«دانیل ابرل» و همکارانش از دانشگاه آیووا نشان داده‌اند که یکی از مکانیزم‌های دخیل در شنوایی انسان به باتری خودروها شباهت دارد. این دانشمندان دانش خود را از شنوایی انسان با مطالعه سیستم شنیداری مشابه در مگس‌های میوه و همچنین بررسی "نوای عشق" این مگس پیشرفت دادند.سیستم شنیداری مگس میوه دارای پروتئینی است که به عنوان پمپاژ پتاسیم/سدیم عمل می‌کند و در یک سلول تخصصی پشتیبانی به نام سلول scolopale بیان می‌شود.اهمیت این سلول به این دلیل است که به دور انتهای حسی گوش مگس می‌‍پیچد و در اطراف آن‌ها نوعی بخش یا حفره خارج سلولی به نام فضای scolopale ایجاد می‌کند.این بخش‌ها به قسمت‌های یک باتری شباهت دارند که برای حرکت دادن الکترون‌ها در سراسر مدارها باید شارژ شوند.به گفته دانشمندان حاضر در این مطالعه، در سیستم شنیداری، شارژ موجود در فضای scolopale یون‌ها یا اتم‌های شارژ شده به طور الکتریکی را از خلال کانال‌های غشایی انتهاهای حسی به حرکت درمی‌آورد. این انتهاها در پاسخ به فعال‌سازی اصوات به طور کوتاه باز می‌شوند.بر اساس این تحقیق، پمپاژ پتاسیم نقش مهمی را در این سلول برای کمک به پر کردن یا شارژ دوباره scolopale با یون‌های مناسب بازی می‌کند.گوش انسان نیز به بخشی به نام scala media متکی است که به طور مشابه یون‌ها را به درون سلول‌های حسی این عضو می‌راند.ابرل و دیگر محققان این موضوع را بررسی کردند که آیا مگس میوه می‌تواند نوای عشق (صدای تولید شده توسط یک بال مرتعش) را بشنوند یا خیر.پاسخ به این پرسش آن‌ها را قادر می‌ساخت به این موضوع پی ببرند که آیا شارژ دوباره الکتریکی در گوش مگس رخ می‌دهد یا خیر؟نوای عشق مگس میوه با تحریک حشره به حرکت کردن در هر زمانی که صدا منتشر یا دریافت می‌شود، نقش مهمی را ایفا کرد.اعضای تیم علمی، شنوایی مگس را با وارد کردن الکترودهای ریز در درون شاخک آن آزمودند و سپس پاسخ‌های الکتریکی را هنگام نوای عشق تولید شده توسط رایانه اندازه‌گیری کردند.به گفته ابرل، تشابهات فراوانی بین مکانیزم‌های شنیداری انسان و مگس میوه وجود دارند. این بدین معناست که مطالعات وی بر روی مدل مگس میوه برای شناسایی بخش‌های جدید دیگر به درک فرایند انسانی کمک می‌کند. وجود این بخش‌ها در تولید تعادل یونی صحیح ضروری هستند.جزئیات این کشف علمی در Proceedings of the National Academy of Sciences انتشار یافت و «موسسه ملی بهداشت» و «مرکز علوم نانوی شنیداری مولکولی» دانشگاه آیووا حامیان آن بودند.