارمندان بودند و کمک مورد نیاز آن‌ها را در سریع‌ترین زمان فراهم می‌کردند.

ویلیام هیولت توسعه‌ی ساختارهای مدیریتی و پیشرفت مدیران میانی شرکت را جزو موفقیت‌های اصلی‌اش در دوران کاری می‌دانست. او به‌همراه شریک همیشگی‌اش ساختارهای مدرنی را به محیط کار شرکت‌های الکترونیکی اضافه کرد. از دستاوردهای نوآورانه و تأثیرگذار آن‌ها می‌توان به بیمه‌ی سلامت، پرداخت سود به کارمندان، ساعت‌های کاری منعطف، اعطای سهام به کارمندان و از همه مهم‌تر مفهوم کار تیمی اشاره کرد. روال مدیریتی اچ‌پی درنهایت آن‌چنان ساختارشکن و پیشرفته به‌نظر رسید که لقب HP Way برای آن انتخاب شد و در آن زمان شرکت را به مقصدی رویایی برای علاقه‌مندان به صنعت فناوری تبدیل کرده بود.

زندگی شخصی و فعالیت‌های متفرقه

ویلیام هیولت در دوران کودکی و نوجوانی تعطیلات زیادی را در سیرا نوادا می‌گذراند و همان‌جا هم با فلورا آشنا شد. ویلیام جوان عاشق طبیعت‌گردی و کوهنوردی بود و از فعالان جدی حامی محیط زیست محسوب می‌شد. او در سال ۱۹۷۱ زمینی را در لیک تاهو خریداری کرد و با فروش آن به سازمان جنگل‌داری آمریکا، از ساخت‌وسازهای مضر برای محیط زیست جلوگیری کرد. هم‌بنیان‌گذار اچ‌پی علاوه بر فعالیت‌های مدیریتی در شرکتش، به‌عنوان یک گیاه‌شناس آماتور، عکاس طبیعت، نویسنده و ماهیگیری هم شناخته می‌شد. به‌علاوه او به‌همراه دیوید مراکز دامپروری متعددی هم در کالیفرنیا و آیداهو داشتند.

ویلیام در سال‌های فعالیت در دنیای الکترونیک، به‌خاطر دستاوردهای تأثیرگذار علمی و اجتماعی، از دانشگاه‌های متعدد سرتاسر جهان مدارک افتخاری دریافت کرد. از میان آن‌ها می‌توان به دانشگاه‌های ییل، براون، نوتردام، دارتموس و دانشگاه کالیفرنیا برکلی اشاره کرد. دانشگاه جان هاپکینز هم دکترای افتخاری علوم انسانی را به هیولت اهدا کرد. مهم‌ترین افتخار علمی هیولت در سال ۱۹۸۵ به او اهدا شد. او در این سال از رئیس‌جمهور وقت آمریکا، رونالد ریگان، مدال ملی علوم را دریافت کرد که به‌عنوان باارزش‌ترین مدال علمی کشور شناخته می‌شود. از جوایز و افتخارهای دیگر هیولت می‌توان موارد زیر را نام برد:

• جایزه‌ی Corporate Leadership از MIT در سال ۱۹۷۰
• مدال بنیان‌گذاران IEEE در سال ۱۹۷۳
• مدال Vermilye در سال ۱۹۷۵
• مدال ملی علوم در سال ۱۹۸۳
• جایزه‌ی Henry Heald در سال ۱۹۸۴
• جایزه‌ی World Affairs Council در سال ۱۹۸۷
• جایزه‌ی Degree of Uncommon Man از استنفورد در سال ۱۹۸۷
• عضویت در تالار افتخارات ملی کسب‌وکار در سال ۱۹۸۸
• عضویت در تالار افتخارات مهندسی سیلیکون‌ولی در سال ۱۹۹۱
• جایزه‌ی بنیان‌گذاران آکادمی ملی مهندسی در سال ۱۹۹۳
• جایزه‌ی Lemelson-MIT در سال ۱۹۹۵
• سومین جایزه‌ی سالانه‌ی Heinz به‌صورت مشترک با دیوید پکارد در سال ۱۹۹۷
• عضویت دائم در Eta Kappa Nu Association در سال ۱۹۹۹
• عضویت در تالا افتخارات کارآفرین‌ها در سال ۲۰۱۱

ویلیام هیولت علاوه بر فعالیت‌های جدی در شرکت تحت مدیریتش، نقشی اساسی در جامعه‌ی الکترونیک آمریکا داشت و فعالیت‌های همه‌جانبه‌ای انجام می‌داد. او از سال ۱۹۵۰ تا ۱۹۵۷ عضو هیئت‌مدیره‌ی انجمن مهندسان برق و الکترونیک (IEEE) بود و در سال ۱۹۵۴ هم به‌عنوان مدیر کل مشغول به کار شد. ویلیان هم‌بنیان‌گذار انجمن الکترونیک آمریکا، عضو آکادمی ملی مهندسی و عضو افتخاری دائم‌العمر انجمن اتوماسیون آمریکا هم بود.

علاوه بر سازمان‌های صنعتی، دانشگاه‌های متعدد هم میزبان افتخاری ویلیام هیولت بودند. او از سال ۱۹۵۸ تا ۱۹۶۸ عضو هیئت معتمدان کالج میلز در کالیفرنیا بود. به‌علاوه دانشگاه محل تحصیلش یعنی استنفورد هم از از سال ۱۹۶۴ تا ۱۹۷۴ او را در فهرست معتمدان قرار می‌داد. آکادمی علوم کالیفرنیا و مؤسسه‌ی کارنگی واشنگتن، از مراکز دانشگاهی دیگر بودند که ویلیام به‌عنوان عضو هیئت معتمدان در آن فعال بود.

رابطه‌ی طولانی‌مدت و دوستی هیولت و پکارد هم در شرکت تحت مدیریت و هم دامداری، نشان از هماهنگی بالای آن‌ها در ساختارهای مدیریتی داشت؛ نشانه‌ای که الهام‌بخش بسیاری از افراد فعال در سیلیکون‌ولی هم شد. به‌علاوه ویلیام فعالیت‌های خیرخواهانه و غیرانتفاعی متعددی داشت که تأثیر آن‌ها تا سال‌ها پس از مرگش ادامه داشت.

ویلیام هیولت در سال ۲۰۰۱ از دنیا رفت. او در زمان مرگ و در ۸۷ سالگی ثروتی برابر با ۹ میلیارد داشت. بسیاری از اطرافیان، او را فردی خجالتی می‌دانستند. ویلیام به‌همراه دیوید سهم زیادی از ثروت خود را به فعالیت‌های خیرخواهانه اختصاص می‌دادند. هردوی آن‌ها ۳۰۰ میلیون دلار به دانشگاه محل تحصیل خود کمک کردند. به‌علاوه ۲۵ میلیون دلار دیگر هم برای راه‌اندازی بورسیه‌ی فردریک ترمن کمک کردند تا ادای احترامی به استاد و مربی دوران جوانی خود داشته باشند.

مؤسسه‌ی Public Policy کالیفرنیا از مراکزی بود که با کمک مالی ۷۰ میلیون داری هیولت و پکارد شروع به کار کرد. این اندیشکده در حوزه‌های مدیریت چالش‌های اقتصادی، اجتماعی و سیاسی ایالت کالیفرنیا فعالیت می‌کند. هیولت در سال ۱۹۶۶ بنیاد خیریه‌ی اختصاصی خود را به‌نام William and Flora Hewlett Foundation تأسیس کرد که سالانه ۱۲۰ میلیون دلار به برنامه‌های آموزشی، زیست‌محیطی و فرهنگی کمک می‌کند. بخش اعظمی از ثروت هیولت هم پس از مرگش به این مؤسسه اهدا شد.

درباره‌ی زندگی شخصی ویلیام هیولت در بخش‌های قبلی توضیحاتی گفته شد. او در سال ۱۹۳۹ با فلورا لمسون ازدواج کرد که ثمره‌ی آن، پنج فرزند به‌ نام‌های النور، والتر،‌ جیمز، ویلیام و ماری بود. فلورا در سال ۱۹۷۷ از دنیا رفت و ویلیام با رزماری کاپمیر بردفورد ازدواج کرد. او در ۱۲ ژانویه‌ی ۲۰۰۱ بر اثر حمله‌ی قلبی از دنیا رفت و در گورستان لوس گاتوس سن‌خوزه‌ی کالیفرنیا دفن شد.