گسترش حملات سایبری امکان تبدیل شدن آن به جنگی موسوم به «نابودی سایبری تضمین شده متقابل» را تقویت می کند. پس از بمباران اتمی هیروشیما توسط آمریکا، سالها طول کشید که این کشور به یک درک ملی مشترک در مورد زمان و نحوه استفاده از چنین سلاح عظیمی برسد. پس از بحران موشکی کوبا در اکتبر 50 سال قبل بود که اجماعی در این خصوص شکل گرفت که این سلاح خطرناک تر از آن است که مجددا به کار گرفته شود، مگر به عنوان یک سلاح بازدارنده و آخرین حربه.طی دهه گذشته، در یک مقیاس به مراتب کوچکتر، مقامات نظامی و اطلاعاتی آمریکا درگیر یک مباحثه مشابه درباره نحوه استفاده از هواپیماهای بدون سرنشین پریدیتور بوده اند که به علت هدفگیری دقیق تقریبا هر هفته از آنها استفاده می شود. اکنون می دانیم باراک اوباما رئیس جمهور آمریکا طی 3 سال گذشته درگیر فرآیند مشابهی درباره نحوه استفاده آمریکا از یک سلاح ابتکاری دیگر بوده است- سلاحی که قدرت مخرب آن هنوز به خوبی شناخته نشده است. آمریکا در یک برنامه سری موسوم به «بازیهای المپیک» که به سال های آخر دولت جرج بوش باز می گردد، مبادرت به حملات مکرر با پیچیده ترین سلاح های سایبری کرده که تاکنون تولید شده است. این تسلیحات مانند هواپیماهای بدون سرنشین فراسوی مرزهای ملی عمل می کنند. در مورد «بازیهای المپیک» آنها به رایانه های کنترل کننده سانتریفوژهای هسته ای ایران حمله و آنها را با تسریع چرخش‌شان از کنترل خارج کردند. اینکه چقدر این حمله موثر بوده است، جای بحث دارد. آمریکا و اسرائیل، شریک نزدیکش در این حملات، از این تسلیحات به عنوان بدیلی برای بمباران هوایی استفاده کردند که به طور بالقوه بسیار مرگبارتر اما با تاثیر کمتر است.دقیقا به این علت که آمریکا از صحبت درباره زرادخانه سایبری جدیدش خودداری می کند، هیچ گاه یک بحث واقعی در آمریکا درباره زمان و نحوه استفاده از تسلیحات سایبری مطرح نبوده است. اوباما بسیاری مسائل را در فضای بسته «اتاق وضعیت» مطرح و به گفته شرکت کنندگان در آن مباحثات، به معاونانش اطمینان داده است که آن حملات به طور کاملا متمرکز صورت می گیرد به طوریکه بیمارستان ها یا نیروگاه های ایران مختل نشود و فقط زیرساختارهای هسته ای این کشور هدف قرار می گیرد. آیا آمریکا می خواهد استفاده از تسلیحات سایبری را به عنوان یک ابزار مخفی مشروعیت بخشد؟ یا اینکه می خواهیم این سلاح را برای موارد حاد ذخیره نگه داریم؟ آیا به نقطه ای خواهیم رسید که به پیمان هایی برای منع کاربرد آنها نیاز باشد- همانطور که در مورد تسلیحات شیمیایی و بقیه جهان در مورد مینهای زمینی عمل کرد؟ یا این یک قیاس کاملا اشتباه است، در جهانی که هکرهای جوان، خود به تنهایی یا در استخدام ارتش آزادی بخش خلق چین یا تبهکاران روسی، می توانند دست به حمله بزنند. اینها همگی سوالات جالبی است که اوباما از مطرح کردن علنی آنها خودداری می کند.یکی از مقامات شرکت کننده در مباحثات درباره «بازیهای المپیک» گفت، آنها در قبال مسئله ایران بسیار عملگرایانه عمل کردند و هیچکس نمی خواست حداقل اکنون درگیر مباحثات وسیع تر درباره معیارهایی شود که به زمان استفاده از این نوع تسلیحات و پیام آن برای بقیه جهان مربوط می شود. گفته می شود چینی ها هر روز سیستم های رایانه ای آمریکا اما عمدتا اسرار پنتاگون و شرکتها را هدف قرار می دهند. آمریکا اغلب همین کار را کرده است، ایرانیان هفته گذشته گزارش دادند هدف یک ویروس رایانه ای موسوم به «فلیم» قرار گرفته اند که به نظر می رسد اطلاعات را از رایانه های لپ تاپ خاصی به خصوص رایانه های مقامات و دانشمندان ایرانی برداشت می کند. منشاء آن روشن نیست. اما نوک پیکان جنگ سایبری تهاجم به سیستم های رایانه ای جهت دستکاری ماشین آلات حیاتی کشور است- دقیقا همان کاری که آمریکا با رایانه های مربوط به سانتریفوژهای ایران انجام داد. مقامات آمریکا به شیوه های مختلف حملات سایبری به ایران را موفق توصیف کردند. آمریکا در آن حمله چند صد سانتریفوژ را در نطنز تخریب کرد اما آن مکان نابود نشد.اما اینکه وارد عصر جدیدی در حملات سایبری می شویم، نکته ای است که دولت آمریکا در تنظیم راهبرد دفاعی این کشور مد نظر دارد. لئون پانتا وزیر دفاع آمریکا که یکی از بازیگران اصلی در حملات به ایران است - سال گذشته هشدار داد: (حادثه) پرل هاربر بعدی که پیش رو داریم، ممکن است یک حمله سایبری باشد که شبکه های انرژی، برق، سیستم های امنیتی و مالی مان را فلج کند. بازدارندگی نیز ممکن است به این مسئله بستگی داشته باشد که آمریکا چه رویکردی درباره نحوه استفاده از تسلیحات سایبری در آینده اتخاذ می کند. آیا این سلاح بیشتر مانند پریدیتورها خواهد بود که رئیس جمهور آمریکا به عنوان یک ابزار موثر به کار گرفته است؟ این حاوی این هشدار روشن خواهد بود که آمریکا مایل و آماده اقدام است.اما همانطور که اوباما به معاونانش طی مباحثات سری درباره برنامه سری «بازیهای المپیک» هشدار داد، این سلاح نیز حملات تلافی جویانه با تسلیحات سایبری در پی خواهد داشت که در حال تکثیر است. در واقع یک کشور اخیرا اعلام کرد در حال ایجاد یک «لشکر سایبری» زبده جدید به عنوان بخشی از ارتش خود است. این اعلام از سوی تهران صورت گرفت.

 پس از چند سال‌ آرامش نسبی، خورشید شروع به فعالیت دوباره کرده است. تا حدود ۲۰ ماه آینده که خورشید کاملا بیدار شود، یک تیم پژوهشی ناسا در مرکز فضایی گادرد، که مسئول تحقیق بر روی فعالیت‌های خورشیدی است تجهیزات بسیار پیشرفته‌ای در اختیار خواهند داشت که به آن‌ها امکان پیش‌بینی‌های دقیق‌تر فعالیت‌های خورشیدی را خواهد داد. آزمایشگاه آب و هوای فضایی در مرکز فضایی گادرد اخیرا بودجه‌ای دریافت کرده است تا یک فناوری پیشرفته رایانه‌ای را به نام «پیش‌بینی جمعی» پیاده‌سازی نماید. هوا‌شناسان از این شیوه پیشرفته هم‌اکنون برای ردیابی مسیرهای احتمالی و اثرات گردباد‌ها و دیگر رویدادهای شدید جوی استفاده می‌کنند. 

 

به گفته یکی از پژوهشگران آزمایشگاه هوا‌شناسی فضایی به نام مایکل هس (Michael Hesse): ‌ «هوا‌شناسی فضایی هم‌اکنون نیز مورد استفاده قرار می‌گیرد اما ما قصد داریم آن را بهبود ببخشیم. پیش‌بینی جمعی درجه اطمینان پیش‌بینی‌ها را بالا‌تر خواهد برد. این امر حیاتی است چرا که امروزه جهان بیش‌ از هر زمان دیگری روی فضا تکیه دارد. فناوری ارتباطات، ناوبری و تولید الکتریسیته همه از آب و هوای فضایی تاثیرپذیر هستند». این اولین بار است که قرار است از فناوری پیش‌بینی جمعی در دانش آب و هوای فضایی استفاده شود.به خصوص در زمان فعلی پیش‌بینی فعالیت‌های خورشیدی از اهمیت بیشتری برخوردار است چرا که پس از رسیدن به کمینه فعالیت‌های خود در سال ۱۳۸۶، خورشید اخیرا شروع به بیدار شدن کرده است. در ۱۳ مرداد ۱۳۹۰ زبانه‌ای در نزدیکی یکی از لکه‌های خورشیدی ایجاد شد که بر خلاف انواع مشابهش مقادیر زیادی از مواد موجود در تاج خورشید را به بیرون پرتاب کرد. جرم ماده جدا شده می‌تواند تا ۱۰ میلیارد تن برسد و ذرات پرتاب شده می‌توانند تا میلیون‌ها کیلومتر در ساعت شتاب بگیرند. قبل از این مورد دو زبانه دیگر نیز طی ۴۸ ساعت ثبت شده بودند که مجموعا خطر سه‌گانه‌ای را ایجاد کردند. خوشبختانه این زبانه‌ها تنها منجر به ایجاد یک توفان الکترومغناطیسی متوسط شدند که ناشی از برخورد ذرات خورشیدی با اتم‌های نیتروژن و اکسیژن در جو زمین و بر فراز قطب‌‌ها بود. اما عواقب توفان‌های خورشیدی می‌تواند در آینده به مراتب بد‌تر از این باشند. تا سال ۲۰۱۳ خورشید به تدریج به بیشینه فعالیت‌ها خود خواهد رسید. در این برهه شاهد توفان‌های خورشیدی بیشتر و قوی‌تر خواهیم بود که همه سیارات و سفینه‌های فضایی موجود در مسیر خود را تحت تاثیر قرار خواهند داد. در گذشته توفان‌های خورشیدی باعث ایجاد اختلال در خطوط انتقال برق روی زمین و خرابی تجهیزات موجود در ماهواره‌‌ها شده بودند. این توفان‌ها همچنین می‌توانند برای فضانوردان مضر باشند اگر به آن‌ها هشدارهای لازم برای برداشتن پوشش محافظ داده نشده باشد. البته هیچ‌ کس نمی‌تواند فعالیت‌های خورشید رو به طور دقیق پیش‌بینی کند. به گفته یکی از محققان ارشد گروه پژوهشی به نام آنتی پولکینن (Antti Pulkkinen): «ما حتی نمی‌توانیم پیش‌بینی کنیم خورشید یک هفته دیگر چه خواهد کرد چه برسد به یک یا دو سال آینده. تنها چیزی که می‌دانیم این است که خورشید فعال‌تر خواهد شد». با توجه به شدت یافتن فعالیت‌های خورشید، پژوهشگران از افزایش توانایی پیش‌بینیشان هیجان‌زده هستند. در وضعیت فعلی، تیم پژوهشی یادشده مدلی را برای پیش‌بینی توفان‌های خورشیدی مورد استفاده قرار می‌دهند که یک دسته از پارامترهای مرتبط را محاسبه می‌کند. این پارامتر‌ها از روی داده‌های به دست‌آمده از برخی ماهواره‌های ناسا محاسبه می‌شوند. اما از آنجایی که این ماهواره‌ها مخصوص پروژه‌های پژوهشی دیگر هستند هیچ تضمینی برای دریافت بلا درنگ و پیوسته داده‌ها وجود ندارد. به علاوه گاهی نقایصی نیز در داده‌ها وجود دارند. این نقایص به مرور زمان بیشتر هم می‌شوند که به نوبه خود منجر به پیش‌بینی‌هایی می‌گردد که با شرایط واقعی هم‌خوانی ندارند. این امر به خصوص برای ناسا و سازمان‌های مرتبط دیگر ناخوشایند است چرا که آن‌ها به پیش‌بینی‌های مرکز فضایی گادرد وابسته هستند تا اقدامات پیش‌گیرانه لازم برای محافظت فضانوردان و تجهیزات فضایی را به عمل آورند. اما پیش‌بینی جمعی قابلیت فائق آمدن بر محدودیت‌های بالا را دارد چرا که به پژوهشگران این قدرت را می‌دهد تا شرایط حاکم بر محاسبات را اندکی تغییر دهند. در نتیجه پژوهشگران قادر خواهند بود تا به اطلاعات مرتبط با همه نحوه‌های مختلف تکامل زبانه‌های خورشیدی در طی چند ساعت آینده دسترسی داشته باشند. این گروه پژوهشی هم‌اکنون رایانه‌های جدیدی را نصب و راه‌اندازی کرده است و امیدوار است تا مجهز به قابلیت پیش‌بینی‌های تخصصی‌تر شود. به محض اینکه این شیوه جدید پیش‌بینی‌ فعالیت‌های خورشیدی به تایید آزمایشگاه آب و هوای فضایی ناسا برسد، در اختیار دیگر نهادهای مرتبط با پیش‌بینی‌های آب و هوایی در آمریکا نیز قرار خواهد گرفت و قدرت پیش‌بینی‌های فضایی ایالات متحده را افزایش خواهد داد.

محققان موفق به ارائه روش جدیدی برای شناسایی پروتئین‌ها شدند. در این روش از یک نانوحفره که میان دو محلول الکترولیت است، استفاده شده است؛ بطوری که عبور پروتئین از نانوحفره و اتصال آن به گیرنده‌ها موجب تغییر جریان الکتریکی شده و فرایند شناسایی انجام می‌شود.محققان دانشگاه صنعتی مونیخ حسگر جدیدی مبتنی بر حفره‌های نانومقیاس از جنس نیمه‌هادی تولید کرده‌اند. با این حسگر احتمالا بتوان به آنالیز پروتئین‌ها در یک سلول پرداخت.پژوهشگران آلمانی در این دانشگاه، طی چند سال گذشته پتانسیل‌های موجود در حفره‌های نانومقیاس را نشان داده‌اند. اخیرا این گروه تحقیقاتی در یک کار مشترک با دانشگاه «گوث» فرانکفورت، با استفاده از نانوحفره‌ها موفق به ساخت حسگری انتخابگر با حساسیت بالا در حد یک مولکول شدند.آخرین یافته‌های آنها در این پروژه در قالب مقاله‌ای تحت عنوان Stochastic sensing of proteins with receptor-modified solid-state nanopores در نشریه «Nature Nanotechnology» به چاپ رساندند.هدف اصلی محققان، تولید ادوات تشخیصی در مقیاس مولکولی است. البته در این پروژه هنوز به این نقطه نرسیده‌اند، اما حسگری که ساخته شده، قادر است تک مولکول‌هایی از پروتئین هدف را شناسایی کند، بدون این که به افزودن مواد شیمیایی نظیر برچسب نیاز باشد. از این سیستم می‌توان برای تسریع مطالعات ژنومیک و پروتئومیک استفاده کرد.برای ساخت این حسگر از زیرلایه نیترید سیلیکون به ضخامت ۵۰ نانومتر استفاده می‌شود، بنابراین این غشاء یک تراشه نیمه‌هادی است. برای ایجاد حفره نانومقیاس می‌توان از روش‌های رایج نظیر لیتوگرافی پرتو الکترونی یا اچ یونی فعال استفاده کرد، با این روش‌ها حفره‌ای به ابعاد ۲۰ تا ۵۰ نانومتر به ‌دست می‌آید. از رسوب بخار برای ایجاد پوشش طلا و تیتانیوم روی این حفره استفاده می‌شود.پس از این مراحل، نانوحفره‌ای مخروطی نوک تیز تشکیل می‌شود که قطر مخروط در حدود ۲۵ نانومتر است. روی سطح داخلی این حفره گیرنده‌های زیست شیمی قرار دارد، این گیرنده‌ها برای اتصال به پروتئین خاصی طراحی شده‌اند. در این آزمایشات، این تراشه در یک مخزن حاوی محلول الکترولیت قرار داده شده است که در یک سوی نانوحفره پروتئین مورد نظر وجود دارد.بین دو سوی نانوحفره جریان الکتریکی برقرار است. پروتئین‌ها در حین عبور از حفره به گیرنده متصل می‌شوند که این کار موجب تغییر مقدار بار الکتریکی در دو سوی حفره می‌شود. با بررسی مقدار تغییر بار الکتریکی می‌توان پروتئین هدف را شناسایی کرد.پژوهشگران موفق شدند با این روش پروتئین‌های دارای هیستیدین را شناسایی کنند، همچنین تفاوت میان انواع مختلفی از آنتی بادی lgG را مشخص کردند. محققان معتقدند که این روش قابل استفاده برای بسیاری از پروتئین‌ها است.نتایج این تحقیق در نشریه «Nature Nanotechnology» به چاپ رسیده است.